«Μεταρρύθμιση, αγάπη μου» –
Όταν άκουγα το «τι είναι αυτό που μας ενώνει, μας χωρίζει, μας πληγώνει» στην ερωτευμένη μου εφηβεία, δε μου είχε περάσει από το μυαλό η εφαρμογή του στίχου στο πολιτικό σκηνικό, κάποια χρόνια αργότερα.
Τι έχει συμβεί στους «εραστές» του κέντρου, τον τελευταίο και πλέον χρόνο, και επιλέγουν να ζουν χωριστά; τι, επιπλέον, έχει συμβεί στους επίδοξους «εραστές» αυτού του πολιτικού χώρου και αναζητούν «λίγα ψίχουλα αγάπης»;
Είναι αλήθεια, ότι διαχρονικά ο πολιτικός χώρος του κέντρου είχε δύο, αντιπαρατιθέμενα μεν, ουσιώδη δε, δράματα να αντιμετωπίσει. (η χρήση, εδώ του «δράματος» αφορά στην τελετουργική του διάσταση, μη μπερδευτούμε και σκεφτούμε τίποτα κλάματα!)
Το ένα, είναι η ευκολία με την οποία διασπάται σε πολλά, όχι πάντα διαφορετικά, όχι κατ’ ανάγκην συγκρουόμενα, αλλά, σίγουρα, πολυμορφικά σχήματα.
Το άλλο, είναι η δύναμη, με την οποία μπορεί να γίνεται μαγνήτης, μετά τις τραυματικές του διασπάσεις, για τους πολιτικά δραστήριους πολίτες, που δρουν σε ομάδες ή κατά μόνας (κι όσους, όντες μη δραστήριοι, αναζητούν τον πόλο – πολιτικής – έλξης). Το πρώτο είναι δράμα, υπό την έννοια του «χωρισμού». Το δεύτερο είναι, επίσης, υπό την έννοια της «γενναίας συνύπαρξης».
Κι έρχομαι, τώρα, στην παρούσα συγκυρία. Αυτό που, σήμερα, βιώνει το πολιτικό κέντρο, δεν είναι άλλο από τη μετάβαση από το ένα δράμα στο άλλο. Σα να ζει το δικό του rites of passage, από τη διάσπαση στη – μακάρι – συγκόλληση.
Ομάδες, μικρές και μεγαλύτερες, δημόσιες και ημιδημόσιες, γνωστές και άγνωστες, πρώτα ένιωσαν την ανάγκη της απομάκρυνσής τους από το μαγνήτη και δειλά – δειλά, συνειδητοποιούν (ή μάλλον έλκονται) από τη δύναμή του. Αλλά κυρίως, τολμώ να πω, από την αναγκαιότητά του.
Παρατηρώ, το τελευταίο – μεγάλο – διάστημα, την πληθώρα – σχεδόν βοή – στα κοινωνικά δίκτυα (facebook, twitter) σελίδων και λογαριασμών που επικαλούνται την ένωσή τους υπό την ομπρέλα της “μεταρρύθμισης”. Έχουν ένα κοινό. Αντιλαμβάνονται την αναγκαιότητά της. Ευτυχώς, λέω εγώ. Κάνουν ένα λάθος. Δε θα είναι αυτή η πολιτική ομπρέλα που θα συγκολλήσει την αναγκαιότητα. Και δε θα είναι για έναν απλό λόγο: από πολύφερνη νύφη, έγινε σειρήνα γερασμένη στ’ αυτιά των πολιτών. Κυρίως, όμως, έγινε, κι έμεινε, σύνθημα στα στόματα πολλών πολιτικών που κλήθηκαν να την υλοποιήσουν. Η μεταρρύθμιση παραμένει μια εξίσωση προς επίλυση (βήματα έγιναν, το άλμα αργεί). Δε μπορεί, ξανά, να αποτελέσει τη συγκολλητική ουσία του πολυδιασπασμένου χώρου του πολιτικού κέντρου. Μπορεί να αποτελέσει το στοίχημά του, όταν αναλάβει, ξανά, δράση. Θα κληθεί, λοιπόν, να το αποδείξει, αυτήν τη φορά. Όχι να το φωνάξει. Όχι να το διαλαλήσει.
Κάτω από ποια ομπρέλα, λοιπόν, θα ενωθούν, ξανά, αυτές οι δυνάμεις; Καταρχάς, οφείλουν να συνειδητοποιήσουν ότι διανύουν πλέον την περίοδο της εν δυνάμει συνύπαρξής τους. Έζησαν το δράμα της διάσπασης. Διδάχθηκαν ή όχι από αυτό και, τώρα, τους τραβά ο μαγνήτης. Επιπλέον, οφείλουν να αποτινάξουν τα συνθηματολογικά τους οράματα (ναι, ακόμα κι αυτό της, άνευ μετρήσιμων αποτελεσμάτων, μεταρρύθμισης, για τους λόγους που προανέφερα). Εν συνεχεία, οφείλουν να συνδιαμορφώσουν το νέο όραμα της γενναίας τους συνύπαρξης. Κι αυτό μπορεί να οριστεί, πλέον, μόνο, όταν συμφωνήσουν (ίσως όχι σε όλα, ίσως όχι όλοι) τους όρους και τις διαδικασίες με τους οποίους θα πορευτούν προς το νέο και ενιαίο. Ποιος, άλλωστε θα διαφωνήσει, από αυτούς, ότι αυτό θα πρέπει, κυρίως, να περιλαμβάνει τη συνέχεια αλλά πρωτίστως την ενδυνάμωση της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας;
Η πολιτική ομπρέλα υπάρχει. Οι εν δυνάμει συμπορευόμενοι, υπάρχουν κι αυτοί (υπάρχουν και πολλοί άλλοι που και θέλουν και περιμένουν). Μένει η γενναία συμφωνία στους τρόπους που θα επιλεγούν για να δημιουργηθεί το νέο όχημα. Ο μαγνήτης του πολιτικού κέντρου είναι εκεί και έλκει όλες τις, προς το παρόν, πολυδιασπασμένες δυνάμεις που συνεχίζουν (άλλες όχι) να μονολογούν: «μεταρρύθμιση, αγάπη μου».
Αναστασία Καψάλη