Ιστορίες της πόλης, γραμμένες μονομιάς… χωρίς διόρθωση και «χτένισμα»
Γράφει η Τζέλα Τζίνα Τζένη Δελαφράγκα
Την τελευταία φορά που ήμουν στο Λονδίνο, είχαμε βγει για φαγητό με τη φίλη μου και το καινούριο της φλερτ.
“Εναν νερόβραστο χρηματιστή με τα μαλλιά βουτηγμένα σε ακριβό τζελ, που το μόνο που ήξερε να κάνει ήταν να κατακρίνει την τριτοκοσμική Αθήνα. «Πως αντέχετε το ένα, πως αντέχετε το άλλο»… Ε, δεν άντεξα κι εγώ αυτόν στο τέλος, και πέρασα στην αντεπίθεση!
Του υποσχέθηκα πως όταν θα έρχονταν το καλοκαίρι, θα τους έδειχνα την πιο όμορφη πλευρά της πρωτεύουσας: δείπνα πάνω από τη φωτισμένη θάλασσα, ψαράκι λαδο-ρίγανη, βόλτες στην Πλάκα, καφέ στο Κολωνάκι, lunch στην Κηφισιά, βουτιές στον Αστέρα, κλπ, κλπ… (Γιατί κρίση, ξε-κρίση, εγώ τη χώρα μου τη θεωρώ την πιο όμορφη στον κόσμο. Και την Αθήνα. Με τα χίλια-δυο στραβά της… Την αγαπάω κι αυτή).
«Θα σε πάω στον Αστέρα!»
Ο νερόβραστος χρηματιστής (δεν έχω τίποτα με τους χρηματιστές, απλώς αυτός δεν παίζεται με τίποτα) τελικά, δεν μπόρεσε να ‘ρθει (στενοχωρηθήκαμε!), κι έτσι θα περνούσαμε ένα απολαυστικό 3ήμερο εγώ και η φίλη μου! Ε, ναι, της έταξα Αστέρα, και θα περνούσαμε το Σάββατο ξαπλωτές, με καφέδες, κουβέντα, και ο, τι άλλο τράβαγε η ψυχή μας.
«Δεν θα σε πάω στην κανονική πλαζ όμως», της λέω με πνεύμα εξυπνάδας. Είχα βάλει στόχο την πριβέ παραλία του Αστέρα! Για να δουν εκεί στο City, τι πολυτέλειες έχουμε στην τριτοκοσμική Αθήνα!
Όταν φτάσαμε, είχαμε ήδη ψηθεί από τη ζέστη! Αφού τακτοποιηθήκαμε στις ξαπλώστρες, περιμέναμε να μας φέρουν και τις πετσέτες. Όπως άλλωστε συνηθίζεται τα τελευταία χρόνια στην ιδιωτική παραλία. Η ώρα όμως περνούσε και κανείς από το προσωπικό δεν έδειχνε να ασχολείται με την παροχή πετσέτας. Περίεργο… σκεφτόμουν. Αφησα τη φίλη μου να δροσίζεται με ένα spray Evian και πήγα να μιλήσω με κάποιον υπεύθυνο.
«Α!, το Westin έχει αλλάξει τακτική από φέτος το καλοκαίρι!», μου λένε με ένα βλακώδες, επιτηδευμένο χαμόγελο. Θα έπρεπε λοιπόν να δώσουμε εγγύηση 20 ευρώ (10 ευρώ η πετσέτα ανά άτομο) χρήματα που θα παίρναμε λογικά κατά την έξοδό μας από την παραλία.
Κανένα πρόβλημα μέχρι στιγμής. Αν εξαιρέσει κανείς ότι οι πετσέτες που είχα συνηθίσει τα προηγούμενα καλοκαίρια είχαν αντικατασταθεί με κάποιες άλλες, πολύ μικρών διαστάσεων. Μέχρι που ήρθε η ώρα να φύγουμε.
«Ααααχ, λυπούμαστε πολύ! Δεν μπορείτε να πάρετε τώρα την εγγύηση! Επρεπε να τη ζητήσετε μέχρι τις πέντε το απόγευμα οπότε κλείνει το κυλικείο και η ρεσεψιόν».
Απορία 1η: Γιατί δεν μας ειδοποιήσατε την ώρα που καταβάλλαμε την εγγύηση;
Απορία 2η: Γιατί δεν υπάρχει πουθενά μια ανακοίνωση προς ενημέρωση των πελατών και κατά συνέπεια αρτιότερη εξυπηρέτησή τους;
Απορία 3η: Καλά, ποιον πάνε να πιάσουν κορόιδο; Τον καλό πελάτη; Τον καλό τουρίστα επισκέπτη, που θα τους έκανε διαφήμιση στους χρηματιστές στο Λονδίνο και θα ανέβαζε την επισκεψιμότητα;
Μου τα χάλασε ο Αστέρας. Φυσικά και το θέμα μου δεν είναι τα 20 ευρώ. Είναι ο τρόπος. Αχαρακτήριστος για ένα μέρος υψηλών προδιαγραφών, που εν μέσω οικονομικής κρίσης θα έπρεπε να στοχεύει στο πώς να κερδίζει τον υψηλό τουρισμό. Εχω άδικο;
Τελικά, η Αθήνα μου η αγαπημένη, είναι τριτοκοσμική. Είναι, είναι… όσον αφορά, τον επαγγελματισμό, την τιμιότητα και μάλλον τη φιλοδοξία. Γιατί ωραία είναι η μόστρα με σαμπάνιες, σουίτες, Πόρσε και ιδιωτικές παραλίες, αλλά να το υποστηρίζουμε και εκ των έσω!
Απορία 4η: Μήπως η υπερβολή μας για την πολυτέλεια και τη φανφάρα μας έκανε αδιάφορους και υποβαθμίσαμε τις πραγματικές μας αξίες;
Αυτές είναι οι εαρινές απογοητεύσεις α λα πλαζ πριβέ…
Υ.Γ.1
Η είσοδος στο Westin Astir Palace, τα Σαββατο-κύριακα, κοστίζει 25 ευρώ για την απλή παραλία και 80 ευρώ (συμπεριλαμβάνεται γεύμα) για την ιδιωτική πλαζ.
Υ.Γ.2
Από την τσαντίλα μας, τελικά, εγώ και η φίλη μου αποφασίσαμε να πετάξουμε για Κάπρι. “Οπου παρεμπιπτόντως, σε μια παραλία που ουδεμία σχέση είχε με τις δικές μας (φυσικά πολύ χειρότερη του Κάπρι) απολαύσαμε αστακομακαρονάδες και drinks που κόστιζαν απλά, και χωρίς πολλή φιγούρα 40 ευρώ. (Μην κλαιγόμαστε μετά όταν μας κάνουν κριτική οι νερόβραστοι χρηματιστές του Λονδίνου…)
Υ.Γ. 3 Το περιστατικό για τις πετσέτες στον Αστέρα είναι άκρως αληθινό. Η… Δελαφράγκα όχι!