ΟΤΑΝ ΚΛΑΙΕΙ Η ΨΥΧΗ …
Το κλάμα… Τα δάκρυα… Είναι απλά ο τρόπος που η Ψυχή σου εξαγνίζεται…
Βρίσκει τρόπο να διώξει το σκότος…
Ειναι ο τρόπος της να σου πει να της δώσεις σημασία… Άσε την Ψυχή σου να εκφραστεί λοιπόν…άστην να κλάψει…
Κάθε δάκρυ της μια ιστορία… …Άσε τα δάκρυα να κάψουν τα μάγουλα σου…να φτάσουν στα χείλη σου να νιωσεις την αλμύρα τους…Να τα καταλάβεις…
Νιώσε τους λυγμούς σου σ όλο σου το κορμί…νιώσε πως προσπαθεί η Ψυχή σου να πετάξει μακριά της ό,τι την ενοχλεί, ό,τι την πνίγει…
Άσε τις κραυγές πόνου ν” ακουστούν…δεν είσαι εσυ…
Είναι εκείνη που ψάχνει τρόπο να εκτονωθεί…Είναι κάτι πάνω από εσένα…Είναι η Ψυχή σου…
Σεβάσου την επιθυμία της να κλάψει… …Μην προσπαθήσεις να πνίξεις το κλάμα σου…
Δεν του αρεσει να “ναι βουβό…εκείνη είναι η στιγμή που χρειάζεται να πονέσεις…να πονάει το μέσα σου…
Κλάψε…Φώναξε…Πόνεσε για όσο χρειαστεί… με μάτια ανοιχτά, κατακόκκινα,να καίνε…
Kαι ξάφνου θα ρθει η στιγμή που απλά θα στερέψεις…
Μπορεί να πονάς ακόμα αλλά δεν θα χεις άλλα δάκρυα…
Οι ανάσες σου επανέρχονται σιγα σιγα στον κανονικό τους ρυθμό κι εσυ το κορμί σου το νιώθεις βαρύ και κουρασμένο…
Τα τελευταια δάκρυα κυλούν…Ξαπλώνεις κοιτάζοντας στο πουθενά βαριανασαίνοντας…
Η Ψυχή σου έχει πια διώξει ό,τι βρωμιά προσπάθησε να εισβαλλει…Οι λυγμοί σου κοιμήθηκαν!…
Χωρίς να το καταλάβεις παίρνοντας την πρώτη σου βαθιά ανάσα αισθάνεσαι ένα μεγάλο βάρος να χει φύγει από μέσα σου…
«Πόσο ανακουφιστικό το κλάμα τελικά!!», λες…
Τα μάτια σου κλείνουν,όμως καίνε και πονάνε ακόμα και ταυτοχρονα καταφέρνουν να ηρεμήσουν και κλείνουν…
Νιώθεις τόσο μεγάλη κούραση και αποκοιμιέσαι…Βυθίζεσαι σε βαθύ ύπνο κι η ανάσα βαριά…
Πας να συναντήσεις την Ψυχή σου να σου πει τι ήταν αυτό που έδιωξε με τα δάκρυα…
Να της πεις πόσο λυτρώθηκες…Να την διαβεβαιώσεις πως ποτέ ξανα δεν θα προσπαθήσεις να πνίξεις το κλάμα της…
Κι ένα μοναχικό δάκρυ κυλάει στο μαξιλάρι σου καθώς κοιμάσαι…[space size=»20″]