[pullquote style=»border-left»]Εδώ και δέκα χρόνια είμαστε περικυκλωμένοι από ισλαμιστές που μας οδηγούν σταθερά προς ένα ισλαμικό καθεστώς. Εμείς δεν το θέλουμε αυτό![/pullquote]
Η Mine Kirikkanat είναι δημοσιογράφος και η πρώτη γυναίκα συγγραφέας χιουμοριστικών διηγημάτων στην Τουρκία.Έχει εργαστεί ως ρεπόρτερ για τις τουρκικές εφημερίδες Cumhuriyet και Miliyet στην Ισπανία και την Γαλλία και για το γαλλικό κανάλι TV5 Monde.Η Κωνσταντινουπολίτισσα δημοσιογράφος καταγγέλλει τα τεχνάσματα του Ερντογάν που στόχο τους έχουν την κατάλυση του κοσμικού κράτους της Τουρκίας και εξηγεί γιατί η “Τουρκική Άνοιξη” θυμίζει περισσότερο τον Μάη του ΄68 στην Γαλλία παρά την “Αραβική Άνοιξη”.
Συνέντευξη στην Γεωργία Τρισμπιώτη*
– Από την περασμένη Παρασκευή παρακολουθούμε τις βίαιες συγκρούσεις μεταξύ των τουρκικών δυνάμεων ασφαλείας και κοσμικών Τούρκων διαδηλωτών που καταγγέλλουν ένα σχέδιο αστικής ανάπλασης στην Κωνσταντινούπολη το οποίο προβλέπει την ισοπέδωση του όμορφου πάρκου Gezi στην πλατεία Taksim προκειμένου να ανεγερθεί στην θέση του μια ρεπλίκα ενός στρατώνα της Οθωμανικής εποχής. Εκεί σχεδιάζεται να φιλοξενηθούν ένα τεράστιο εμπορικό κέντρο, ένα πολιτιστικό κέντρο και ένα τζαμί. Περιορίζεται σε αυτό και μόνο ο λόγος της εξέγερσης;[space size=»7″]
– Ναι, έτσι ξεκίνησε. Οι κάτοικοι της Κωνσταντινούπολης, ακόμη και εκείνοι που ψήφισαν υπέρ του ΑΚΡ δεν αντέχουν τους ξέφρενους ρυθμούς τσιμεντοποίησης της πόλης. Σε μια μεγαλούπολη με ένα πληθυσμό που ξεπερνά τα 17 εκατομμύρια, το πάρκο Gezi στην πλατεία Taksim είναι ένας από τους ελάχιστους χώρους πρασίνου. Η πόλη αποτελεί βορά στις ορέξεις κατασκευαστικών εταιρειών και μεσιτικών γραφείων της συμμορίας του Ερντογάν.
Επιπλέον, οι άνθρωποι δεν είναι ανόητοι: ξέρουν ότι η άθλια ρεπλίκα του στρατώνα που θέλει να χτίσει ο Ερντογάν, αποτελεί ακόμη μια προσβολή για τους κοσμικούς της χώρας. Επίσης γνωρίζουν ότι από αυτό το στρατώνα, την 13η Απριλίου του 1909, ξεκίνησε η εξέγερση των στρατιωτικών ισλαμιστών που διεκδικούσαν την επιβολή της Σαρία, κατά την διάρκεια της οποίας σφαγιάστηκαν με τσεκούρια πολλοί προοδευτικοί στρατιωτικοί αλλά και πολίτες. Έτσι, η ρεπλίκα θα χτιστεί στη μνήμη αυτής της ισλαμικής εξέγερσης.
Αλλά υπάρχουν και άλλοι λόγοι: τα τελευταία 10 χρόνια, ο Ερντογάν επιβάλλει στο μισό πληθυσμό της χώρας – τους μη ψηφοφόρους του δηλαδή – αξίες μιας άλλης εποχής τις οποίες εκείνος ασπάζεται. Αγνοώντας τους και περιφρονώντας τους, έθετε περιορισμούς και απαγορεύσεις σε μια νεολαία που μεγάλωσε ελεύθερη.
