ΣΥΝΤΡΟΦΕ, ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ;
Είπαμε πολλά, σύντροφε…
Στην Κύπρο, είπαμε πως το «όχι» ήταν εθνική αντίδραση, πως ήταν ο «άλλος δρόμος», πως «επιβεβαιώθηκε η πολιτική του τσαμπουκά», πως «όλα αλλάζουν με πείσμα»… Δεν είπαμε ότι αγνοούμε την πραγματικότητα, δεν είπαμε ότι παραβλέπουμε τις διεθνείς ισορροπίες, δεν είπαμε ότι είμαστε ανεπίδεκτοι μαθήσεως ως μαθητευομενοι μάγοι…
Στην Ελλάδα είπαμε πως δεν σηκώνουμε μύγα στο σπαθί μας. Είπαμε πως για τα περισσότερα κακά της μοίρας μας φταίει το μνημόνιο. Είπαμε πως πρώτα θα το σκίσουμε και μετά θα το κάψουμε. Είπαμε πως υπάρχουν κι άλλοι δρόμοι (στην Ανατολή και τη Λατινική Δύση)…
Φλερτάραμε με τη δραχμή (παραμένει αδιευκρίνιστο για τις συνιστώσες αν είναι φετίχ), απειλήσαμε τους δανειστές με στάση πληρωμών (αποσιωπώντας τις συνέπειες μιας βίαιης χρεοκοπίας), υποσχεθήκαμε θαύματα στην πρωτογενή και δευτερογενή παραγωγή (παραγνωρίζοντας τις εγγενείς αδυναμίες), διαβεβαιώσαμε για επαναφορά του κατώτατου μισθού στα επίπεδα του 2009 (λες και θα μπορούσαμε να τον επιβάλλουμε στους εργοδότες του ιδιωτικού τομεα ), αναγγείλαμε την επιστροφή στο εργασιακό καθεστώς προ κρίσης (λες και θα μπορούσαμε να απαγορεύσουμε στους εργαζόμενους την αυτοδιάθεση), κλείσαμε πονηρά το μάτι στους επαγγελματίες που δεν καλόβλεπαν τα …ανοίγματα (κι ακόμα το ανοιγοκλείνουμε), χτυπήσαμε με συμπάθεια τις πλάτες των δημοσίων υπαλλήλων (ανεξαρτήτως προσόντων και χρησιμότητας), ψιθυρίσαμε κάτι περί σεισάχθειας σε όλους όσους χρωστάνε στην εφορία και τις τράπεζες (κρύβοντας ποιοι θα σηκώσουν το βάρος της), αναθεματίσαμε το πολιτικό σύστημα του χθες αλλά όχι και τους εκφραστές του (αφού χρειαζόμαστε τις ψήφους των πελατών τους)…
Η αλήθεια είναι ότι δεν μιλήσαμε ούτε για ξόρκια, ούτε για μαντζούνια, ούτε για μεταφυσικά κόλπα… Ευτυχώς υπηρξε αυτοσυγκράτηση! Αλλιώς, όταν μπήκαμε στην «κοιλιά του κήτους» (ΔΝΤ), θα μας έβλεπαν με άλλο μάτι! Ας πούμε σαν κάτι μυθολογικά τέρατα που γεννά το Χόλυγουντ.
Τελικά, θα μας πεις τι άλλαξε; Ποιος διαφωνούσε μέχρι σήμερα, ότι γίναμε έρμαιο των συντηρητικών πολιτικών και των νεοφιλελεύθερων στρατηγικών που μας επιβλήθηκαν; Ακόμα κι αυτοί που τις εφαρμόζουν το ξέρουν. Πειστήκαμε κι εμείς ότι οι μαγκιές δεν είναι ανέξοδες; Πειστήκαμε ότι ο «άλλος δρόμος», ίσως, οδηγούσε τα λαϊκά και μεσαία στρώματα σε μεγαλύτερες στερήσεις και ποιο οδυνηρές απώλειες; Πειστήκαμε ότι θα ωφελούνταν ξανά με σκανδαλώδη τρόπο το πιο τυχοδιωκτικό κομμάτι της κεφαλαιοκρατικής τάξης; Και τώρα; Τι κάνουμε;
Κάποιοι τόσο καιρό, σύντροφε, έβρισκαν παρηγοριά στη σκέψη, ότι μέσα στη δίνη της πρωτόγνωρης κρίσης, θα διδάσκονταν όλοι από τα λάθη του παρελθόντος, ότι θα γίνονταν σκόνη οι χρεοκοπημένες πρακτικές που μας οδήγησαν στα βράχια κι ότι θα ξεχώριζε επιτέλους η ήρα από το στάρι, στο Κράτος και τις δομές του…
Αυτοί σύντροφε, ακούγοντας μας, έχουν πάθει vertigo! Και μες την παραζάλη, είδαν μπροστά τους τον… Καμμενο!
Δεν υπάρχει πιο ασφαλής δρόμος για την πτώση και τη συντριβή…
[space size=»30″]