Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Γράφει ο… @Dennis7menace

Ένα ευρωπαΐκό ταξίδι

 

@Dennis7menaceΟ τίτλος θα μπορούσε να είναι και διαφορετικός. Όπως «Που βαδίζει η Ευρώπη;». Προτίμησα όμως να δώσω ένα ευχάριστο τόνο. Την ίδια ώρα η ύφεση συνεχίζεται, η οικονομική κατάσταση δυσχαιρένει για όλο και περισσότερους Ευρωπαίους, ενώ η ανεργία είναι το μείζον πρόβλημα που απασχολεί την πλειοψηφία αυτών. Φυσικό επακόλουθο των παραπάνω προβλημάτων και προβληματισμών, είναι και ο ευρωσκεπτικισμός που όλο και φουντώνει. Καμιά φορά όχι και τόσο αδικαιολόγητα καθώς οι γραφειοκράτες των Βρυξελλών δείχνουν να είναι απομονωμένοι από τους λαούς και να ενδιαφέρονται μόνο για τα τους αριθμούς και όχι για τις ζωές των ανθρώπων.

Το 1993 η ζωή μας άλλαξε. Μπήκαμε στην εποχή της Ευρωπαϊκής Ένωσης χάρη σ’ έναν άνθρωπο με πανευρωπαϊκό όραμα, τον Jacques Delors, ο οποίος έτυχε να έχει συμπαραστάτη σε αυτή την προσπάθεια έναν ηγέτη, από το ίδιο κόμμα της σημερινής Καγκελαρίου της Γερμανίας, το Helmut Kohl. Πλέον ήμασταν ένας οργανισμός κρατών ο οποίος όμως είχε ίδιες αξίες και ίδια ιδανικά. Θα μπορούσες να ταξιδέψεις όπου ήθελες ελεύθερα, ή να εργαστείς σε κάποια άλλη χώρα εντός της ΕΕ. Θα είχαμε κοινό νόμισμα, Σύνταγμα ενώ η κάθε χώρα θα συνέχιζε να κρατάει τα δικά της χαρακτηριστικά και τους δικούς της νόμους. Οι Βρυξέλλες απλά θα δίναν τις βασικές κατευθύνσεις στις χώρες μέλη. Όλα αυτά ακούγονταν και φάνταζαν πολύ όμορφα, ίσως και παραμυθένια. Αλλά στα παραμύθια της ζωής, τα οποία διαφέρουν απ’ αυτά που ακούγαμε όταν ήμασταν παιδιά με το ευχάριστο τέλος, πολλές φορές εμπεριέχουν και δράματα.

Ο Jacques Delors προσπάθησε μέσα από τα περίφημα «πακέτα Delors» να βοηθήσει στη Σύγκλιση του Νότου με τον Βορρά. Ο Βορράς  είχε χρόνια δημοκρατικών παραδόσεων, σεβασμού των νόμων, κοινωνικό κράτος, ενώ ο Νότος ήταν πάντα πιο φτωχός, με αρκετές πολιτικές παλινωδίες ενώ αρκετές χώρες είχαν μια 10ετία πριν στρατιωτικά καθεστώτα. Το αρνητικό σε αυτά τα πακέτα αλλά και στο χτήσιμο της Ευρωπαϊκής Ένωσης ήταν πως κανείς δεν προσπάθησε ουσιαστικά να περάσει την κουλτούρα της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης στη πλειοψηφία των λαών.

Οι περισσότεροι, από όλο το φάσμα των πολιτικών ιδεολογιών έχουν την πεποίθηση πως η ΕΕ αποτελεί απλά έναν οικονομικό οργανισμό ο οποίος δίνει επιδοτήσεις στις χώρες για να αναπτύσσονται. Και φυσικά πλέον αν δεν έχουμε το ευρώ δεν θα έχουμε και τα λεφτά της Ευρώπης ώστε να πορευτούμε στο μέλλον. Αλήθεια όμως, πως γίνεται να θες το ευρώ, δηλαδή το κοινό νόμισμα, αλλά να μην θες να ζεις κάτω από ένα ομοσπονδιακό κράτος με έδρα της Βρυξέλλες; Είναι σαν να θέλει μια Πολιτεία των ΗΠΑ να έχει δολλάριο να της στέλνουν χρήματα από την Κυβέρνηση της Washington D.C. αλλά να μην είναι μέρος των ΗΠΑ. Δυστυχώς όμως ακόμα οι περισσότεροι νιώθουμε Γάλλοι, Γερμανοί, Ελληνές και όχι Ευρωπαίοι. Κι αν δεν αλλάξει αυτό η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει μέλλον, και θα καταντήσει πάλι ΕΟΚ.

Στο παραπάνω όμως συμβάλλουν αρκετά και οι πολιτικοί. Οι περισσότεροι ηγέτες κοιτάνε το συμφέρον της χώρας τους και όχι το Ευρωπαϊκό. Η Γερμανία η οποία είναι η υπερδύναμη εντός της ΕΕ έχει καταφέρει να επιβάλλει τις πολιτικές της στα κέντρα αποφάσεων της ΕΕ αποδυναμώνοντας τα υπόλοιπα κράτη-μέλη. Επίσης οι αφορισμοί, οι εκβιασμοί και οι απειλές το μόνο που καταφέρνουν είναι στο να στρέφουν τους πολίτες ενάντια στην ΕΕ αντί να τους προσελκύουν. Κι εδώ ο παραλληλισμός είναι αναπόφευκτος. Είναι σαν η κεντρική Κυβέρνηση στις ΗΠΑ ή άλλες πολιτείες να εκβιάζουν ή να απειλούν μια άλλη πολιτεία που θέλει να εκλέξει έναν Κυβερνήτη ο οποίος δεν ανήκει στα δύο κυρίαρχα κόμματα.

Ελπίζω πως σύντομα στις Βρύξελλες θα κατάλαβουν πως Ευρωπαϊκή Ένωση δεν είναι μόνο ευρώ και πως θα συνεχίσουν το όραμα των πρωτοπόρων της. Για μια Ευρώπη ενιαία, δημοκρατική, ευημερίας κι ανάπτυξης, με κοινά ιδανικά και κοινό νόμισμα όπου η κάθε χώρα θα κρατήσει την δική της κουλτούρα και γλώσσα.

 

 

 

 

 

By