Tο τέλος ενός αγοραίου έρωτα
Και μείναμε οι αφελείς και ονειροπόλοι χωρίς την ιδέα που μας έσπρωχνε στην κάλπη, μια από δω και μια από κει.
Αρνητές των πάντων, μηδενιστές και ανικανοποίητοι, πλημμυρισμένοι με ενοχές από αυτούς που «ξέρουν πού θέλουν να μας πάνε».
Ναι, από τους εραστές της πολιτικής. Αυτούς που πρώτα έκαναν όνειρα μαζί της και την έραναν με λουλούδια που άνθισαν τον Μάη του ’68.
Την ερωτεύτηκαν όταν ήμασταν ακόμα παιδιά στα μέσα του 70. Αργότερα ασέλγησαν πάνω της και την εκπόρνευσαν σαν μια κοινή, που αναζητά την εύκολη ζωή στα φώτα της παραλιακής και τα τραγούδια της Νεράιδας.
«Έβγαλε βρώμα η ιστορία ότι ξοφλήσανε» αλλά επιμένουν να βγάζουν στις πλατείες την πόρνη που γέρασε. Τα μάτια της δεν είναι πια λάγνα, αλλά ακόμα υπόσχονται. Τα χέρια ζάρωσαν αλλά η δουλειά γίνεται. Μόνο τα χυτά της πόδια θυμίζουν κάτι από το χτες, αλλά ποιος εικοσάρης θα ακουμπήσει το χαρτζιλίκι του σε γριά πουτάνα;
Το ξέρω, περιμέναμε πολλά, πάρα πολλά από τους λίγους, που βιάστηκαν να αποδειχτούν ελάχιστοι.
Η άνοιξη που ευαγγελίστηκαν δεν ήταν παρά οι χρησιμοποιημένες επιταγές του ποιητή, που σαν από καιρό έπρεπε να εξαργυρωθούν, αλλά ξεθώριασαν.
Παρά τα ρετούς, ο ήλιος μπήκε μαζί με τους πυρσούς στο χρονοντούλαπο της ιστορίας για την μετεπαναστατική περίοδο, η διαδικτυακή επανάσταση έληξε πριν τελειώσει το καλοκαίρι με τον πρώτο απλήρωτο λογαριασμό της conn-x, ενώ οι νεόκοποι σοσιαλδημοκράτες ψάχνουν ακόμα τη συνισταμένη τους.
Μόνη η Αλέκα αναλλοίωτη στο χρόνο είχε προειδοποιήσει για το «τέλος της πολιτικής». Και εγκατέλειψε και αυτή….. μένοντας.
Ούτε αφελείς, ούτε ονειροπόλοι. Μόνο με έννοιες. Όχι για τους λογαριασμούς ή την εφορία. Όχι για το ΙΚΑ και τη ΔΕΗ. Όχι για να πάρουμε πίσω τα λεφτά που άρπαξε η πόρνη στις στιγμές της ηδονής που πρόσφερε.
Ούτε για να δικαιώσουμε στην δύση της μέρας τους τον Μαρξ τον Κέυνς ή τον Χάγιεκ.
Μονάχα έννοιες, για τη γενιά που θέλει να μάθει τον έρωτα της πολιτικής, όχι σε φτηνές κάμαρες, αλλά στο φως που ανατέλλει στο ξημέρωμα της επόμενης μέρας.
Για τα παιδιά που θα τον γευτούν αγνά, χωρίς να πληρώσουν, αλλά όχι τσάμπα.
Για την πατρίδα που δεν ευτυχεί να δικαιώνεται μόνο σε ταβέρνες, πλατείες και αλάνες….[space size=»20″]