Καλοκαίρι του 1993. Ένας μικρούλης προστίθεται στις Ακαδημίες του Παναθηναϊκού στην Παιανία. Τον λένε Γιώργο και, φαίνεται να ξέρει μπάλα. Μετέχει μάλιστα στην ομάδα Ερασιτεχνών του τριφυλλιού που κατακτά τον τίτλο, μαζί με τον τερματοφύλακα Χαλκιά, τον αμυντικό Μπασινά και τον Αλεξόπουλο, τον επιθετικό, τότε, Γιάννη Γκούμα που είναι και πρώτος σκόρερ της ομάδας του Κώστα Μάρκου και του Βέλιμιρ Ζάετς, με 23 γκολ…
Ο μικρός Γιώργος μεγαλώνει και πρέπει κάπου να παίξει. Στον Παναθηναϊκό, δύσκολο! Που να χωρέσει τότε ο 16χρονος… Αποφασίζεται λοιπόν να σταλεί –με τη μορφή δανεισμού, συνηθιζόταν από τότε-στον φιλικό Απόλλωνα του Κώστα Αλαμάνου κι εκεί, τον Σεπτέμβρη του 1996 κάνει το ντεμπούτο του στην Α’ Εθνική.
Καλοκαίρι, δύο χρόνια μετά. Ο Γιώργος, στα 21 …κάτι, έχει επιστρέψει στον Παναθηναϊκό (μαζί με τον Κώστα Χαλκιά). Δεν έχει προλάβει τις μεγάλες πορείες της ομάδας σε Ελλάδα και Ευρώπη, τάχει δει όλα από την εξέδρα και την τηλεόραση.
Η μοίρα θα το φέρει, ο μετέπειτα μεγάλος αρχηγός να μην έχει κατακτήσει τίτλο με τον Παναθηναϊκό, παρά μόνο το 2010…
Ο Γιώργος παίζει 24 παιχνίδια το ’98 και σημειώνει έξι γκολ. Καθιερώνεται. Στο 5-1 με τον Εθνικό τον Απρίλιο του ’99 σημειώνει δύο γκολ. Ακολουθούν άλλα τέσσερα. Και σκοράρει ο νεαρός…
Ο Γιώργος Καραγκούνης αποκτά –εκτός από όνομα- και αξία!
Είναι μέσος, ενίοτε επιτελικός αλλά… κουράζει τη μπάλα. Πέφτει συχνά ο άτιμος, παίρνει το ένα φάουλ μετά το άλλο, διεκδικεί σφυρίγματα αρκετά από τα οποία δεν είναι και χρεώνεται πολλούς «τίτλους» και… κακίες. «Όλο πέφτει, δεν κάνει το παιδί!».
Καθιερώνεται όμως… Και για τα επόμενα τέσσερα χρόνια, είναι βασικός.
Πρωταγωνιστεί και στα ματς στην Ευρώπη για τον –πάντα Ευρωπαίο, ακόμη και στα δύσκολα- Παναθηναϊκό…
1999. Ο Καραγκούνης γράφει 27 συμμετοχές σε εκείνη τη (μεγάλη) ομάδα του Κυράστα και σημειώνει και εννέα γκολ. Βασικός και αναντικατάστατος πια!
Μεγαλώνει ποδοσφαιρικά με τον αδάμαστο Βαζέχα, τον διαβασμένο και ήρεμο Χένρικσεν, τον μουντιαλικό Ασάνοβιτς κι ακόμη, με τον Φύσσα και τον Βόκολο που θα ακολουθούσαν από κοινού πορεία θριάμβου αργότερα –το Κισμέτ…
Για τον ακατέργαστο, ακόμη, ποδοσφαιριστή από την ευλογημένη Ηλεία, μόλις έχει προηγηθεί και το ντεμπούτο του στην Εθνική ομάδα των ανδρών. Ο τότε ομοσπονδιακός Βασίλης Δανιήλ τον εμπιστεύεται πια –όχι όπως επί θητείας του στον Παναθηναϊκό- δείγμα της τρομερής βελτίωσης του παίκτη, χρόνο με το χρόνο, μέρα με τη μέρα…
Την περίοδο 2000-2001 ο Καραγκούνης είναι βασικότατο στέλεχος του τριφυλλιού, με την φανέλα του οποίου πρωταγωνιστεί και στα ματς του Champions League, ενώ εκθειάζεται για το υπέροχο τέρμα σε βάρος της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στο «Θέατρο των Ονείρων» με τον σερ Αλεξ (Φέργκιουσον) να του πλέκει το εγκώμιο.
