Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Θανάσης Γιώγλου: Μια συζήτηση από καρδιάς

Συνέντευξη στον Δημήτρη Μ.

Ο Θανάσης Γιώγλου γεννήθηκε το 1971 στην Θεσσαλονίκη με καταγωγή από την Κίο της Μικράς Ασίας και τον Πόντο. Από τα μικρά του χρόνια ασχολείται με την μουσική με διάφορους τρόπους. Από το 1984 μέχρι σήμερα αποτελεί αναπόσπαστο μέλος της Φιλαρμονικής Ορχήστρας του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Καλαμαριάς παίζοντας κρουστά.

gioglou-basicΥπήρξε επίσης ιδρυτικό μέλος παίζοντας κιθάρα και τραγουδώντας στην Ορχήστρα σύγχρονης Ελληνικής μουσικής του Πολιτιστικού Οργανισμού Δήμου Καλαμαριάς και πραγματοποιώντας πολλές εκδηλώσεις, με αποκορύφωμα αυτήν στο Μέγαρο Μουσικής Θεσσαλονίκης στις 5 Δεκεμβρίου 2001 προς τιμήν του Σταύρου Κουγιουμτζή. Το 1999, μαζί με μια παρέα φίλων ερασιτεχνών μουσικών, ίδρυσε το μουσικό σχήμα «Ταξιδιώτες στο χρόνο», με το οποίο, πραγματοποίησε πολλές αξιόλογες συναυλίες-αφιερώματα , με αποκορύφωμα τη συναυλία-αφιέρωμα στον Σταύρο Κουγιουμτζή (παρουσία του συνθέτη) στο Θέατρο «Οδός» της Θεσσαλονίκης την 1η Οκτωβρίου 2001.

Από το 1993 μέχρι και σήμερα εργάζεται στο Δήμο Καλαμαριάς , ενώ όλα αυτά τα χρόνια ασχολείται παράλληλα και συστηματικά με την μεγάλη του αγάπη, που είναι η συλλογή δίσκων και οπτικοακουστικών ντοκουμέντων που σχετίζονται με το ελληνικό τραγούδι και την ελληνική μουσική. Την εποχή αυτή αρθρογραφεί στα διαδικτυακά μουσικά περιοδικά, Ogdoo.gr και Music heaven, στο περιοδικό του Δήμου Καλαμαριάς «Πολίτης Κ», ενώ κάθε Τετάρτη στις 9 με 10 το βράδυ, επιμελείται και παρουσιάζει τη ραδιοφωνική εκπομπή «Εγώ, δεν έχω βγάλει το…ωδείο» στο Εθελοντικό Ραδιόφωνο του Δήμου Θεσσαλονίκης Fm 100,6.

Στον ίδιο σταθμό, επιμελείται επίσης μουσικά την εκπομπή «Η Καλή μεριά στα ερτζιανά» που παρουσιάζει τα νέα του Δήμου Καλαμαριάς, κάθε Πέμπτη στις 2 με 3 το μεσημέρι. Εκτός από τα παραπάνω περιοδικά, άρθρα και συνεντεύξεις του με κορυφαίους Έλληνες καλλιτέχνες έχουν φιλοξενηθεί στα περιοδικά «Όασις», «Μετρονόμος» , «Δίφωνο», «Μουσικόραμα» κ.α.

-Θανάση πότε και πώς ξεκίνησε η ενασχόληση σου με τη μουσική;

