Λουίς φαν Χάαλ (εν όψει του βραδινού σαββατιάτικου αγώνα Ολλανδίας-Βραζιλίας): «Νομίζω ότι αυτό το παιχνίδι δεν θα έπρεπε ποτέ να διεξαχθεί. Το επαναλαμβάνω εδώ και δέκα χρόνια, αλλά τελικά θα πρέπει να παίξουμε. Δεν θα έπρεπε να διεξάγεται αναμέτρηση για την τρίτη ή την τέταρτη θέση. Εάν υπάρχει ένα τρόπαιο, αυτό είναι η κατάκτηση του Μουντιάλ». Κλασσική περίπτωση αποικιοκράτη!
Πως το λένε όμως οι Αμερικανοί… Α, ναι: ο πρώτος είναι πρώτος. Ο δεύτερος… τίποτα! Είναι όμως έτσι;
Όχι όχι, δεν έχει άδικο ο Ολλανδός ομοσπονδιακός που σε κάθε ευκαιρία τον ψέγω –αλλά, δεν έχει και δίκιο! Σε καμία περίπτωση…!
Δεν έχει άδικο γιατί, πράγματι, αυτό που μένει στην ιστορία –αυτό που… γράφει την ιστορία- είναι ο τελικός. Από εκεί ξεκινούν και εκεί τελειώνουν όλες οι αναφορές για κάθε Μουντιάλ. Ξεκινάμε από τον τελικό και… γυρνάμε (και) προς τα πίσω –ανάλογα, πως η κουβέντα στην παρέα θα το ορίσει και (πως) θα το κατευθύνει!
Όμως η μπάλα, δεν είναι ίδια για κάθε σπορ…
Στο ποδόσφαιρο και, δη, σε ό,τι αφορά «πεπραγμένα» Μουντιάλ, τα πράγματα είναι… ελαφρώς διαφορετικά. Θα έλεγα, πολύ διαφορετικά…
Συχνά οι αναφορές μιλούν για χαμένους ήρωες, για αστέρια που έλαμψαν με την παρουσία τους… τότε, ανακαλύπτονται επίσης ιστορίες που μένουν στη θύμηση γιατί, ακριβώς, ήταν κομμάτια ενός Παγκοσμίου Κυπέλλου, μιας διοργάνωσης που κανείς δεν ξεχνά -απλούστατα, γιατί δεν είναι κάτι που επαναλαμβάνεται!
Το Μουντιάλ δεν επαναλαμβάνεται. Το ποδόσφαιρο, επίσης, δεν είναι ίδιο και δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει… παρτιτούρα του!
Γιατί όμως έχει άδικο ο φαν Χάαλ; Γιατί κανείς δεν μπορεί να στερήσει το δικαίωμα της ευτυχίας από χώρες (ποδοσφαιρικά) λιγότερο αναπτυγμένες!
Εντάξει, η Ολλανδία θέλει –και παίζει- μόνο για το τρόπαιο (που ουδέποτε έχει κατακτήσει!), η Γερμανία και η Αργεντινή το ίδιο, όπως και η Βραζιλία με την Ιταλία και την Ισπανία. Να βάλουμε και την Γαλλία. Με… τους άλλους, τι γίνεται; Προς τι να στερηθεί η χαρά, η ευτυχία της κατάκτησης της τρίτης θέσης από χώρες μικρότερου (ποδοσφαιρικά) βεληνεκούς;
Η κατάκτηση της τρίτης θέσης στο Μουντιάλ του 2002 από την Τουρκία (3-2 τη Νότια Κορέα) είναι ένα επίτευγμα που θα επισημαίνεται εσαεί από τους γείτονές μας…
Η κατάκτηση της τρίτης θέσης στο Μουντιάλ του 1998 από την Κροατία (2-1 την Ολλανδία) είναι ένα επίτευγμα που θα αποτελεί σημείο αναφοράς για όλα τα χρόνια από τους Βαλκάνιους…
Μα, το ίδιο δεν ισχύει και για τους Σουηδούς του ’94 (4-0 τη Βουλγαρία), τους Πολωνούς του ’82 (3-2 τη Γαλλία) και του ’74 (1-0 την Βραζιλία), τους Πορτογάλους του ’66 (2-1 την τότε ΕΣΣΔ), την Χιλή του ’62 (1-0 την τότε Γιουγκοσλαβία), την Αυστρία του ’54 (3-1 την Ουρουγουάη), τη Σουηδία του ’50 (3-1 την Ισπανία)!
Ασφαλώς ναι. Γιατί να στερήσουμε αυτή την –ανείπωτη- χαρά από χώρες που, εντάξει, δεν διαθέτουν το ειδικό βάρος αλλά, δεν παύουν να αποτελούν κομμάτι αυτού του μουντιαλικού πάζλ…
(Και να σας πω και κάτι ακόμη; Δεν ήθελε και πολύ η Ελλάδα να ήταν εκεί…).
Το σαββατιάτικο «ντέρμπι χαμένων» μεταξύ Βραζιλίας και Ολλανδίας μπορεί να μην μας προσφέρει τίποτα. Μπορεί και εμείς να αδιαφορήσουμε για την εξέλιξή του –αλλά θα χαρούμε σε μια βραζιλιάνικη νίκη –κάτι δύσκολο…- ακριβώς λόγω της τοποθέτησης του (αλαζόνα αλλά πολύ καλού τεχνικού, του Λουίς φαν Χάαλ).
Η Ολλανδία είναι το φαβορί και θα έχει τον πρώτο λόγο. Και άντε, να το πάρει το ματς. Ε και… τι έγινε! Μην δω μόνο τον φαν Χάαλ να πανηγυρίζει…
Βαγγέλης Μελέκογλου