“Τα τελευταία 10 χρόνια, ο Ερντογάν επιβάλλει στο μισό πληθυσμό της χώρας – τους μη ψηφοφόρους του δηλαδή – αξίες μιας άλλης εποχής”
-Τι συμβολίζει η πλατεία Taksim για τους Τούρκους;
Η πλατεία Taksim είναι η μνήμη του αγώνα της μαθητικής νεολαίας της δεκαετίας του ’70 και του ’80 για ελευθερία και δημοκρατία. Είναι η μνήμη των αγώνων των αριστερών συνδικάτων για εργασιακά δικαιώματα. Εκεί έχυσαν το αίμα τους για να θέσουν τέρμα στο στρατιωτικό δεσποτισμό. Η “Αιματοβαμμένη 1η Μαΐου» του 1977, έχει αφήσει ανεξίτηλα τα ίχνη της στην πλατεία.
-Πολλοί σπεύδουν να χαρακτηρίσουν αυτό που συμβαίνει στην Τουρκία σήμερα ως την «Τουρκική Άνοιξη». Υπάρχει σύγκριση με την «Αραβική Άνοιξη»;
Μπορούμε να το ονομάσουμε “Τουρκική Άνοιξη”, αλλά δεν έχει καμία σχέση με την “Αραβική Άνοιξη”. Οι διαδηλωτές (στην αρχή τουλάχιστον) είναι παιδιά καλών και εύπορων οικογενειών. Δεν είναι άνεργοι, δεν ζητούν ψωμί, 
αλλά διεκδικούν το δικαίωμα να εκφράζονται ελεύθερα, να ζουν και να σκέφτονται ελεύθερα. Και αυτό είναι κάτι που τους το στερούν κάθε μέρα και περισσότερο.
Υπό αυτό το πρίσμα μπορούμε να συγκρίνουμε το κίνημα των “Τούρκων αγανακτισμένων” με το Μάιο του 68. Οι Άραβες διεκδικούσαν την δημοκρατία που ποτέ δεν είχαν και ζητούσαν εργασία, δηλαδή τα μέσα βιοπορισμού. Οι Τούρκοι που κατέβηκαν στους δρόμους διαθέτουν επαρκή μέσα βιοπορισμού αλλά θέλουν να απολαμβάνουν τη ζωή τους με τον τρόπο που αυτοί επιλέγουν και απαιτούν τις ελευθερίες που απολάμβαναν άλλοτε.
-Τι πιστεύετε για την πρόσφατη ψήφιση των αυστηρών περιορισμών σχετικά με την πώληση του αλκοόλ, την απαγόρευση των φιλιών σε δημόσιους χώρους και του μακιγιάζ των αεροσυνοδών;
Αυτό ακριβώς ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε το ποτήρι και πυροδότησε την εξέγερση. Κάθε μέρα η κυβέρνηση μας απαγορεύει και κάτι καινούριο. Εδώ και δέκα χρόνια είμαστε περικυκλωμένοι από ισλαμιστές που μας οδηγούν σταθερά προς ένα ισλαμικό καθεστώς. Εμείς δεν το θέλουμε αυτό! Και η νεολαία μας ακόμη περισσότερο. Μια νεολαία που έχει τη δύναμη και τη γενναιότητα να κατέβει στους δρόμους και να διεκδικήσει με σθένος τα δικαιώματα της.
* Η Γεωργία Τρισμπιώτη, είναι Σύμβουλος Επικοινωνίας και οπαδός του Ανοιχτού Λογισμικού. Υπήρξε Διευθύντρια του Ελληνικού Τμήματος της Διεθνούς Αμνηστίας. Αντιπρόσωπος- Συντονίστρια Επικοινωνίας της Διεθνούς Επιτροπής του Ερυθρού Σταυρού της Γενεύης στην Κολομβία και στη Ρουάντα. | @gtrismpioti[space size=»20″]