-Καταρχάς Δημήτρη σε ευχαριστώ πολύ για την πρόσκληση αυτής της συνέντευξης… Όσον αφορά την ερώτησή σου, από την πολύ μικρή μου ηλικία, στις αρχές της δεκαετίας του ‘70, θυμάμαι πως τις περισσότερες ώρες στο σπίτι μας ακουγόταν μουσική, από ένα πικάπ National Panasonic (το οποίο υπάρχει ακόμα) και ένα μπομπινόφωνο Philips… Κυρίως παλιά λαϊκά, αλλά και έντεχνα τραγούδια της εποχής. Και μια ταινία με τραγούδια του Μίκη Θεοδωράκη, που έπαιζε κρυφά και σε πολύ χαμηλή ένταση… Στον πατέρα μου, εκτός από το να αγοράζει δίσκους, άρεσε ιδιαίτερα, να γράφει επιλογές από τους δίσκους αυτούς, ή από άλλους δανεισμένους από φίλους, σε ταινίες μπομπίνες, που διαρκούσαν οκτώ ώρες… Επιπλέον, κάθε φορά που η ασπρόμαυρη, τότε, τηλεόραση είχε ένα καλό μουσικό πρόγραμμα, έβαζε ένα μικρόφωνο μπροστά στο ηχείο της τηλεόρασης και ηχογραφούσε εξωτερικά την εκπομπή, κάτω από «νεκρική» σιγή που επικρατούσε στο σπίτι… Έτσι σώθηκαν εκπομπές όπως οι θρυλικές «Μουσικές βραδιές» του Γιώργου Παπαστεφάνου με τον Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Σωτηρία Μπέλλου, η τελευταία συναυλία του Τσιτσάνη στον Κοκκινόβραχο της Νίκαιας το 1983 και άλλα πολλά. Αγαπημένος δικός μου δίσκος τότε, η «Μικρά Ασία», ο «Μέτοικος» και όλοι οι δίσκοι του Σταύρου Κουγιουμτζή με τον Νταλάρα… Λίγο μετά, σε ηλικία 9-10 ετών άρχισα να ανακαλύπτω τον Καζαντζίδη, τον Τσιτσάνη, τον Μπιθικώτση και βεβαίως τον Μίκη Θεοδωράκη. Ο «Επιτάφιος» ήταν ένα από τα δώρα του πατέρα μου, όταν ήμουν 10-11 ετών. Αν και είχα ακούσει το έργο αυτό και στις μπομπίνες, τότε ήταν που μου έκανε τη μεγάλη εντύπωση… Αυτή ήταν η αρχή…

gioglou-dal

-Η ενασχόλησή σου με την έρευνα και τη γραφή πώς ξεκίνησε;

Gioglou1– Από τα σχολικά χρόνια έγραφα λίστες με τραγούδια, με μια συγκεκριμένη θεματική ενότητα, που τις κρατούσα για μένα ή τις μετέτρεπα σε κασέτες. Συχνά το κάνω ακόμα και σήμερα. Στα πρόχειρα τετράδια ή στα βιβλία μου, μπορούσες να δεις, ανάμεσα στις βαρετές ασκήσεις τριγωνομετρίας ή φυσικής, μια λίστα με τον «Καζαντζίδη να τραγουδάει Τσιτσάνη» ή «Τα ρεμπέτικα του Γιώργου Νταλάρα» ή «Ο Μίκης τραγουδάει Θεοδωράκη» και άλλα τέτοια… Παράλληλα λάτρευα – και λατρεύω ακόμα- να ψάχνω για διαφορετικές εκτελέσεις, ξεχασμένα και ακυκλοφόρητα τραγούδια και γενικά, είχα όλα αυτά τα συλλεκτικά «βίτσια»… Η ενασχόλησή μου με τη γραφή- δημόσια πλέον- ξεκίνησε το 2004, όταν γράφτηκα στην ανεπίσημη σελίδα των φίλων του Γιώργου Νταλάρα (www.dalaras.com/forum) και άρχισα να διοχετεύω πολλές από τις μέχρι τότε ερασιτεχνικές καταγραφές μου, αλλά και κάποια σπάνια αρχεία, εκεί… (Πολλά από αυτά τα αρχεία βέβαια, σήμερα κοσμούν το χώρο του διαδικτύου, από διάφορους «καναλάρχες» του youtube, χωρίς να αναγράφεται η αρχική τους πηγή, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα, που δεν είναι της παρούσης να αναλυθεί). Στη συνέχεια, το καλοκαίρι του 2007, ξεκίνησα να γράφω στο περιοδικό του Δήμου Καλαμαριάς «Πολίτης Κ», μουσικά θέματα και συνεντεύξεις. Πρώτο θέμα: Συνέντευξη του Γιώργου Νταλάρα. Και μετά από 3 μήνες συνέντευξη του Μίκη Θεοδωράκη στο σπίτι του! Έπεσα κατευθείαν στα «βαθιά» που λέμε… Παράλληλα συνεργάστηκα με τον «Μετρονόμο», το Music Heaven αλλά και με κάποια ακόμα διαδικτυακά περιοδικά, ώσπου, μέσω μιας επιστολής που είχα στείλει στο «Δίφωνο» σχετικά με τον Καζαντζίδη, γνώρισα τον Κώστα Μπαλαχούτη, ο οποίος μου έδωσε τη μεγάλη ευκαιρία… Βρέθηκα στην παρέα του σπουδαίου, κατά τη γνώμη μου, περιοδικού «Όασις», μαζί με κορυφαίους ερευνητές και δημοσιογράφους, μεταξύ των οποίων ο Λευτέρης Παπαδόπουλος, ο Βαγγέλης Αρναουτάκης, ο Αλέξης Βάκης και στη συνέχεια βεβαίως στο «Όγδοο», το οποίο έχει γίνει πλέον το διαδικτυακό μου σπίτι….

