Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Γράφει ο… @Blacktom1961

«Αμείλικτη ενηλικίωση» –

 

blackTom1961Κάθεσαι ήσυχος και διασκεδάζεις τα 26 σου χρόνια.  Έχεις και πολιτικές ανησυχίες, συμμετέχεις και σ’ ένα (μικρό είναι η αλήθεια) πολιτικό φορέα· είσαι και στέλεχος της κομματικής νεολαίας.

Εκεί ακριβώς,  στο 2000.

Την ίδια ώρα, κάπου σ’ ένα μπαράκι, ο Κώστας κι η Νατάσσα Καραμανλή, χτυπάνε κοκτέιλς στο σέηκερ  και μοιράζουν σφηνάκια γελώντας.  Ο Άρης Σπηλιωτόπουλος, με το σύνθημα «Υπάρχει καλύτερη Ελλάδα και τη θέλουμε»  σαρώνει τα τηλεοπτικά κανάλια,  ενώ ο Κώστας Σημίτης ρίχνει στο τραπέζι το ευρώ αλλά και το «Αθήνα 2004», προκειμένου να κερδίσει τις εκλογές.

Και δεν φαντάζεσαι, ότι όλα αυτά είναι γρανάζια που έχουν αρχίσει να γυρνάνε αμείλικτα,  εξαρτήματα μιας τυφλής μηχανής , που 12 χρόνια μετά θα σε φέρει στη θέση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Στη θέση του εν δυνάμει πρωθυπουργού μιας χώρας στριμωγμένης στη γωνία· με μια κοινωνία καθημαγμένη και βυθισμένη στην απόγνωση, που προσπαθεί να πιαστεί από ο,τιδήποτε για να επιβιώσει. Μια κοινωνία που τινάζεται για να αρπαχτεί από το λαιμό σου – το δικό σου λαιμό, όχι κάποιου άλλου –  να πατήσει στη πλάτη σου για να βγάλει το κεφάλι της από το βούρκο. Αμείλικτα.

Ναι, είναι αλήθεια ότι δεν το ζήτησες να σου τύχει αυτό – δεν το επεδίωξες. Εδώ που τα λέμε, δεν έκανες και κάτι το ιδιαίτερο ώστε να βρεθεί το κόμμα σου από το 4,60% στο 26,89% σε τρία μόλις χρόνια. Μη με παρεξηγείς, δε λέω ότι δεν προσπάθησες. Αλλά αύξηση 600%, θα συμφωνήσεις και συ, είναι απίστευτη. Αν βέβαια λάβουμε υπόψη αυτά που έκαναν ο Γιώργος Παπανδρέου, ο Βενιζέλος, ο Σαμαράς και, αυτά που δεν έκανε η Παπαρήγα,  το πράγμα φαίνεται λογικότερο. Και πάλι βέβαια,  εντυπωσιακό.

Δίνει αυτή την αίσθηση της αμείλικτης μηχανής που σε ρουφάει ανελέητα. Που δε σ’ αφήνει χρόνο να οργανωθείς, να τακτοποιήσεις  τις σκέψεις σου, να βάλεις προτεραιότητες. Εκατομμύρια ψυχές να στρέφονται σε σένα, όχι για να εκφράσουν την πολιτική τους άποψη, αλλά για να επιζήσουν.

Το θες αυτό; Δεν ξέρω – αλλά δεν έχει και σημασία πλέον. Θες δε θες, θα το υποστείς.  Δεν έχεις περιθώριο να υποχωρήσεις. Βρίσκεσαι σε μια από αυτές τις φάσεις που η τύχη και  η γενικότερη κατάσταση συνωμότησαν έτσι  ώστε η ζωή σου να μη σου ανήκει. Μια από αυτές που λέμε «ιστορικές περιόδους» με σένα στη θέση ενός εκ των υποκειμένων της Ιστορίας. Ούτε ψύλλος στον κόρφο σου δηλαδή. Χειρότερα ακόμα,  δεν έχεις δικαίωμα ούτε στην αποτυχία – από πίσω σου παραμονεύει αμείλικτος ο Μιχαλολιάκος και οι φαιοχίτωνες.

Φασκελοκουκούλωστα δηλαδή.

Τι κάνουμε τώρα;   Το μόνο που μπορώ να σου πω, είναι: διαχείριση κρίσης. Καταρχήν, ξεχνάμε αυτά που ξέραμε. Σκληρό ναι κι άδικο – αλλά μη ξαναλέμε τα ίδια.  Ή, δεν τα ξεχνάμε, αλλά τα βάζουμε στην άκρη προς το παρόν. Ελπίζω να το μπορείς· εννοώ το να τα βάλεις προσωρινά στη  άκρη.

Μετά, στρεφόμαστε στην κοινωνία. (Να σημειώσω κάτι εδώ: όχι ως «Αντρέας» – γιατί σ’ έχω δει να παραπατάς κάπως έτσι – αλλά ως εσύ. Όπως θα ‘λεγε κι ο σχωρεμένος, σε σένα έλαχε ο κλήρος, όχι σε ένα αντίγραφο του Αντρέα, αλλά σε εσένα. Και πρέπει να το αντιμετωπίσεις ως εσύ. Ενηλικίωση λέγεται η διαδικασία. Σε άλλους παίρνει χρόνια, σε σένα θα πρέπει να πάρει μήνες. Άδικο, ναι. Αλλά, ποτέ ήταν η ενηλικίωση ευχάριστη);

Στην κοινωνία λοιπόν. Να την ακούσουμε, ν’ ακούσουμε και τον δεξιό αλλά και τον αριστερό πολίτη. Τρίτον: μοιράζουμε τη δουλειά. Η ελπίδα τόσων Ελλήνων δεν βολεύεται μόνο από το κόμμα σου. Να απλώσεις τις κεραίες σου. Να είσαι σαφής. Να πεις ποιες ακριβώς είναι οι κόκκινες γραμμές σου. Να  πεις καθαρά «το ευρώ δεν είναι φετίχ – η ανθρώπινη ζωή είναι· η Δημοκρατία είναι». Να ξέρουν όλοι πού ακριβώς βρίσκεσαι, ώστε να ξέρουν πού βρίσκονται κι αυτοί σε σχέση με σένα· και τι θα υπερασπιστείς αμείλικτα.

Σκέψου τα και τα λέμε…

 

 

By