Γράφει ο Βαγγέλης Μελέκογλου
Σάμπα θα είναι πολύ δύσκολο να… χορέψουν στο Μουντιάλ την Εθνική που ξέρει πώς να τρίζει τα δόντια της στην άμυνα. Ωστόσο αποτελεί βεβαιότητα όλων πως, αυτή η ομάδα στα γήπεδα της Βραζιλίας θα πρέπει να βγάλει περισσότερη φαντασία. Πως; Δημιουργώντας…
Η Εθνική ομάδα θα πρέπει να κάνει δηλαδή ό,τι δεν είδαμε στο φιλικό (0-0) με την Πορτογαλία, όπου η εικόνα της ήταν καλή ανασταλτικά (κι όχι πάντα) αλλά, μέχρι εκεί. Τα προβλήματα στην ανάπτυξή της ήταν πολλά – και ποιος δεν το είδε αυτό-, κι ίσως να χρειαστούν και κάποιες …τολμηρές κινήσεις από πλευράς Σάντος. Να, όπως η συμμετοχή του Γιάννη Φετφατζίδη, που μπήκε αλλαγή και προσέφερε αυτό που μας έλλειπε και θέλαμε όλοι.
Όμως, εδώ και πόσα χρόνια αναζητούμε τρόπους να δημιουργήσουμε; Δέκα! Ναι, ολόκληρα δέκα χρόνια, από τότε που η γαλάζια ομάδα πέρασε στα χέρια του Ότο Ρεχάγκελ ο οποίος την έπλασε όπως εκείνος ήξερε.
Τι είδε ο Γερμανός λοιπόν τότε; Που μπορεί, που είναι καλή και έχει τη δυνατότητα να λειτουργήσει σωστά η Εθνική; Ήταν στα μετόπισθεν. Την «έχτισε» λοιπόν πάνω σ αυτή την φιλοσοφία και της έδωσε μια ταυτότητα.
Μπορεί να μην αρέσει –στους πολλούς- αλλά, αυτή είναι από τότε η Εθνική. Μια ομάδα που ξέρει να φέρνει αποτελέσματα. Αυτά άλλωστε, γράφουν την ιστορία…
Δέκα χρόνια από την κατάκτηση του Euroκι η Ελλάδα, δεν έχει αλλάξει καθόλου. Μόνο σε πρόσωπα, πραγματικά περισσότερο ελπιδοφόρα -και χωρίς παρεξήγηση από τους πρωταγωνιστές του «τότε», μια περίοδος που θα μείνει ανεξίτηλα χαραγμένη στη μνήμη μας. Πώς να το κάνουμε όμως, όπως η τεχνολογία, για παράδειγμα, συνεχώς βελτιώνεται, έτσι και στο ποδόσφαιρο, νέα ταλέντα προκύπτουν, με περισσότερες ικανότητες…
Αλήθεια είναι πως η Ελλάδα έχει συνηθίσει να δουλεύει με… άνεση στην άμυνα βγάζοντας εξαιρετικούς παίκτες –απόρροια της νέας «φιλοσοφίας Ότο». Κι όταν λέμε άμυνα, δεν αναφερόμαστε μόνο στους καθαρόαιμους μπακ, αλλά και στους μέσους που λειτουργούν ανασταλτικά.
Το ερώτημα που τίθεται είναι απλό: καλά ρε φίλε, κρατάς το μηδέν πίσω. Αλλά, πως κερδίζεις;
Την απάντηση την έχει δώσει εδώ και (πολλά) χρόνια, κάποιος προπονητής. Με… μισό μηδέν!
Ακόμη όμως κι αυτό το… μισό μηδέν, θέλει διαδικασία για να έρθει. Μια καλή επιθετική προσπάθεια, ένα σουτ, μια κεφαλιά, μια προσωπική ενέργεια και πέναλτι…
Ε, απ αυτά …έχει η Εθνική.
Αν εξαιρέσουμε τα μπαράζ με τη Ρουμανία –που μας έδωσαν πανηγυρική πρόκριση στα τελικά του Μουντιάλ- η Εθνική ελάχιστα εκμεταλλεύτηκε τις, όποιες, επιθετικές της δυνατότητες, μάλλον γιατί (και) ο Φερνάντο Σάντος παραμένει πιστός στο… δόγμα: πάμε άμυνα.
Κι όμως. Υπάρχουν σήμερα ποδοσφαιριστές να «σπρώξουν» την Εθνική, να δημιουργήσει φάσεις και να μην περιμένει (επιμένω: ο αποκλεισμένος Φορτούνης ήταν ένας απ’ αυτούς) αλλά οποιαδήποτε σκέψη για δημιουργία θυσιάζεται στο …δόγμα.
Δεν θα σταθώ σε κριτικές που αφορούν, μεμονωμένα, κυνηγούς (όπως ο Γκέκας και ο Μήτρογλου –ο Σαλπιγγίδης αποτελεί άλλη περίπτωση επιθετικού…) αλλά, βέβαιο είναι πως κάποιοι χαραμίζονται. Και –προσέξτε: δεν είναι καθαροί επιθετικοί. Αλλά μεσοεπιθετικοί, που μπορούν να προσφέρουν, αρκεί να τους δοθεί η… ελευθερία να το πράξουν.
Κλειστό κλαμπ
Η Εθνική ομάδα, όπως και κάθε μεγάλη ομάδα, είναι ένα «κλειστό κλαμπ». Δύσκολα μπορεί να δεχτεί …απρόσκλητους ή, νέους και ταλαντούχους ποδοσφαιριστές.
Φανταστείτε να ανήκετε σε μια χρηματιστηριακή εταιρεία, να διοργανώνει πάρτι και να… σκάνε μύτη νεόκοπα στελέχη, με ικανότητες όμως και «καλές συστατικές». Εσείς, πως θα αντιδρούσατε;
Δεν θέλω να πω πως, νέοι παίκτες πάνε στην Εθνική και δεν γίνονται αποδεκτοί –παρά τις δυνατότητές τους. Θέλω όμως να πω πως –υπάρχει μια τέτοια περίπτωση…- ο ομοσπονδιακός τεχνικός να μην θέλησε να διαταράξει τις ισορροπίες και να αρνήθηκε κάποιες προσκλήσεις –καθώς και κάποια τολμηρά βήματα- προκειμένου η Ελλάδα να δείξει ένα διαφορετικό πρόσωπο.
Αν δεν είναι έτσι τα πράγματα, αυτό είναι κάτι που εύκολα μπορεί να φανεί στο άμεσο μέλλον. Αν, δηλαδή, αυτός ο Φετφατζίδης που είδαμε στο φιλικό με την Πορτογαλία μείνει εκτός πλάνων, θα είναι θέμα…
Δεν πιστεύω σε καμία περίπτωση πως η σημερινή Εθνική (του Σάντος, του Καραγκούνη και του Κατσουράνη) μπορεί να έχει την τύχη της ομάδας του 1994. Όχι. Αντίθετα, μπορεί να καταφέρει ακόμη και να περάσει γύρο. Ένα είναι όμως βέβαιο. Θέαμα, δεν μπορεί να προσφέρει.
Θα πείτε, τι μας νοιάζει –αφού, τα αποτελέσματα γράφουν ιστορία…