– Είναι πολύ σημαντικά αυτά που κάνετε στο «Όγδοο»… Σας διαβάζουμε καθημερινά.

– Προσπαθούμε κάθε μέρα για το καλύτερο, συνδυάζοντας την καθημερινή ενημέρωση για τα καλλιτεχνικά δρώμενα, με το παρελθόν και την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού, με την παράθεση σπάνιων αρχειακών ντοκουμέντων… Δεν είναι τυχαίο, πως ο κόσμος, μας έχει κατατάξει στην πρώτη θέση των μουσικών διαδικτυακών περιοδικών πανελληνίως… Και βεβαίως, οφείλουμε να ευχαριστήσουμε για αυτό τον κ.Νίκο Αναγνωστάκη και τον γιο του τον Αντώνη, που είναι οι δημιουργοί και οι συντηρητές όλου αυτού του εγχειρήματος, λάτρεις του ελληνικού τραγουδιού και οι δυο. Ο Νίκος Αναγνωστάκης μάλιστα, έχει γράψει στίχους σε αρκετά τραγούδια που έχουν μελοποιήσει συνθέτες όπως ο Χρήστος Νικολόπουλος και ο Ανδρέας Κατσιγιάννης και έχουν τραγουδήσει σημαντικοί ερμηνευτές. Το τονίζω αυτό για να σου πω, πως όλη αυτή η ιστορία με το «Όγδοο» έγινε πρώτα απ’ όλα από αγάπη για το ελληνικό τραγούδι.

– Ελληνική μουσική: Μια περίεργη πλέον ιστορία. Αναμφισβήτητα, γράφονται και σήμερα καλά τραγούδια. Αυτό που δεν ακούμε πια, είναι τραγούδια «ανάτασης», τραγούδια που να μπορούν να δώσουν βηματισμό και ρυθμό στην κοινωνία.

– Τραγούδια ανάτασης…. Μάλλον εννοείς κοινωνικοπολιτικά τραγούδια, όπως αυτά του Θεοδωράκη ή του Λοΐζου. Αυτό είναι κάτι τελείως υποκειμενικό… Εξαρτάται δηλαδή από το πώς εννοεί ο καθένας την ανάταση και τι μπορεί να την προκαλέσει μέσα του… Εγώ θα σου έλεγα πως, όσον αφορά τα σημερινά τραγούδια, ένιωσα αυτή την ανάταση, ακούγοντας τραγούδια, όπως ο «Νοσταλγός» του Κατσιγιάννη και του Ηλία Κατσούλη με τον Νταλάρα, το «Στον κάτω κόσμο» του Θεοδωράκη και του Κώστα Καρτελιά, που βγήκε λίγα χρόνια πριν, με τον ίδιο τον Μίκη να καταθέτει τη φωνή της ψυχής του, το «Άδικα μου κλέψαν τη ζωή» του Δημητρίου και του Κακουλίδη με τον Μητσιά, το «Δεν τελειώνουμε ποτέ» του Χρήστου Παπαδόπουλου και του Μπαλαχούτη με τον Τσέρτο, τη Μαρία Αναματερού και τη Ρένα Στάμου, το «Ήταν κάποτε μια χώρα» του Κορακάκη, που τραγουδά ο ίδιος, το «Παιδιά ενός κατώτερου θεού» του μπουζουξή του Λάκη Ορφανίδη και του Πάρη Μήτσου και πάλι με τον Νταλάρα και αρκετά ακόμα. Νομίζω πως τα δυο τελευταία που ανέφερα, είναι συγχρόνως από τα τραγούδια που περιγράφουν με τον πιο εύστοχο τρόπο τη σημερινή κατάσταση στη χώρα. Επειδή αναφερθήκαμε όμως σε κοινωνικά τραγούδια, αυτόματα η σκέψη μου πάει σε κάποια από τα τραγούδια που είπε ο Καζαντζίδης στην τελευταία περίοδο της καριέρας του και ενώ την εποχή που κυκλοφόρησαν, θεωρήθηκαν από κάποιους «μοντέρνους», παλιομοδίτικα και εκτός εποχής, σήμερα, έτσι όπως εξελίχθηκαν τα πράγματα, είναι περισσότερο επίκαιρα από ποτέ. Θα σου αναφέρω μόνο το «Έρχονται χρόνια δύσκολα» του Μάκη Ερημίτη, που ήταν και το τελευταίο τραγούδι που δισκογραφήθηκε με τη φωνή του. «Έρχονται χρόνια δύσκολα» είπε και έκλεισε τα μάτια του…. Ξεφύγαμε όμως…

