Γράφει η Μελίνα Θεοδώρου*
Εδώ και τέσσερα χρόνια βιώνουμε ποικιλοτρόπως την κατάσταση της κοινωνικο-οικονομικής κρίσης στην Ελλάδα. Αρχικά τη βιώσαμε ψυχολογικά, ως κάτι αναπόφευκτο που έρχεται καταπάνω μας, κατόπιν ως οικονομική αφαίμαξη, η οποία αποδομεί τη μεσαία τάξη και διαλύει τους πιο αδύναμους. Απόρροια των ανωτέρω ήταν οι παντός είδους «αγανακτισμένοι», το τέλος του δικομματισμού και του σχηματισμού μονοκομματικών κυβερνήσεων, η αύξηση στον αριθμό των θιασωτών των φασιζουσών νοοτροπιών με αποκορύφωμα την κοινοβουλευτική νομιμοποίησή – απενοχοποίησή τους και πολλά άλλα.
Παρόλα αυτά, έχοντας μια δεδομένη, παγιωμένη κατάσταση, πρέπει εκτός από τον επιμερισμό των ευθυνών, ο οποίος πάντα είναι χρήσιμος και βαραίνει σε σημαντικό βαθμό το πολιτικό σύστημα συλλήβδην, να αποφασίσουμε με ποιον τρόπο θέλουμε να προχωρήσουμε. Είναι αδήριτη ανάγκη τώρα να επιλέξουμε εκείνη τη διαδρομή που θα μας κατευθύνει προς την έξοδο του τούνελ της κρίσης και εν τέλει στη μετάβαση προς μια νέα εποχή.
Ας αναλογιστούμε αρχικά την κατάσταση που επικρατεί στο ελληνικό κοινοβούλιο. Η (συχνά δικαιολογημένη) οργή των συμπολιτών μας διαμόρφωσε κυρίως τη σύνθεση του. Η οργή, όμως, είναι κακός σύμβουλος και ειδικά στις παρούσες συνθήκες. Τα δεδομένα είναι συγκεκριμένα. Σχεδόν το 50% των μελών του ελληνικού κοινοβουλίου απασχολεί καθημερινά τα Μέσα – και συνεπώς όλους εμάς – με χοντροκομμένες, απερίσκεπτες και επικίνδυνες δηλώσεις και πράξεις, που ούτε σε μαθητές νηπιαγωγείου δεν αρμόζουν, πολύ περισσότερο στους αντιπροσώπους του λαού.
Λέγεται ότι οι πολιτικοί είναι η αντανάκλαση της κοινωνίας των πολιτών. Στη σημερινή Ελλάδα αυτό επιβεβαιώνεται. Για το λόγο αυτό έχει έρθει (και ελπίζω ότι δεν έχει παρέλθει) η ώρα να αναλογισθούμε ως ενεργοί πολίτες τι είναι αυτό που θέλουμε. Θέλουμε την Ελλάδα εντός της Ευρωπαϊκής Ένωσης και της Ευρωζώνης; Θέλουμε η χώρα να προχωρήσει σε μεταρρυθμίσεις; Μπορούμε να τη στηρίξουμε να μεθοδεύσει αυτές τις μεταρρυθμίσεις; Θεωρώ πως οι παραπάνω ερωτήσεις είναι για την πλειοψηφία των συμπολιτών μας ρητορικές.
Μέχρι τώρα ζούμε κάτω από το βάρος των «μέτρων». Ο ελληνικός λαός στην πλειοψηφία του -με αμφισβητούμενη την τήρηση των αναλογιών- υπέμεινε και υπομένει στωικά περικοπές, τις συνέπειες της καλπάζουσας ανεργίας και τα λοιπά δεινά που εκπορεύονται από τη δυσμενή οικονομική κατάσταση της χώρας. Ο λόγος αυτής της υπομονής πιθανότατα εδραιώνεται στη λογική ότι ο ελληνικός λαός αφού ο ξεπέρασε το αρχικό σοκ, συνειδητοποίησε ότι όλο αυτό αποτελεί λογικό επακόλουθο των παρελθόντων ετών.
Οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις για τον εκσυγχρονισμό του κράτους τίθενται στο τραπέζι μετά βίας και εγείροντας πολλές αντιδράσεις. Πολιτικοί που «κωλύονται» να επιχειρήσουν το καθοριστικό βήμα και πολίτες που δυσκολεύονται να υπομείνουν άλλο. Αμφότεροι με καθοριστικό ρόλο για την προώθηση και εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων.
Σημειωτέο δε είναι ότι μεταξύ των «αγανακτισμένων» βρίσκονται άνθρωποι που ως μόνο επιχείρημα φέρουν την αντίδραση στους ξένους, στους προδότες, σε αυτούς που μας έφεραν ως εδώ. Απορρίπτουν δηλαδή κάτι επειδή κάποιοι συγκεκριμένοι άνθρωποι το εκφράζουν, χωρίς να εξετάζουν τις προτάσεις αυτές στην ουσία τους, και εθελοτυφλώντας μπροστά στην αναγκαιότητα των μεταρρυθμίσεων.
Στην προσπάθεια της χώρας για έξοδο από την κρίση και τις νοοτροπίες που τη συντηρούν και την ενισχύουν, πρωτοπόρα πρέπει να είναι η νεολαία. Και δεν αναφέρομαι σε καμία κομματική νεολαία, αλλά συνολικά στους νέους ανθρώπους. Δεν έχουμε δικαίωμα να ασκούμε συνεχώς κριτική και να μεμψιμοιρούμε όσο εμείς οι ίδιοι τηρούμε στάση απάθειας. Πολιτικοί και πολίτες έχουν δικαίωμα στο λάθος και υποχρέωση να υποστούν τις συνέπειες. Λίγοι όμως έχουν την ευθιξία να κάνουν σκληρή αυτοκριτική και εμπράκτως να επιχειρήσουν ριζικές αλλαγές σε όσα μας έφεραν στη σημερινή κατάσταση. Γι αυτό η δική μου γενιά, η νέα γενιά πρέπει να γίνει ο φορέας ενός ξεκάθαρου μηνύματος: Η επανάσταση της γενιάς μας ακούει στο όνομα μεταρρύθμιση.
* Η Μελίνα Θεοδώρου είναι Δικηγόρος – Μέλος Κεντρικής Πολιτικής Επιτροπής ΠΑΣΟΚ[space size=»20″]