Την επόμενη περίοδο (2001-2002) ο Γιώργος περιλαμβάνει στα κατορθώματά του το γκολ σε βάρος της Αρσεναλ στη Λεωφόρο, ενώ σκοράρει και σε άλλα ευρωπαϊκά ματς. Εκείνη την περίοδο, μάλιστα, κάνει κάτι απίστευτο. Αγωνίζεται για σχεδόν είκοσι λεπτά με κομμένο τον χιαστό του!
… Ήταν η εκτός έδρας αναμέτρηση με την Μπαρτσελόνα στο Καμπ Νου όταν ο Κάρα τραυματίστηκε λίγο μετά το 20λεπτό αλλά συνέχισε να αγωνίζεται μέχρι το ημίχρονο, όταν και διαπιστώθηκε το μέγεθος του τραυματισμού του. Μόνο τότε έγινε αλλαγή…
Στο πρωτάθλημα Ελλάδας, κράτησε και τότε γερά με 21 συμμετοχές και 3 γκολ.
Ο Καραγκούνης έμεινε κοντά πέντε μήνες εκτός δράσης. Αντιλαμβάνεστε το δράμα του…
Κι όμως, αυτό δεν τον εμπόδισε να βρεθεί στην αρχική ενδεκάδα σε κάθε έναν από τους 10 αγώνες της νέας πορείας του Παναθηναϊκού μέχρι τους οκτώ του κυπέλλου ΟΥΕΦΑ το 2002-03 (και στο εγκληματικό φινάλε -στα ματς με την Πόρτο του Μουρίνιο- με φυσικό ένοχο τον τότε πρόεδρο της ομάδας κ.Φιλιππίδη!). Ήταν η τελευταία του θητεία στον Παναθηναϊκό, πριν πάρει το δρόμο για το εξωτερικό…
Γήπεδο Λεωφόρου, αρχές 2003. Είναι ένα απογευματινό παιχνίδι του Παναθηναϊκού στο πλαίσιο του πρωταθλήματος. Ο Καραγκούνης είναι βασικός. Από τη θύρα 10 κάποιοι (ελάχιστοι και πολύ συγκεκριμένοι) ρίχνουν φαρμακερά τα βέλη τους στον ποδοσφαιριστή. Δίπλα τους, συγγενείς –πρώτου βαθμού… -και εμείς. Απορούμε. Προς τι, τόσο μένος σ αυτό το παιδί; Από εκείνους τους αδαείς…
Έξι μήνες πριν λήξει το συμβόλαιό του με τους πράσινους, ο Καραγκούνης αποδέχεται ως ελεύθερος, την πρόταση της Ιντερ να συνεχίσει εκεί την καριέρα του.
Αποχωρώντας χάνει μια ακόμη ευκαιρία να κατακτήσει τίτλο! Η ζωή φαίνεται, του όφειλε κάτι ακόμη μεγαλύτερο…
Πατημένα τα 26, ο Γιώργος κάνει πραγματικότητα ένα όνειρο. Παίζει εκτός συνόρων. Αρχικά στην Ιντερ και στη Μπενφίκα στη συνέχεια.
Κι εκεί, θα τον λατρέψουν. Για τον χαρακτήρα και το πάθος του…
Με την Εθνική Ελλάδος ο Γιώργος πανηγυρίζει την κατάκτηση του Euro το 2004,το ενδιάμεσο καλοκαίρι της παραμονής του στην Ιταλία. Κι αυτός έμελλε να είναι ο κορυφαίος τίτλος στην καριέρα του κορυφαίου Έλληνα! Οποία τιμή…
Λισσαβώνα, 2005. Μία ημέρα πριν τη λήξη των μεταγραφών εκείνου του Αυγούστου, ο Γιώργος μένει ελεύθερος από τον ιταλικό σύλλογο για να υπογράψει τριετές συμβόλαιο με την Μπενφίκα, όπου θα βρεθεί συμπαίκτης και με τον Κατσουράνη, καραβανάδες που λατρεύτηκαν από τους Πορτογάλους…
Το καλοκαίρι του 2007, ο Γιώργος Καραγκούνης επιστρέφει στην Ελλάδα και –που αλλού;- στον Παναθηναϊκό (όπως και ο Τάκης Φύσας, από τη Σκοτία). Στην παρουσίασή του, στην Παιανία, ο Γιώργος βουρκώνει αντικρίζοντας κάποιους παλιόφιλους στα πρώτα καθίσματα της αίθουσας. «Ο Βαγγέλης… (ο υποφαινόμενος), ο Μένιος… (ο Σακελλαρόπουλος)», ψέλλισε. Δεν θα το ξεχάσω ποτέ. Τέτοια ανατριχίλα εκείνες τις στιγμές. Ξέρετε τι είναι να ξαναβρίσκεσαι με έναν πρωταθλητή Ευρώπης, που δεν έπαψε ποτέ να σκέπτεται αλλά και να αγαπά…
Ο Παναθηναϊκός παίζει στη Λεωφόρο, ο Καραγκούνης κάνει ξανά… παπάδες (27 συμμετοχές, 32 με τα πλέϊ οφ) κι αυτή τη φορά δεν είναι ο… Γιωργάκης, αλλά ο «δικός μας Γιώργαρος». Ο «τυπάρας». Η φωνή, ακούστηκε ακόμη πιο έντονη: «Έλα ρε Γιώργαρε, έλα μωρή παιχτούρα».
