Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Γράφει η… @kapsali

είναι το personal training[1]βρε κουτό

@kapsaliΗ Ελλάδα του μνημονίου μου θύμισε, εσχάτως, μια νέα που κάποτε είπε να πατήσει το ποδάρι της στο γυμναστήριο μετά από πολλούς χειμώνες οκνηρής θερμιδολαγνείας. Ένα πρωί η ζυγαριά της φώναξε «the game is over», το στενό τζην την πέταξε έξω από τη ντουλάπα και βρέθηκε στον πρόχωρο του γυμναστηρίου να ζητεί λίγη ρευστότητα ευτυχίας. Να, πώς εξελίχθηκαν τα πράγματα.

Τη μέρα που ξεκίνησε ο αγώνας κατά της ψυχολογικής της κρίσης, βρέθηκε σε μία αίθουσα σκληρής εκγύμνασης. Και δώσ’ του διάδρομοι και δωσ’ του ελλειπτικά, κοιλιακοί και λοιπά όργανα, άνω και κάτω κορμού. Γυρόφερνε, σχεδόν καθημερινά, κάνοντας λίγο απ΄όλα. Αγκομαχούσε κάτω από τις μπάρες που τρίζαν. Ιδρωκοπούσε πάνω από ιμάντες που σκούζαν. Ψέμα ή αλήθεια, πάλευε με τους δαίμονες της. Κι ήρθε η μέρα που φοβόταν.

Το ραντεβού για την αξιολόγηση[2]. Είναι το στάδιο, όπου τα ψέματα τελειώνουν. Έρχεται ένας από εκείνους τους ρωμαλέους – που είναι φέτες – και σου «παίρνει τα μέτρα» (ή τουλάχιστον έτσι ένιωθε η νέα). Κοινώς, είναι εκείνος που σε άφησε να κάνεις τα δικά σου, μπας και δείξεις σύνεση και υπακοή, αλλά τώρα θα σου μετρήσει μονομιάς, όλα τα «μεγέθη». Και καλά έως εκεί. Έπειτα, θα σε εναποθέσει, έτσι όπως θα’ σαι σαστισμένη απ’ τα «νούμερα», στο μαύρο τάπητα της προσωπικής εκγύμνασης.

Τη μέρα της πρώτης αξιολόγησης, λοιπόν,  η νέα ήρθε αντιμέτωπη με την (training) τρόικα των βασανιστηρίων: trx, vibration, vertimax (για όσους αντέχετε, google it, για τους υπόλοιπους, εξηγώ: ευρωπαϊκή επιτροπή, διεθνές νομισματικό ταμείο, ευρωπαϊκή κεντρική τράπεζα).

Κι εκεί, που τι ωραία περνούσε, μόνη, πάνω στο διάδρομο, με μέγιστη την ταχύτητα του 5 (5.8 στο τσακίρ κέφι, αν η μουσική ευνοούσε το «τρεχαλητό»). Τι ωραία που περνούσε πάνω στο μηχανοκίνητο κοιλιακό. Τι ωραία που πετάλιζε σ΄εκείνο το ξαπλωτό, σχεδόν, ποδήλατο. Εκεί, ακριβώς, τι ωραία που κατάλαβε, τι σημαίνει να σου κόβονται τα γόνατα.

Περήφανη ούσα, τα άντεξε όλα αυτά, «μια φορά είναι», σκέφτηκε, «θα περάσει». Έλα, όμως, που το αποτέλεσμα της αξιολόγησης, μια χαρά δεν ήταν, και προκειμένου να ανέβει πάλι στη ζυγαριά και να μπει ξανά στο τζην (σ’ όλη τη ντουλάπα, για να είμαστε ειλικρινείς), είπε να μείνει και να υπομείνει την (training) τρόικα.

Και υπέγραψε και συμβόλαιο πολλών συνεδριών και άλλαξε και προσωπικό γυμναστή, δυο-τρεις φορές. Και ξανάκανε και τα χαλαρά της προγράμματα πάνω στο ξαπλωτό ποδήλατο. Και κάθε τρεις μέρες, πάνω στο μαύρο τάπητα του πόνου, έμενε κι υπέμενε.

Αν τα κατάφερε, δεν ξέρω. Ακόμα τη συναντώ, τα πρωινά, άλλοτε στο 5 του διαδρόμου, άλλοτε να παλεύει με τους κίτρινους ιμάντες του trx.

Μόνο μια φορά, στ’ αποδυτήρια μου χαμογέλασε – ήταν στα πάνω της – και μου πε, «είναι το personal training, βρε κουτό, που κάνει τη διαφορά».

 

Αναστασία Καψάλη

@kapsali



[1] προσωπική εκγύμανση, που λεν και στο χωριό μου

[2] μη γελάτε, έτσι το λένε και στα γυμναστήρια

[space size=»30″]

By