-Η επαφή σου με το ραδιόφωνο πότε γίνεται;

-Σαν ακροατής θυμάμαι πως από μικρός άκουγα τις κυριακάτικες διαφημιστικές εκπομπές των δισκογραφικών εταιρειών. Αργότερα το «Καλησπέρα κύριε Έντισον» του Γιώργου Παπαστεφάνου, τις «Ζωντανές ηχογραφήσεις» της Σοφίας Μιχαλίτση, τους «Λαϊκούς Βάρδους» του Πάνου Γεραμάνη και τα τελευταία χρόνια, κυρίως, τις εκπομπές του Γιώργου Τσάμπρα, του Σιδερή Πρίντεζη, του Κώστα Μπαλαχούτη και του Αλέξη Βάκη… Το καλοκαίρι του 1988 μαζί με κάποιους φίλους, όπως ο Βλαδίμηρος Μελικόπουλος και ο Ραφαήλ Ιωαννίδης, φτιάξαμε ένα μικρό «πειρατικό» σταθμό, τα «Μουσικά Fm» και κάναμε τις πρώτες μας εκπομπές με τοπική εμβέλεια… Εκεί, για τους γνωστούς λόγους, ήμασταν και ανήλικοι, έβγαινα ως Θανάσης Πολυμήχανος… Η πιο σοβαρή επαφή μου με το ραδιόφωνο ήρθε το φθινόπωρο του 2011, όταν οι υπεύθυνες της ραδιοφωνικής εκπομπής «Η καλή μεριά στα ερτζιανά», που παρουσιάζει τα νέα του Δήμου Καλαμαριάς, στο Εθελοντικό Ραδιόφωνο του Δήμου Θεσσαλονίκης (fm 100,6), μου ζήτησαν να αναλάβω τη μουσική επιμέλεια της εκπομπής. Δέχθηκα με χαρά, με αποτέλεσμα την επόμενη χρονιά (2012-2013) να έχω και τη δική μου πλέον εκπομπή στο ίδιο ραδιόφωνο, με τίτλο «Εγώ, δεν έχω βγάλει το… ωδείο» (από το γνωστό τραγούδι του Μουφλουζέλη), κάθε Τετάρτη βράδυ στις 9 και συχνά, εκτάκτως, το Σαββατοκύριακο. Οι εκπομπές μου κινούνται γύρω από μια θεματική ενότητα ή ένα αφιέρωμα σε κάποιον σημαντικό Έλληνα καλλιτέχνη, ή φιλοξενούν κάποιον καλλιτέχνη για συνέντευξη.

558936_692070894144429_70535261_n

-Όπως; Πες μας κάποια ονόματα καλλιτεχνών που πέρασαν από την εκπομπή σου μέχρι τώρα.

