Γράφει ο Οδυσσέας Κωνσταντινόπουλος
(Άρθρο του εκπροσώπου τύπου του ΠΑΣΟΚ με αφορμή τα 39 χρόνια από την ίδρυση του κόμματος που δημοσιεύτηκε στα ΝΕΑ)
«Η 3η Σεπτέμβρη ενηλικιώθηκε». Οραματίστηκε, πορεύτηκε, έδωσε μάχες, άλλες τις κέρδισε, άλλες τις έχασε και βρίσκεται στο σημείο της αποτίμησης.
Στα δύσκολα η υποχρέωση αποτίμησης είναι αδήριτη ανάγκη.
Αυτό που όμως, δυστυχώς, πολλές φορές ξεχνάμε είναι ότι στα εύκολα η ανάγκη αποτίμησης είναι υποχρέωση.
Τι ευθύνη μπορεί όμως να έχει η 3η Σεπτέμβρη και η κάθε 3η Σεπτέμβρη; Τι ευθύνη μπορεί να έχει μια ιδέα; Ένα όραμα; Και μάλιστα μια ιδέα, που αποτέλεσε τον βασικό σύνδεσμο για τη θεμελίωση της κοινωνικής ειρήνης στην χώρα μας τα τελευταία τριάντα χρόνια μετά από μια περίοδο συνεχούς πολιτικής αστάθειας και διχασμού;
Τα τελευταία τρία χρόνια αναγνωρίσαμε και κατανοήσαμε – σίγουρα όχι με τον πιο εύκολο τρόπο- ότι η πολιτική είναι πράγματι η τέχνη του εφικτού. Ότι εάν κάποιος δεν μπορεί να κάνει τους αναγκαίους συμβιβασμούς, εάν δεν μπορεί να προβεί στις απαραίτητες ρήξεις με το παρελθόν και εάν δεν μπορεί να σταθεί με συνέπεια στο όραμα των τομών για το μέλλον, καλό θα ήταν να μην ασχολείται με την πολιτική.
Μόνο που αυτό δεν αφορά μόνο τα δύσκολα, αλλά και τα εύκολα.
Και μόνο που αυτό δεν αφορά μόνο την πολιτική αλλά και την κοινωνική αφήγηση.
Μια ιδέα, ένα όραμα είναι πάντοτε η αφετηρία μιας πολιτικής και κοινωνικής αφήγησης. Ο δρόμος είναι η ίδια η πολιτική και κοινωνική αφήγηση. Και στον δρόμο αυτό η ιδέα θα πρέπει να αναμετριέται με το εφικτό και το αναγκαίο όχι μόνο της εξασφάλισης του παρόντος αλλά με το παρελθόν, το παρόν και την εξασφάλιση του μέλλοντος.
Τα τελευταία τρία χρόνια είναι γεγονός ότι η χώρα κρατήθηκε όρθια κυρίως, αν όχι αποκλειστικά, λόγω της πλάτης που έβαλε η ελληνική κοινωνία.
Υπάρχει σήμερα στην ελληνική κοινωνία μια σιωπηρή πλειοψηφία που χωρίς φωνές και αντάρες, αλλά με μετριοπάθεια και επιμονή αναζητά λύσεις. Γνωρίζει αλλά κυρίως ξέρει να αναγνωρίζει τα λάθη του παρελθόντος και την ροπή προς αυτά. Προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τις αμέτρητες αλλαγές, να διακρίνει ποιες ρήξεις και τομές πρέπει να διεκδικήσει και κυρίως να σχηματίσει την εικόνα της στο μέλλον.
Η κρίση καθρέφτισε όλες μας τις αδυναμίες και αυτό έως ένα βαθμό είναι ανθρώπινο. Ακόμα και με την ίδια την δημοκρατία και τους θεσμούς επέλεξαν κάποιοι που προφανώς είναι «δημοκράτες μόνο στα εύκολα» να τα βάλουν.
Τώρα όμως είναι η ώρα να επιλέξουμε τον καθρέφτη του μέλλοντός μας.
Ο φόβος και η βία ανακυκλώνουν έναν ψευδό-διχασμό που κρύβει κάτω από το χαλί το πραγματικό ζητούμενο.
Στη νέα αφετηρία πρέπει να συμμετέχουν:
Όσοι δεν θέλουμε να παρατηρούμε αμέτοχοι την κρίση και την παρατεινόμενη ύφεση.
Όσοι πιστεύουμε σε μία ανταγωνιστική Ελλάδα ανοικτών οριζόντων που στηρίζει και στηρίζεται στην εκπαίδευση, την επιχειρηματικότητα και τον πολιτισμό μας.
Όσοι προσβλέπουμε σε μία ευρωπαϊκή σοσιαλδημοκρατία που θα διασφαλίζει την κοινωνική συνοχή, την αλληλεγγύη και την ανάπτυξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Όσοι πιστεύουμε πως τα κεκτημένα δεν είναι πάντα δίκαια.
Όσοι αποδεχόμαστε τις υποχρεώσεις μας προς το δημόσιο ήθος, το δημόσιο συμφέρον και τη Δημοκρατία.
Όσοι πιστεύουμε ότι πρέπει ως κοινωνία να αντιληφθούμε το τόσο όσο… στην κατανάλωση, στη συμπεριφορά, στις ελευθερίες.
Όσοι πιστεύουμε ότι το δημόσιο δεν λύνει το πρόβλημα της ανεργίας και πως χρειαζόμαστε μία νέα γενιά δημόσιων λειτουργών που θα αλλάξουν το κράτος και όχι το κράτος αυτούς.
Όσοι πιστεύουμε στη δημιουργικότητα του Έλληνα, στην παραγωγή, το εμπόριο, την καινοτομία, την επιστήμη, τις τέχνες.
Όσοι δεν πιστεύουμε στην προσωποπαγή λειτουργία των κομμάτων.
Όσοι καταλαβαίνουμε ότι οι μάχες δεν κερδήθηκαν ποτέ από τις κερκίδες αλλά ούτε και με δοκιμασμένα αποτυχημένες στρατηγικές και πολιτικές.
Όσοι κατανοούμε ότι η κοινή λογική είναι μια επιλογή που αφορά εμάς τους ίδιους και την κοινωνία συλλογικά εξίσου.
Όσοι αντιλαμβανόμαστε ότι το πέρασμα σε μία νέα ιστορική περίοδο για τη χώρα συντελείται και ελάχιστα θα μείνουν όπως χθες.