Πριγκιπέσσα
«Έξω φυσάει αέρας κι όμως μέσα μου, μέσα σ” αυτό το σπίτι πριγκιπέσσα μου…»
Ώπα, ώπα! Cut! Stop… pause λίγο ρε παιδάκι μου …. Αυτό το «πριγκιπέσσα να το δούμε λίγο;
Λοιπόν, κορίτσια, δύσκολοι καιροί για πριγκίπισσες… και για πρίγκιπες, μη φανταστείς…
Λίγο η οικονομική κρίση, λίγο τα άλογα που έγιναν κεφτεδάκια στο ΙΚΕΑ, ένα θέμα το “χουμε…
Δεν έχουμε σκηνικό για το παραμύθι καταλαβαίνεις….
Στα τριανταέξιεικοσιπέντεεικοσιτρίαδεκαοχτώ μου, κατάλαβα πως μοναδική και παντοτινή πριγκίπισσα θα είμαι μόνο για έναν αντρα…τον μπαμπά μου!
Και, μεταξύ μας, δεν θα ήθελα να είμαι για κανέναν άλλον…
Αυτό το μαγικό προνόμιο, του να μας κάνει κάποιος όοοοοοολα τα χατήρια, να μας συγχώρει τα πάντα, να τον κάνουμε ό,τι – μα ό,τι – θελουμε, πρέπει να ανήκει σε έναν και μοναδικό άντρα: Στον πατερούλη.
Ναι σε αυτόν… Στον μπαμπά και σε κανέναν άλλον γιατί, πριγκίπισσα μου,ναι, σε σένα μιλαω, σε σένα, άκουσε με….
Ένας σωστός άντρας ξέρει πως, έτσι και σε κάνει πριγκίπισσα με ό,τι αυτό συνεπάγεται, πάει έχασε το βασίλειο του. Και είναι μαθηματικά αποδεδειγμένο ότι αυτό είναι το σκαλοπάτι για έναν άλλο οίκο και όχι απαραίτητα βασιλικό…
Γιατί, ξέρεις, πολλές φορές η ιστορία έχει δείξει ότι οι πριγκίπισσες βαριούνται όταν τα έχουν όλα και ψάχνουν να παίξουν παιχνίδια (μην φανταστείς, τίποτα τάβλι, κανά πλακώτο άντε και το παιχνίδι με τον γιατρό και κανά-δυό-τρία άλλα, αθώα, παιχνιδάκια) με απλούς λίγο «σκληρούς», λίγο «δεν θέλω και πολλά πολλά», λίγο «μπρουτάλ» αυλικούς ….
Και τότε χάνονται τίτλοι και στέμματα…και γκρεμίζονται βάσιλεια από κατακτητές του «πριγκιπάτου».
Κράτα λοιπόν τον τίτλο της πριγκίπισσας του μπαμπά…
Αυτόν τον τίτλο δεν θα τον χάσεις ποτέ. Είναι ισόβιος και αυτό, στο υπογράφω με σφραγίδες και αριθμό πρωτοκολλου και φρόντισε να γίνεις πριγκιπιΤΣούλα (με πιάνεις ε;) για τον άντρα που θα έχεις δίπλα σου και τότε αυτός θα γίνει πρίγκιπας και συ θα έχεις τον θρόνο που σου ανήκει ……
Οκ πατηστε το παλι το play τωρα να ακούσουμε τον Μάλαμα…