-Γιώργος Νταλάρας, Χρήστος Νικολόπουλος, Βαγγέλης Κορακάκης, Γεράσιμος Ανδρεάτος, Γιώργος Μαργαρίτης, Αιμιλία και Μαρία Κουγιουμτζή, Κώστας Καλδάρας, Ανδρέας Κατσιγιάννης, Αλέξανδρος Καρόζας, Λιζέτα Καλημέρη, Ανδρέας Καρακότας, Σοφία Παπάζογλου, Στάθης Παχίδης, Ζαχαρίας Καρούνης, Βασίλης Φλώρος, ο μαέστρος Θεόδωρος Ορφανίδης, οι δημοσιογράφοι Θανάσης Συλιβός και Γιώργος Λογοθέτης…. Ελπίζω να μην ξεχνάω κάποιον. Πέρασαν όμως και κάποιοι φίλοι, που μπορεί να μην είναι ευρέως γνωστοί, είχαν όμως σημαντικά πράγματα να πουν σχετικά με κάποια θέματα, όπως ο συλλέκτης Θανάσης Ρότσκος, που μίλησε για τους δεξιοτέχνες λαϊκούς μουσικούς, ο Μάκης Ιωακειμίδης, σε μια εκπομπή για τον Απόλλωνα Καλαμαριάς, ο Παντελής Ιωαννίδης και η Άντα Τσιλίκα, που είναι δυο παιδιά που μετανάστευσαν στην Αγγλία λόγω της κρίσης και μίλησαν για τη σύγχρονη μετανάστευση… Τους ευχαριστώ όλους που μου κάνανε την τιμή και ήρθαν στο «Ωδείο» μου… Πρέπει να σου πω επίσης, πως τον τελευταίο καιρό, συνεργάζομαι τακτικά με τον Αλέξη Λιόλη, μιλώντας στην εκπομπή του «Μουσική Κιβωτός» στο Δημοτικό Ραδιόφωνο Ιωαννίνων…. Είναι μεγάλη χαρά και τιμή να κάνεις ένα αφιέρωμα σε κάποιον καλλιτέχνη και στη συνέχεια να σου τηλεφωνεί ή να σου στέλνει ένα μήνυμα για να σε ευχαριστήσει και να σου πει, πως του άρεσε η εκπομπή σου… Να σημειώσω επίσης πως το ραδιόφωνο μεταδίδει και διαδικτυακά στη διεύθυνση:

http://www.fm100.gr/media/index.php?option=com_content&view=article&id=53&Itemid=59

– Οι νέοι άνθρωποι που θέλουν να ασχοληθούν με τη μουσική, ποια πρότυπα έχουν σήμερα; Τι σου ζητάνε να παίξεις στο ραδιόφωνο;

-Εξαρτάται με το είδος της μουσικής με το οποίο θέλουν να ασχοληθούν. Νομίζω πως λίγο, πολύ, οι περισσότεροι έχουν σαν πρότυπα τις κλασικές μορφές του τραγουδιού… Από τον Μάρκο, τον Τσιτσάνη, τον Θεοδωράκη και τον Χατζιδάκι, μέχρι τον Παύλο Σιδηρόπουλο ή τους Socrates. Οι πιτσιρικάδες βεβαίως, μελετούν πλέον και πιο σύγχρονους δημιουργούς, όπως οι Κατσιμιχαίοι, ο Πορτοκάλογλου, ο Μάλαμας, ο Μαχαιρίτσας, ο Θανάσης Παπακωνσταντίνου και αρκετοί άλλοι…

Σχετικά με το τι ζητούν να παίξω, επειδή, για διάφορους λόγους, κυρίως τεχνικούς, αλλά και λόγω της διάρκειας της εκπομπής, δεν βγάζω τηλέφωνα κι επειδή οι εκπομπές μου έχουν ένα συγκεκριμένο θέμα, δεν παίρνω «παραγγελιές» των ακροατών. Πέρσι βεβαίως έκανα τρεις εκπομπές με τις επιθυμίες τους, τις οποίες ζητούσαν στην «ομάδα» της εκπομπής «Εγώ, δεν έχω βγάλει το… ωδείο» στο facebook. Οι επιθυμίες λοιπόν αυτές κινούνταν κυρίως, γύρω από το κλασικό έντεχνο και λαϊκό τραγούδι… Να πούμε πως όλες οι εκπομπές είναι αποθηκευμένες στο «Όγδοο» και μπορεί να τις ακούσει οποιοσδήποτε ανά πάσα στιγμή.

– Βλέπουμε ξαφνικά να έχουν μουσικό βήμα άνθρωποι που ξεπηδούν από το youtube, βλέπουμε τραγουδιστές ξαφνικά να διατυπώνουν ακραίες πολιτικές απόψεις και άλλα ευτράπελα. Τελικά, μήπως το σημερινό ελληνικό τραγούδι στερείται και ήθους;

