Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Γράφει η… @PKarava

Μία κάποια μέρα…

@PKaravaΈχουν περάσει χρόνια από τότε, η σκηνή όμως έχει μείνει βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου και με κάθε ευκαιρία βγαίνει στην επιφάνεια θυμίζοντάς μου ότι η αλαζονεία είναι ίσως από τους χειρότερους εχθρούς του νέου ανθρώπου.

Ήταν μία καλοκαιρινή μέρα, όταν γυρίζοντας στο σπίτι μετά από μάθημα, κάθισα να φάω ένα σάντουιτς σ ένα παγκάκι στην οδό Ακαδημίας, μπροστά στη στάση του τρόλεϊ. Παρατηρώντας γύρω μου αφηρημένη, το βλέμμα μου έπεσε στους λούστρους με τα κασελάκια αραδιασμένα στο πεζοδρόμιο. Παρατήρησα ότι είχαν όλοι δουλειά. Όλοι εκτός από έναν. Ώσπου, ένας άνδρας λίγο πάνω από τα σαράντα, πλησίασε τον ηλικιωμένο λούστρο, τον χτύπησε στον ώμο μ ένα «γεια σου κυρ Παντελή» κι άπλωσε το πόδι μπροστά του. Μου έκανε εντύπωση που άνοιξε την εφημερίδα του και έβγαλα τα γυαλιά ηλίου που φορούσα για να βλέπω καλύτερα. Και είδα. Τα χέρια του λούστρου έτρεμαν, η βούρτσα σπάνια έβρισκε το στόχο της, και συχνά «έξυνε» το διπλωμένο παντελόνι, ο άνδρας όμως συνέχιζε να διαβάζει την εφημερίδα του υπομονετικά αδιαφορώντας για την τύχη του παντελονιού του. Και τότε κατάλαβα. Ο λούστρος είχε πάρκινσον. Τύλιξα το υπόλοιπο σάντουιτς και το έβαλα στην τσάντα μου. Κοίταξα το πρόσωπο του άνδρα καλύτερα. Ήταν ένα μεστό, γαλήνιο, ήρεμο πρόσωπο. Ένα ευτυχισμένο πρόσωπο. Δεν θυμάμαι αν μέχρι τότε είχα προκαταλήψεις και δυσανεξία σε ευάλωτες ή ευπαθείς ομάδες, όπως οι ηλικιωμένοι ή οι άρρωστοι. Αν είχα, η σκηνή αυτή τις έθαψε οριστικά δίνοντάς μου ένα υπέροχο μάθημα ζωής.

Η σκηνή μου ήρθε πρόσφατα πάλι στο μυαλό όταν διάβασα σ ένα κοινωνικό δίκτυο το βαρύγδουπο μήνυμα ενός νεαρού: «Ούτε συνεργάζομαι ούτε καν συζητώ (sic) με ανθρώπους άνω των σαράντα»

Δίκιο έχεις φίλε μου… Κατανοώ τη δυσφορία σου. Εγκλωβισμένος στο ναρκισσισμό σου είναι δύσκολο να αντιληφθείς την αναρχία και την ασημαντότητα της σκέψης σου…

Αντιλαμβάνομαι ότι το να συνδιαλέγεσαι με ή να συναναστρέφεσαι άτομα άνω των σαράντα όχι μόνο είναι βαρετό, ανούσιο, πληκτικό, σου στερεί επιπλέον τον τόσο πολύτιμο χρόνο σου. Τι έχουν να σου προσφέρουν, άλλωστε, εκτός από ανία και ίσως, ίσως τονίζω, μερικές βαρετές, παρωχημένες συμβουλές; Τι έχουν να πουν οι άνω των σαράντα στη γενιά τη γεμάτη αξίες, ιδανικά, ιδεώδη; Τη γεμάτη δημιουργικότητα; Θα αναλωνόμαστε με πεζά περί ηθικής, σεβασμού, κατανόησης όταν υπάρχουν ο εγωισμός και η φιλαυτία, όταν υπάρχει το εγώ; Ο εξατομικισμός; Τι νόημα έχουν θεμελιώδεις αρχές όπως η συνεργασία και η συλλογικότητα;

Ζήτωσαν λοιπόν ο Μαρκούζε και ο Χορκχάϊμερ…

Αποκηρύσσουμε πλέον επιθυμία, συναίσθημα και εστιάζουμε στην ωφελιμότητα, εμπορευματική ή καταναλωτική και συμπληρώνω εγώ, και στην εμπορευματοποίηση της σκέψης. Άνθρωποι, συναισθήματα, ιδέες, απόψεις δεν έχουν καμιά αξία, έχουν ήδη μετασχηματισθεί σε εμπόρευμα. Καταναλώνουμε σχέσεις, ιδεολογίες, πολιτισμό καταβροχθίζοντάς τα με βουλιμία, και οδηγώντας στην ισοπέδωση τα πάντα γύρω μας. Και ναι, έτσι είναι οι νάρκισσοι, δεν αναγνωρίζουν στους άλλους το δικαίωμα ύπαρξης αφαιρώντας τους ουσιαστικά την ελευθερία. Ο καθένας πλέον απαιτεί ένα σύμπαν για τον εαυτό του και τα πάντα κινούνται γύρω από το εγώ του.

Τελειώνω, για να μην ταράζω περισσότερο το βαθύ διαλογισμό του νεαρού… Κάποια στιγμή, ούτως ή άλλως, αναπόφευκτα, θα κατασπαραχθεί από την αντινομία του. Εάν δεν αντιληφθεί εντωμεταξύ ότι από σχέσεις καθοριζόμαστε κι αυτές ορίζουμε.

Και ναι, σκοτώνουν τα άλογα όταν γεράσουν… Ό,τι είχαν να δώσουν το έδωσαν άλλωστε…

Καημένε Κριαρά, τι σου ΄μελε να πάθεις…[space size=»30″]

By