Καλοκαίρι 2004, καλοκαίρι 2014. Από το Euro της Πορτογαλίας -και των Ολυμπιακών Αγώνων της ευτυχίας, του κομπασμού και της προσωρινής απόλαυσης- στο σήμερα. Δέκα χρόνια μετά το έπος του (ποδοσφαιρικού) θριάμβου της Εθνικής μας ομάδας που από το πουθενά σκαρφάλωσε στην κορυφή της Ευρώπης.
Δεν το πίστευε κανείς, όμως βήμα-βήμα η ομάδα του Ρεχάγκελ έφτασε μέχρι τον τελικό του Ντα Λουζ. Ήταν 4 Ιουλίου του 2004 όταν εκατομμύρια Έλληνες ξεχύνονταν στους δρόμους, πανηγυρίζοντας κάτι που δεν χωρούσε ούτε στα πιο τρελά μας όνειρα. Ο Νικοπολίδης, ο Φύσσας, ο Καψής, ο Δέλλας, ο Σεϊταρίδης, ο Κατσουράνης, ο Μπασινάς, ο Ζαγοράκης, ο Γιαννακόπουλος, ο Βενετίδης, ο Χαριστέας, ο Βρύζας, ο Παπαδόπουλος, ο Ντέμης, ο Καραγκούνης… οι σύγχρονοι ήρωες. Παρακαταθήκη τους; Η Εθνική ομάδα μιας γεμάτης δεκαετίας με ισχυρές βάσεις που μπορεί να συνεχίσει για άλλα τόσα χρόνια, αφού οι βάσεις που μπήκαν τότε ήταν πανίσχυρες σε οργανωτικό και αγωνιστικό επίπεδο. Ο Έλληνας ποδοσφαιριστής που αξίζει, η ομάδα που πιστεύει.
Όχι δεν είναι καν η Ελλάδα που αντιστέκεται. Αυτά είναι για τα τραγούδια. Η Ελλάδα του 2014 έχει μηδενικές αντιστάσεις. Ούτε καν το Ελληνικό ποδόσφαιρο δεν μπορεί να αντισταθεί. Ο Έλληνας διεθνής ποδοσφαιριστής όμως ΜΠΟΡΕΙ και το αποδεικνύει. Αυτή η Εθνική ομάδα είναι πρότυπο. Όχι γιατί λύνει τα προβλήματα της καθημερινότητάς μας, όχι γιατί μας κάνει πιο ευτυχισμένους. Διότι ο άθλος της 4ης Ιουλίου του 2004 περνάει το μήνυμα του ομαδικού πνεύματος, της οργάνωσης και κυρίως της πίστης. Ένα μήνυμα που έκανε τον γύρο του κόσμου…