-Κατά ένα ποσοστό ναι… Νομίζω όμως, πως σε κάποιο, μικρότερο ίσως μέρος, οι ατάλαντοι και οι γραφικότητες πάντα υπήρχαν. Απλά είχαν μικρότερη δυνατότητα προβολής και ο κόσμος ασχολούνταν πολύ λιγότερο μαζί τους. Σήμερα και όταν λέω σήμερα, εννοώ τα τελευταία 20 χρόνια, με την καθιέρωση της ιδιωτικής τηλεόρασης, το σκουπιδαριό, δυστυχώς, έχει αυξηθεί, προβάλλεται περισσότερο, με αποτέλεσμα οι καθαρές φωνές, που έχουν κάτι να πουν, να μη βρίσκουν πλέον μέσο προβολής… Με το κλείσιμο μάλιστα της ΕΡΤ η κατάσταση χειροτέρεψε αισθητά… Μακάρι ο νέος φορέας που δημιουργήθηκε πρόσφατα στην τηλεόραση και τη ραδιοφωνία, να δώσει ένα βήμα σε όσους έχουν κάτι σημαντικό να προσφέρουν. Είναι βέβαια πολύ νωρίς για να κρίνουμε ακόμα…

-Το ραδιόφωνο έχει ακόμα δύναμη πιστεύεις; Πώς το βλέπεις στο άμεσο μέλλον. Θα συνεχίσει να υπάρχει ή θα αντικατασταθεί πλήρως από τα playlists;

-Βεβαίως και έχει δύναμη. Πιστεύω πως όσο υπάρχουν άνθρωποι που ενδιαφέρονται για αυτό το κάτι παραπάνω, εκτός από τις 10-20 γνωστές επιτυχίες της εποχής αλλά και παραγωγοί με διάθεση να προσφέρουν αυτό το κάτι παραπάνω, το ραδιόφωνο θα συνεχίσει να υπάρχει και πέρα από τις επιλεγμένες ή τυχαίες λίστες που παίζουν αυτά που «πρέπει» ή που τους επιβάλλεται- για πολλούς και διάφορους λόγους- να παίζουν.

-Η Θεσσαλονίκη εξακολουθεί να μας «ξελασπώνει» μουσικά. Βλέπεις κάτι νέο να έρχεται πάλι από εκεί; Μπορούμε να ελπίζουμε σε νέο Παπάζογλου ή Μάλαμα;

-Εκτός από τους δυο δημιουργούς που ανέφερες, θα πάω πιο πίσω στο χρόνο και θα σου αναφέρω τον κορυφαίο, για μένα, δημιουργό της πόλης τον Σταύρο Κουγιουμτζή. Επίσης από τη Θεσσαλονίκη ξεκίνησαν ο Μανώλης Χιώτης, ο Διονύσης Σαββόπουλος, ο Γιώργος Χατζηνάσιος, ο Στέλιος Ζαφειρίου, που έγινε γνωστότερος ως δεξιοτέχνης του μπουζουκιού, ο Νικόλας Άσιμος, αργότερα ο Γιώργος Καζαντζής, που συνεχίζει να ζει και να δημιουργεί στην πόλη και πολλοί άλλοι. Και βεβαίως πολλοί και καλοί τραγουδιστές. Όσον αφορά τους νεώτερους, δεν ξέρω αν θα υπάρξει στο μέλλον κάποιος που θα μπορέσει να δημιουργήσει έργο ισάξιο αυτών που ανέφερα, σίγουρα όμως, υπάρχουν αρκετές ελπιδοφόρες περιπτώσεις.

gioglou4

-Ποια είναι η πολιτιστική κατάσταση στη Θεσσαλονίκη γενικότερα, ειδικά σήμερα που όλοι ζούμε μέσα στην οικονομική και πολιτισμική κρίση;

-Σίγουρα η κατάσταση δεν είναι η καλύτερη. Όχι μόνο τώρα, αλλά και προ κρίσης. Λυπάμαι γι’αυτό που θα πω, αλλά έχω την αίσθηση πως στη Θεσσαλονίκη υπάρχει ένα κλειστό «γκέτο» από συγκεκριμένους ανθρώπους, που κινούνται γύρω από την τέχνη, τον πολιτισμό και την ενημέρωση γενικότερα. Όπου κι αν βρεθείς, όπου κι αν σταθείς, θα δεις και θα ακούσεις τους ίδιους ανθρώπους. 1-2 τραγουδιστές, 1-2 δημιουργούς, 1-2 δημοσιογράφους, που, ανεξάρτητα από το θέμα κάποιας εκδήλωσης ή συζήτησης, παραβρίσκονται και αγορεύουν παντού. Είτε πρόκειται για τον Τσιτσάνη, είτε πρόκειται για τον Λοΐζο, είτε πρόκειται για το ποδόσφαιρο, είτε για το Μετρό, είτε για οτιδήποτε. Ευτυχώς τα τελευταία 3 χρόνια έχει γίνει αυτή η πολύ σημαντική προσπάθεια στο Εθελοντικό Ραδιόφωνο του Δήμου Θεσσαλονίκης, όπου μπορούν να βρουν βήμα, άνθρωποι από όλους τους χώρους, που δεν θα έβρισκαν πουθενά αλλού… Και δεν το λέω αυτό για να παινέψω το σπίτι μου, αλλά έτσι είναι. Μπορεί να φανεί περίεργο αυτό που λέω, αλλά νομίζω πως στην Αθήνα οι πόρτες είναι περισσότερο ανοιχτές και υπάρχει μεγαλύτερη γενναιοδωρία. Οι άνθρωποι είναι πιο ακομπλεξάριστοι, πιο «χορτασμένοι»… Ίσως να συμβαίνει αυτό, γιατί υπάρχει πιο σωστός επαγγελματισμός ή περισσότερες ευκαιρίες, οπότε αυτόματα ανοίγει ο κύκλος.

