Γράφει η Βασιλική Σουλαδάκη*
Την Κυριακή που μας πέρασε συμπληρώθηκαν 46 χρόνια από τότε που η Απριλιανή Δικτατορία βύθισε τη χώρα στο εφτάχρονο σκοτάδι, διακόπτοντας τη δημοκρατική εξέλιξη, ενώ η ελληνική κοινωνία επιχειρούσε με τις συνθήκες εκείνης της εποχής να ανασυγκροτηθεί κοινωνικά , πολιτικά , οικονομικά προσπαθώντας να θεραπεύσει τις όποιες πληγές είχε ακόμα από τον διχασμό και την τραγωδία του εμφυλίου πολέμου .
Δυστυχώς διαχρονικά από το 1974 που κατέρρευσε η δικτατορία , έχει επικαλυφθεί πολιτικά η εθνική τραγωδία της Κύπρου από το ότι επιλέχτηκε να γιορτάζεται η αποκατάσταση της Δημοκρατίας και όχι οι Μνήμες από την καταστροφή στο μαρτυρικό νησί .
Έτσι με αυτά και με άλλα , σήμερα βρισκόμαστε σε μια πραγματικότητα θλιβερή και συνάμα τραγική.
Η επίγονοι της χούντας του 1967 και της καταστροφής της Κύπρου του 1974 με θράσος χιλίων πιθήκων πουλάνε πατριωτισμό και κουνάνε το δάχτυλο αυθαδιάζοντας προς την ελληνική κοινωνία και ιστορία .
Τα ερωτήματα είναι επιτακτικά και απαιτούν απαντήσεις , το πιο βασικό όμως είναι μήπως η ελληνική κοινωνία έχει καταλειφθεί από ομαδικό Μιθριδατισμό ή ακόμα από ιστορικό ή και πολιτικό Αλτσχάιμερ.
Γιατί η ελληνική κοινωνία αποδέχεται αντιλήψεις και πρακτικές που πέραν κάθε αμφιβολίας υπήρξαν αντιπατριωτικές , εθνικά καταστροφικές και τελικά ανθελληνικές ;
Υπάρχουν απαντήσεις. Η κυριότερη από αυτές είναι ότι στην ανάγνωση της ελληνικής ιστορίας ακόμα και της σύγχρονης του εικοστού αιώνα , διαβάζουμε τη μια όψη , την άλλη την κρύβουμε , αποφεύγοντας συστηματικά να έρθουμε αντιμέτωποι με τις ενοχές ή τα λάθη μας .
Ακριβώς γι αυτό γιορτάζουμε την αποκατάσταση της Δημοκρατίας και όχι τις μνήμες της καταστροφής της Κύπρου, που μας οδηγούν στην ανάγκη εθνικής αυτοσυνειδησίας , αυτό κάναμε πάντοτε άλλωστε με συνήθεις ανάγωγες στο «ένδοξο» παρελθόν, προσπαθώντας να ξεπλύνουμε πολλές φορές το προβληματικό παρόν .
Ποτέ δεν αναγνώσαμε και τις δυο όψεις, και δεν αναφέρομαι στο απώτερο ιστορικό παρελθόν των Ελλήνων, όπως για παράδειγμα στην επανάσταση του 1821, ούτε στο Μακεδονικό ζήτημα , ούτε στη Μικρασιατική καταστροφή ούτε στη διαχρονική εξέλιξη του Κυπριακού, ούτε στις δυο όψεις του εμφυλίου πολέμου κ.λ.π. κ.λ.π.
Ακόμη και σήμερα με το περίφημο αποπροσανατολιστικό μνημόνιο – αντιμνημόνιο , ( μνημόνιο προδότης, αντιμνημόνιο πατριώτης ) αποφεύγεται συστηματικά από όλες τις ελίτ ( οικονομικές , επιστημονικές , επιχειρηματικές , κοινωνικές , πολιτικές ) η συζήτηση επί της ουσίας .
Γιατί φτάσαμε, βρε αδερφέ, στο μνημόνιο δηλαδή ουσιαστικά στα όρια της πτώχευσης;
Ακόμα και ιστορικά γιατί άραγε το «σύγχρονο» ελληνικό κράτος έχει πτωχεύσει περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο ευρωπαϊκό κράτος ;
Στην ουσία αποφεύγεται από όλους να αναλάβουν τις ευθύνες τους .
