Οι μεγάλοι παίκτες δεν είναι μόνο μέσα στο γήπεδο. Είναι κι έξω απ αυτό… Οι μεγάλοι παίκτες δεν είναι μόνο για τον αγωνιστικό χώρο, αλλά και για τα αποδυτήρια. Εκεί όπου σχεδιάζεται η στρατηγική, εκεί όπου τα νεύρα είναι τεντωμένα κι η ανάγκη να δώσουν λύση, παρουσιάζεται επιτακτική… Λίγο πριν βγουν στον αγωνιστικό χώρο, λίγο πριν φτάσουν στη σέντρα για το πρώτο σφύριγμα…
Μεγάλος παίκτης είναι αυτός που ξέρει, που μπορεί να κατευνάσει τα πνεύματα στον αγωνιστικό χώρο, αλλά που μπορεί να προσφέρει και οσμή –έστω- ηρεμίας στα αποδυτήρια… Αλλά και να ξεσηκώσει. Να κατευθύνει. Να παθιάσει!
«Ποιος είδε τον Μαστσεράνο και δεν τον φοβήθηκε στα αποδυτήρια της Αργεντινής πριν το παιχνίδι με το Βέλγιο», διαβάζω στην έγκυρη Ole, που φέρνει τον διεθνή άσο απέναντι από τους συμπαίκτες του στην Εθνική Αργεντινής, να τους λέει:
«Κουράστηκα τόσα χρόνια να τρώω σκατά. Πάμε έξω να δώσουμε τη μάχη για τους πρώην παίκτες αυτής της ομάδας αλλά και για εμάς που πρέπει να ξεπεράσουμε αυτό το εμπόδιο».
Η ομιλία -μάλλον, αυτές οι λίγες λέξεις του Μαστσεράνο ειπώθηκαν σε τόσο έντονο ύφος, «…με αποτέλεσμα να αφήσει τους περισσότερους συμπαίκτες του άφωνους και να τον παρακολουθούν χωρίς να έχουν να πουν τίποτα. Ο Μέσι μάλιστα, φέρεται να μην άντεξε και να έβαλε τα κλάματα»!
Ποιος, ο Μέσι! Ο μικρός, βέβαια, Λίο, αλλά ο τόσο ακριβοπληρωμένος Μέσι…
Ο Μαστσεράνο, αυτό το… σκυλί έβγαλε όλο του το πάθος στα αποδυτήρια. Και παρέσυρε όλο τον κόσμο.
Κανείς δεν μίλησε. Πολλοί από την ομάδα της Εθνικής Αργεντινής θάθελαν ίσως να το κάνουν αλλά, τι να πουν; Τι να απαντήσουν στον… σκύλο Μαστσεράνο; Να του πουν πως… έχει άδικο και, «συγνώμη φίλε αλλά, τι μας λες…»! Όχι βέβαια.
Εκείνη τη στιγμή, τη μεγάλη στιγμή πριν τον (μεγάλο) αγώνα με το Βέλγιο, στα αποδυτήρια της αλμπισελέστε, μίλησε η καρδιά του αρχηγού. Του πρώην έστω –που παραμένει μεγάλος και καθοδηγητής!
Ο Χαβιέρ Μαστσεράνο ξύρισε το μαλλί του και προειδοποίησε. Σαν τον τελευταίο των Μοϊκανών! Έβαλε το μαχαίρι στα δόντια και ετοιμάστηκε να βγει στο γήπεδο για μάχη…
Λίγο πριν, φρόντισε να συμπαρασύρει στο δικό του πάθος, όλους τους αργεντινούς. Δεν καταλάβαινε… μία!
Μπαρουτοκαπνισμένος από τρία Μουντιάλ ο μέσος της Μπαρτσελόνα, κοιτώντας έναν-έναν στα μάτια τους αργεντίνους διεθνείς, τους μίλησε μέσα από την καρδιά του –κατ ευθείαν στην καρδιά τους!
Και τους έπεισε… Άλλωστε, αλήθειες έλεγε. Η Αργεντινή εδώ και 24 χρόνια σκατά τρώει! Τίποτα σε Μουντιάλ. Ήρθε η ώρα της…
Vamos!
Λίγο αργότερα, ο Γκονσάλο Ιγκουαΐν πετύχαινε το γκολ που θα έφερνε την Αργεντινή για πρώτη φορά σε ημιτελικό Μουντιάλ μετά το 1994, με τους παίκτες της αλμπισελέστε να βγαίνουν «φτιαγμένοι» στον αγωνιστικό χώρο από την εμπνευσμένη ομιλία του μεγάλου –πρώην, έστω- αρχηγού και τον Κλαούντιο Κανίγια να δηλώνει: «Αυτά που κάνει ο Μαστσεράνο είναι εκπληκτικά, αποτελεί τη συνέχεια του προπονητή μέσα στο γήπεδο…».
Ακριβώς έτσι. Ο μεγάλος αρχηγός, αποτελεί τη συνέχεια του προπονητή. Ενίοτε, ο ποδοσφαιριστής και μεγάλος αρχηγός, κάνει τη διαφορά και ξεπερνά –κατά πολύ- τον προπονητή…
Θα γυρίσω πολλά χρόνια πίσω και θα σταθώ σε μια στιγμή που με είχε σημαδέψει. Ήταν ένας αγώνας στη Νέα Φιλαδέλφεια (προσγείωση απότομη…). Έπαιζαν η ΑΕΚ με τον ΠΑΟΚ. Ντέρμπι ελληνικού πρωταθλήματος. Νεαρός ρεπόρτερ εγώ (αρχές της δεκαετίας του ’80) μπαίνω να… κατασκοπεύσω στα αποδυτήρια. Είμαι μια πόρτα από αυτά του ΠΑΟΚ. Κοντοστέκομαι. Ρίχνω μια κλεφτή ματιά και τι να δω. Τον Γιώργο Κούδα καθιστό πλευρικά στον χώρο, να καπνίζει το Μάρλμπορο και να σκέφτεται. Κανείς να μην του μιλά ή, να (τολμήσει να) του κάνει παρατήρηση. Ο Μεγαλέξανδρος του ποδοσφαίρου ανάβει και δεύτερο τσιγάρο και, κάποια στιγμή, παίρνει το λόγο. Φυσικά, είχα φύγει. Ο ΠΑΟΚ μπήκε άλλη ομάδα στο γήπεδο –ο αρχηγός είχε δώσει τις οδηγίες του…
Έτσι είναι. Όταν ο αρχηγός είναι… αρχηγός! Μέσα και έξω από τα αποδυτήρια…
Και φτάνουμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε: τι να πει ο Μέσι σε ένα Μαστσεράνο; Τι να πει ο Νεϋμάρ σε ένα Τιάγκο Σίλβα ή, ο Σάμαρης, στον Καραγκούνη; Τίποτα! Πραγματικά τίποτα! Γιατί, όλοι αυτοί οι μεγάλοι παίκτες, έχουν γράψει μια ξεχωριστή ιστορία. Κι αν είναι «μικροί» -πίσω από μεγέθη, όπως ο Μέσι και ο Νεϋμάρ ή, ο Κάρα- δεν παύουν να είναι οι άνθρωποι που χτίζουν, που δημιουργούν, πριν έρθει η στιγμή…
Βαγγέλης Μελέκογλου