-Έχεις σκεφτεί ποτέ να «μεταναστεύσεις» στην Αθήνα;

-Πολλές φορές, αλλά υπάρχουν σοβαρά αντικειμενικά προβλήματα, για τα οποία αυτό δεν μπορεί να γίνει. Οικογένεια, δουλειά, φίλοι, αλλά κι ένας μεγάλος έρωτας για την Καλαμαριά…

-Οι παλιοί μεγάλοι μουσικοί, τραγουδιστές, στιχουργοί και συνθέτες που άφησαν το στίγμα τους όχι μόνο στο ελληνικό τραγούδι, αλλά και στην ελληνική ιστορία, πού βρίσκονται τώρα; Έκλεισε ο κύκλος τους ή νομίζεις πως κάποιος, κάπου θα μας εκπλήξει;

gioglou2-Υπάρχουν κάποιοι που έχουν εγκαταλείψει κάθε προσπάθεια νέας δημιουργίας ή κάποιας νέας πρότασης και είτε έχουν αποσυρθεί, είτε ανακυκλώνονται στα ίδια και στα ίδια και στις εύκολες και δοκιμασμένες λύσεις. Υπάρχουν όμως και κάποιοι άλλοι που «τρώγονται» ακόμα με τα ρούχα τους και ψάχνουν νέα πράγματα. Ή γυρνούν στα παλιά, προσπαθώντας να τα προσαρμόσουν στο σήμερα, με μια νέα οπτική. Δεν ξέρω όμως αν θα πρέπει να τα περιμένουμε όλα από τους παλιούς, οι οποίοι έχουν κάνει το χρέος τους και με το παραπάνω. Το θέμα είναι πως, αν και οι εποχές έχουν αλλάξει δραματικά, θα πρέπει και οι νεώτεροι κι όταν λέω νεώτεροι, δεν εννοώ απαραίτητα τους πιτσιρικάδες, αλλά και αυτούς που ξεκίνησαν από τα χρόνια του ’90 και μετά, να ανασκουμπωθούν και να προσπαθήσουν, έχοντας ίσως, σαν εφαλτήριο το παρελθόν, βλέποντας στο παρελθόν, να δημιουργήσουν ισάξια πράγματα στο μέλλον.

Και συνθέτες υπάρχουν και στιχουργοί και τραγουδιστές. Νομίζω πως εκτός από τη δημιουργία, χρειάζεται καλύτερη οργάνωση και συντονισμός μεταξύ τους (συνθετών ή τραγουδοποιών με τραγουδιστές κλπ), έτσι ώστε να υπάρξουν τα ανάλογα αποτελέσματα. Με λίγο «νερό στο κρασί» απ’όλους, σε κάποια πράγματα, η υπόθεση τραγούδι, έχει τις προϋποθέσεις για να πάει καλύτερα. Τώρα μάλιστα που οι μεγάλες δισκογραφικές εταιρείες, ουσιαστικά είναι ανύπαρκτες και φυτοζωούν ανακυκλώνοντας τα παλιά κλασικά έργα ή διοχετεύοντας την αγορά με νέα σκουπίδια, πιστεύω πως είναι η μεγάλη ευκαιρία… Και σταματώ εδώ, γιατί αν το αναλύσουμε θα χρειαστούμε πολλές διαδικτυακές σελίδες.