Ήταν η φωνή που προερχόταν από τα χείλη του ίδιου ανθρώπου και της παρέας του στη θύρα 10, το 2003…
Το νταμπλ του 2010 με τον Παναθηναϊκό, συμπλήρωσε με τρόπο ιδανικό τη συμμετοχή του – ως αρχηγού- στους αγώνες της Ελλάδας για την τελική φάση του Παγκοσμίου Κυπέλλου στα γήπεδα της Νότιας Αφρικής.
Έφυγε ξανά όμως από την Ελλάδα ο Γιώργος, κι αυτή τη φορά για την Αγγλία –ε, να μην έπαιρνε γεύση από αυτό το κορυφαίο πρωτάθλημα; Κι εκεί τα κατάφερε. Στην λονδρέζικη Φούλαμ όπου άφησε τα χνάρια του, με τους Άγγλους να νιώθουν υπερήφανοι για την παρουσία του (και) δικού τους Γιώργου στα γήπεδα της Βραζιλίας…
Αφήσαμε τα «όρια υπερβολής» για τους άλλους…
Το αφιέρωμα της Independent που εδώ και κάμποση ώρα κάνει το γύρο στο διαδίκτυο, το κρατήσαμε για συμπλήρωμα στο δικό μας κομμάτι. Όχι για… το κομμάτι μας, αλλά γιατί σίγουρα οι εκτός συνόρων σχολιαστές μπορούν να αγγίξουν κάποια όρια που, σε μας, θα έφταναν ως όρια υπερβολής. Κάτι που, σίγουρα, δεν είναι έτσι…
«Ένας πραγματικός αρχηγός είναι αυτός που τα πηγαίνει καλά με τους περισσότερους από τους συμπαίκτες του, που μπαίνει μπροστά όταν τα πράγματα γίνονται δύσκολα, αυτός που δεν φοβάται κανέναν αντίπαλο και που μονίμως αυξάνει την αυτοπεποίθηση των αδελφών του στη μάχη.
Ο αρχηγός είναι αυτός που θα παίξει με μεγαλύτερο πάθος από οποιονδήποτε άλλον στο γήπεδο και θα προσπαθήσει κάθε φορά να πάρει το περισσότερο δυνατό από τους συμπαίκτες του.
Ένας πραγματικός θρύλος είναι αυτός που θα παίξει μέχρι τα 37 του και θα φαίνεται δέκα χρόνια νεότερος, δεν θα κάνει πίσω στις μεγάλες ευθύνες (όπως το να εκτελέσει το τελευταίο πέναλτι), που θα ανοίξει το δρόμο για τη νέα γενιά και που θα κερδίσει την καρδιά κάθε συμπατριώτη του και συμπαίκτη του στην τελευταία του παράσταση.
Ο Γιώργος Καραγκούνης ήταν όλα αυτά στην καριέρα του με την εθνική ομάδα, από τότε που έπαιξε για πρώτη φορά στην ανδρών το 1999 μέχρι να βγάλει το γαλανόλευκο σορτσάκι στα αποδυτήρια του Ρεσίφε για τελευταία φορά.
Το πάθος του, το ήθος του και η αγάπη του για την ομάδα δεν άλλαξαν ποτέ και τώρα που φεύγει με το κεφάλι ψηλά και με μια διεθνή διαδρομή και πορεία που θα μείνει ασύγκριτη για χρόνια».
Η ραψωδία για τον Γιώργο Καραγκούνη. Τον μικρό, χωρίς… όνομα, τον Γιωργάκη, τον Γιώργο Καραγκούνη, τον Καραγκούνη (του Παναθηναϊκού και της Ευρώπης), τον Κάρα (του Euro 2004), τον μεγάλο αρχηγό…
Ένας ποδοσφαιριστής θρύλος.
Σ ευχαριστούμε αρχηγέ!
Βαγγέλης Μελέκογλου