ΤΙ ΠΕΘΑΙΝΕΙ, ΤΙ ΓΕΝΝΙΕΤΑΙ ΤΕΛΙΚΑ;
Διανύουμε μία περίεργη εποχή- εποχή αναταραχών, πολιτικών, οικονομικών, κοινωνικών. Όλοι μαζί φωνάζουμε, έχουμε ‘’στυλώσει’’ πόδια, παλεύουμε, φοβόμαστε. Αν, όμως, λέω αν, είχαμε την ψυχραιμία (ή την πολυτέλεια) να κάτσουμε και να πάρουμε μια βαθιά ανάσα, να δούμε τα πράγματα και τις καταστάσεις σφαιρικά, από ψηλά, σαν απλοί παρατηρητές, αναρωτιέμαι τι θα βλέπαμε τελικά;
Ένα κόσμο που αλλάζει, επώδυνα, μαρτυρικά, αλλά αλλάζει. Αφήνει πίσω του την ‘’δηθενιά’’, το life style, το glamorous, τα ‘’φτιασιδωμένα’’ πρόσωπα, τα τακούνια, την Μύκονο, τα ακριβά εστιατόρια, τα κλαμπς, τα περιοδικά ποικίλης ύλης, τους ψευτοστάρς, την ψευτιά, τα πλαστικά (όλων των ειδών…) και κινείται μπροστά. Ξεκαθαρίζει, παίρνει πράγματα από το παρελθόν, τα ενσωματώνει στο παρόν και προχωρά στο μέλλον. Επιτέλους! Ήρθαν οι γενιές και η ώρα, που θα παραδεχτούμε πόσο δίκιο είχαν οι αμπελοφιλοσοφίες του παππού και της γιαγιάς. Θα πετάξουμε όλα αυτά που μας βάρυναν τόσα χρόνια και θα μάθουμε να ζούμε με αλήθειες.
Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν είχαμε λεφτά για να αγοράζουμε όλα αυτά τα πράγματα …δάνεικα από την τράπεζα ήταν. Γιατί η αλήθεια είναι ότι δεν μπορούμε να δείχνουμε σαν την Ζιζέλ, γιατί απλά δεν είμαστε μοντέλα. Θα εμφανιστούμε στο πρώτο ραντεβού με το σαραβαλάκι μας, γιατί η αλήθεια είναι ότι μόνο για αυτό έχουμε βενζίνη. Ξαναγυρνάμε στο ζυμωτό ψωμί, στις σπιτικές μαρμελάδες, στα βιβλία (πόσο είχαν λείψει τα βιβλία από τη ζωή μας…), τα ταβερνάκια. Θα δώσουμε λίγη παραπάνω αξία σε αυτόν τον καταπονημένο εσωτερικό μας κόσμο που τόσο τον παραμελήσαμε στην προσπάθειά μας να φτιάξουμε την εξωτερική μας εμφάνιση. Πιθανότατα να ξαναβρούμε και την ανθρωπιά μας….Κι όλα αυτά όχι γιατί έτσι προστάζει η μόδα, αλλά γιατί έτσι νιώθουμε, γιατί έτσι είμαστε αληθινοί.
Μέσα σε όλες αυτές τις ανατροπές και τις νέες εξελίξεις, την ΄΄πλήρωσαν’’ ακριβά κάποια μέσα πληροφόρησης. Οι εφημερίδες και τα περιοδικά τελειώνουν, η ενημέρωσή μας πια γίνεται – ως επί το πλείστον – ηλεκτρονικά. Και σε αυτό, θα ακολουθήσει κι η τηλεόραση. Πιο αργά, με βήμα πιο συρτό (γιατί ‘’κουβαλάει’’ πιο πολύ κόσμο στις πλάτες της σαν τηλεθεατές), αλλά προς τα εκεί πάει. Στο πιο αληθινό, στο πιο ανθρώπινο, στο πιο απλό, πείτε το όπως θέλετε. Πάντως, αρχίζει και ‘’ξερνάει’’ τους δήθεν, τους ψεύτες, το πολύ στημένο, το φτιαχτό και πανέμορφο, τους υπέρογκους μισθούς, τις’’σταρούμπες’’. Θα ξαναδούμε ιστορίες αγάπης, έτσι όπως τις σκεφτόμασταν μικρές, σαν παραμύθια (ναι, ναι, παραδεχτείτε το, γι’ αυτό βλέπουμε τις τούρκικες σειρές), θα δούμε επώνυμους να τσαλακώνονται, να βγάζουν την αλήθεια τους, θα αναζητήσουμε την αλήθεια στην ενημέρωση και όχι στην κομματική ιδεολογία που καλύπτει την ενημέρωση. Θα πληρωνόμαστε (εμείς που δουλεύουμε σε αυτήν) πια σαν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους, γιατί απλά δουλεύουμε σαν όλους τους υπόλοιπους ανθρώπους (ψιτ! σας έχω νέα! δεν κάνουμε τίποτα το ιδιαίτερο, τηλεόραση κάνουμε!)Κι έρχεται σιγά-σιγά η ώρα του απλού, του αληθινού.
Ξέρω, δυσκολεύεστε να το δείτε ακόμα, αλλά η αλλαγή άρχισε και γυρισμό δεν έχει. Και δεν λέω ότι είναι όλα καλά αυτά που γίνονται ή ότι δεν θα πονέσουμε, αλλά κάποια γίνονται και για καλό. Εξάλλου, ποτέ στη ζωή δεν προχωράμε μπροστά με ένα άγγιγμα, συνήθως είναι χαστούκι που πονάει….[space size=»20″]