Όμως η ατέρμων συνέχεια της «αμνήμονος μνήμης» άφησε αυτά τα ερωτήματα στα αζήτητα του δημόσιου λόγου, και έτσι τα πρωτοπαλίκαρα της Χρυσής Αυγής που εκτός από το γεμάτο ύφος και ιδέα στυλ τους, όπως είναι αποτυπωμένο στα κτισμένα μπράτσα τους, όποτε σήκωσαν ( και έχει συμβεί αρκετές φορές ) περίοπτα το σύμβολο της Δικτατορίας της 21 Απρίλιου, έμειναν στο απυρόβλητο ή το πολύ σε ένα ρηχό σχολιασμό…
Ειλικρινά αναρωτιέμαι αν αναγνωρίζεται η άμεση ανάγκη προστασίας του Δημοκρατικού πολιτεύματος .
Είναι δυνατόν να μην εξεγείρονται θεσμοί ξεκινώντας από τη Δικαιοσύνη την ιντελιγκέντσια του τόπου, τα ΜΜΕ , τα κόμματα του δημοκρατικού τόξου που θα έπρεπε άμεσα να απομονώσουν το αναπτυσσόμενο καρκίνωμα του νεοφασισμού στην Ελλάδα;
Έτσι φτάσαμε να πουλάνε πατριωτισμό οι επίγονοι εκείνων που εκτός από την κατάλυση της Δημοκρατίας κατέστρεψαν και την Κύπρο .
Δεν είναι στις προθέσεις μου να αναφερθώ διεξοδικά για ποιους λόγους η ελληνική κοινωνά αποδέχεται στο δημόσιο λόγο και χώρο τους φασιστοναζιστές απογόνους της 21 Απρίλη 1967 , των καταστροφέων την Κύπρου να μιλάνε για πατριωτισμό .
Όμως επισημαίνω την άμεση ανάγκη νέου αυτοκαθορισμού καθώς και εθνικής και κοινωνικής αυτογνωσίας , διότι αποτελούν βασικές προϋποθέσεις για μια νεα αφετηρία .
Για να αποκατασταθεί η εθνική και κοινωνική συνοχή , για να λειτουργήσουν πιο ολοκληρωμένα οι θεσμοί της δημοκρατίας ως απαραίτητες προϋποθέσεις για να προχωρήσουμε .
Η ανάγκη γίνεται ακόμα επιτακτικότερη διότι οι κυρίαρχες ηλικίες του 2013 δεν είχαν καν γεννηθεί το 1967 το 1974 ακόμα και το 1981 .
Πρέπει να αναδειχτεί σε ποιες πλευρές της δημόσιας ζωής επιχειρεί η φασιστική, νεοναζιστική Ακροδεξιά να στήσει συμμαχίες και ερείσματα .
Επιχειρεί να στήσει θύλακες στη δικαιοσύνη ; στα ΜΜΕ ; στην εκκλησία ; σε οικονομικούς παράγοντες ; στις διάφορες λέσχες δήθεν φιλάθλων ; στα δίκτυα προστασίας του υποκόσμου; Τα ερωτήματα είναι πολλά.
Περισσότερο, όμως, όλων είναι ανάγκη οι πολιτικές δυνάμεις που αυτοκαθορίζονται ως αριστερές ή προοδευτικές να αντιληφτούν τα λάθη τους και να μην τροφοδοτούν με απλουστεύσεις, αφορισμούς απολίτικους και ύβρεις όλο εκείνο τον άναρχο, αντιπολιτικό, απολιτικό λαϊκισμό που στο τέλος τροφοδοτεί τις μόνες γνωστές εκφράσεις της βίας, που δεν είναι άλλοι από τους κληρονόμους της 21 ης Απρίλιου και τη Χρυσή Αυγή.
Η 21 Απρίλη είναι μια ευκαιρία για όλους να ανοίξουν τα μυαλά τους , τα μάτια τους, να κάνουν την αυτοκριτική τους , να αναλάβουν τις ευθύνες τους απέναντι στο δημοκρατικό πολίτευμα και επιτέλους να καταλάβουμε ότι κάποια στιγμή πρέπει να βάλουμε ένα τέλος στο να συναντάμε σχεδόν πάντοτε δίπλα στον εθνικό ύμνο και ένα εθνικό θρήνο .
@Vsouladaki
* Η Βασιλική Σουλαδάκη είναι υποψήφια διδάκτωρ Διεθνών Σχέσεων του Παντείου Πανεπιστημίου και μέλος της ΚΠΕ ΠΑΣΟΚ
** Το άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Αξία