-Πάμε τώρα στο αρχείο σου. Ψαχτήρι λοιπόν (που λέει η «πιάτσα»)! Πέρα από την αγάπη για τη μουσική, ποιο άλλο κίνητρο σε κινητοποιεί και συνεχίζεις να συλλέγεις λυσσαλέα όλον αυτόν το θησαυρό;

– Πρώτα απ’ όλα είναι προσωπική ανάγκη, που πηγάζει, όπως είπες κι εσύ, από την αγάπη για τη μουσική… Αλλά είναι και αυτό που λέει ο λαός, πως «η χαρά όταν μοιράζεται είναι διπλή».

Δεν θα ξεχάσω ποτέ, όταν πριν από μερικές ημέρες ανεβάσαμε στο «Όγδοο» ένα βίντεο από τη συνεργασία του Δημήτρη Μητροπάνου με τον Βαγγέλη Κορακάκη στην «Ακτή Πειραιώς», μου τηλεφώνησε συγκινημένος ο Βαγγέλης για να με ευχαριστήσει. «Συγκινήθηκα πολύ ρε μπαγάσα! Δεν ήξερα πως υπάρχει αυτό…» μου είπε…. Κι άλλα παρόμοια περιστατικά. Υπάρχει μεγαλύτερη ικανοποίηση; Πάντα έτσι λειτουργούσα, από μικρός κι έτσι θα συνεχίσω να λειτουργώ…

Θανάση σε ευχαριστούμε πολύ για αυτή την κουβέντα.

-Δημήτρη εγώ πρέπει να σε ευχαριστήσω που μου έδωσες την ευκαιρία να πω πέντε πράγματα. Τόσο εσένα, όσο και όλους τους καλλιτέχνες που δέχθηκαν να κουβεντιάσουν μαζί μου και να μοιραστούν τις αναμνήσεις τους, είτε στα πλαίσια των συνεντεύξεων, είτε σε προσωπικές μας κουβέντες. Αλλά και τους εκλεκτούς δημοσιογράφους και μουσικούς παραγωγούς, όπως ο Κώστας Μπαλαχούτης, ο Γιώργος Τσάμπρας και ο Σιδερής Πρίντεζης, με τους οποίους είχα την τύχη να γίνουν και φίλοι μου, που μου άνοιξαν κάποιες «πόρτες», μου έδειξαν το δρόμο, και είναι πάντα δίπλα μου… Επίσης όλους τους «άγνωστους» φίλους μου που είναι εδώ, όποτε τους χρειαστώ, κυρίως σε τεχνικά θέματα κι ας μου επιτραπεί να ξεχωρίσω τον Θοδωρή Χαϊκάλη, την Ελίνα Κωστελέτου και τον Μάκη Ιωακειμίδη. Και ακόμη τις δυο οικογένειές μου, την πατρική, από την οποία ουσιαστικά ξεκίνησε όλη αυτή η περιπέτεια, αλλά και την τωρινή, τη γυναίκα μου και το γιο μου δηλαδή, που «ανέχονται» ακόμα την «τρέλα» μου… Την «άδολη» και «άσπρη» τρέλα μου, όπως την αποκάλεσε κάποτε ο Γιώργος Νταλάρας, με τη φωνή του οποίου, από πολύ μικρός, έμαθα τι είναι η μουσική … Ελπίζω να μη σας κούρασα…. Ευχαριστώ….

Gioglou3

Θανάσης Γιώγλου«Εγώ, δεν έχω βγάλει το… ωδείο» (ΟΛΕΣ ΟΙ ΕΚΠΟΜΠΕΣ)
http://www.ogdoo.gr/portal/index.php?option=ozo_content&perform=view&id=4196&Itemid=16
Video:
«Μέρα Μαγιού μου μίσεψες» (Από το έργο «Επιτάφιος» των Μίκη Θεοδωράκη-Γιάννη Ρίτσου)
Τραγουδά ο Θανάσης Γιώγλου. Ενορχήστρωση και διεύθυνση ορχήστρας: Άκης Γεροντάκης. Συμμετέχει η Ορχήστρα Σύγχρονης Ελληνικής Μουσικής και η Μικτή Χορωδία του Πολιτιστικού Οργανισμού του Δήμου Καλαμαριάς. Μπουζούκι παίζει ο Γιώργος Καραμφίλλης.

Ζωντανή ηχογράφηση στο Δημοτικό Θέατρο Καλαμαριάς «Μελίνα Μερκούρη» στις 30 Μαίου 2003.

[space=»4″]

(Visited 1 times, 1 visits today)
By