Είναι και αυτοί που δεν ξέρουν να παίξουν σωστά τους δημοκράτες… είμαστε και εμείς που πάψαμε να διακρίνουμε τις έννοιες και οι ζωές μας γέμισαν αμηχανία και “ελεύθερες πτώσεις”…
Γράφει ο Bruce Lee*
Όχι, δεν με νοιάζει να γράψω άλλο ένα δακρύβρεχτο… Είναι πολλοί εκείνοι που με περισσή μαεστρία και στενάχωρες σοφίες σοδομίζουν την ήδη βιασμένη μας εικόνα με μοναδική ώθηση όχι την έκφραση, αλλά την τεθλιμένη αυταρέσκειά τους.
Τι έφταιξε; Ποιος; Από που ξεκίνησε το κακό ;;;
Μα το κακό και να ξεκινήσει, δεν φτάνει από μόνο του από κάπου. Εκκολάπτεται. Κάποιος το προστατεύει! Κάποιος το κλωσάει.
Ένα πολιτικό σύστημα- ζόμπι. Ένα σύστημα που αρνείται να «ξαναγνωρίσει» τη Δημοκρατία.
Το ίδιο αυτό πολιτικό σύστημα είχε φροντίσει δεκαετίες τώρα, να πείσει τον πολίτη πως είναι συμμέτοχος στη διακυβέρνηση. Και στα θετικά και στα αρνητικά.
Ξαφνικά, αποφάσισε το ίδιο το σύστημα, να “παίξει μόνο του”… “Δεν ξέρεις εσύ” είπε στον πολίτη. Δεν ξέρεις να συμμετέχεις, δεν ξέρεις να ψηφίζεις, δεν ξέρεις να αναλαμβάνεις τις ευθύνες σου. Και εκείνος, σαν κοριτσάκι που το παρατάει ξαφνικά ο πρώτος του έρωτας πέφτει σε βαριά κατάθλιψη.
Ναι. Οι πολιτικοί δεν εμπιστεύονται πια τους πολίτες. [Σαφώς ισχύει σίγουρα και το αντίστροφο, αλλά ισχύει μόνο λόγω πικρίας και αμηχανίας και από το αίσθημα εγκατάλειψης…]
Στη χώρα μας, η διοικούσα τάξη (ναι! περί τάξης πρόκειται) δεν συναντήθηκε ποτέ με τους πολίτες. Πάντα την πάλη των τάξεων εξυπηρετούσε ΜΟΝΟ η αντιπαλότητα συστήματος- πολιτών. Αυτή η αιώνια ποδοσφαιρογενής παθογένια, σήμα κατατεθέν των αμόρφωτων- απαίδευτων λαών.
Οι πολίτες ποτέ, επί της ουσίας, δεν εμπιστευόντουσαν τους πολιτικούς που ψήφιζαν. Ζούσαν και συμμετείχαν στη δημοκρατία με τα όνειρα που γεννάει ο τζόγος. Πως λέμε θα παίζω εγώ λόττο και άμα μου κάτσει…
Έτσι ακριβώς! Θα ψηφίζω εγώ… και άμα μου κάτσει…! Να πάρω ένα έργο από το δημόσιο… να βάλω κάπου το παιδί μου… να «το παίξω» και εγώ κάτι τέλος πάντων.
Παντού η ίδια νοοτροπία! Αρχίζοντας από την τοπική αυτοδιοίκηση και καταλήγοντας στην κεντρική πολιτική σκηνή παντού η ίδια λογική. Ούτε καν πελατειακή η σχέση. Θα την έλεγα ευκαιριακή. Διότι οι πελατειακές σχέσεις διέπονται από deals και συμφωνίες οι οποίες είναι συνήθως απαράβατες.
Δείτε ποιοι είναι σήμερα στη Βουλή. Δείτε τι έχει μαζευτεί εκεί μέσα. Πρώην τσεκουροφόροι, τηλεπωλητές, ΝΑΖΙάρηδες «Καραϊσκάκηδες» και άλλα πολλά υβρίδια σημεία των καιρών.
Πάτε μια βόλτα στο Δημαρχείο της πόλης σας. Ρίξτε μια ματιά! Όπως ο ανεπάγγελτος παρατρεχάμενος διορίζεται αντιδήμαρχος με τον ίδιο τρόπο και ο τηλεπωλητής γίνεται υπουργός. Και σε καιρούς καθολικής κρίσης, κανείς πετυχημένος επαγγελματικά δεν ασχολείται με τα κοινά; Και γιατί να το κάνει; Αφού ακόμα και αυτοί οι λίγοι που πραγματικά το κράτος τους έχει ανάγκη αργά ή γρήγορα θα “γιαουρτωθούν” από κάποιον αγανακτισμένο- υπερβολικό. Και έτσι … η πλέμπα και η «νύχτα» κυβερνά ανενόχλητη.
Και οι νέοι πολιτικοί;
Αυτοί χρειάζονται κυρίως αναρρίχηση- αποτοξίνωση από τον κομματικό καιάδα.
Είναι αυτοί που πρέπει να εμπιστευτούν τους πολίτες πριν οι δεύτεροι κλειστούν ακόμα περισσότερο στο καβούκι τους και πραγματικά πλέον ήρθε η ώρα να πιστέψουμε σε πρόσωπα και όχι σε ομάδες ή σε αποχρώσεις. Οφείλουν να αποποιηθούν το σύστημα που ουσιαστικά τους ζηλεύει και προσπαθεί να τους πείσει πως είναι κομμάτι του. Δεν μπορεί οι ζωντανοί να είναι ίδιοι με τους νεκροζώντανους. Ούτε στον κινηματογράφο δεν υπάρχει αυτό το σενάριο.
Μόνο στους νέους αυτούς πιστεύω πια. Στους νέους πολιτικούς που δεν αντέχουν να είναι μέρος της «παρέας που τελείωσε». Είναι οι πολιτικοί εκείνοι, που θα γυρέψουν νουθεσία από τον πολίτη. Να τους δείξει το δρόμο.
Και είναι απίστευτο το πόσο καλύτερα γνωρίζει ο πολίτης το σωστό δρόμο διακυβέρνησης.
Υ.Γ.: Ευχαριστώ το thepaper.gr που δέχτηκε την ψευδονυμία μου.