Ένα τραγούδι που έχει συνδυαστεί όσο τίποτα άλλο με ένα κόμμα. Ο λόγος για το «Καλημέρα Ήλιε» του Μάνου Λοίζου. Τότε, όμως, οι πολιτικοί ήταν πρόσωπα που ο κόσμος θαύμαζε. Τώρα; Το 2013 οι πολίτες είναι απαθείς και θέλουν να πιστέψουν αλλά την ίδια ώρα νοιώθουν πως όλα είναι στη σφαίρα της ψευδαίσθησης, τοποθετώντας έτσι τα κόμματα και το πολιτικό σύστημα αρκετά χαμηλά.
Μπορεί ακόμα αυτό το τραγούδι να ακούγεται σε κομματικές εκδηλώσεις, όπως και πολλά από τα τραγούδια που λειτούργησαν ως σύμβολα για κάποια κόμματα;
Ο Κώστας Σμοκοβίτης μιλά, με αφορμή τα γενέθλια του ΠΑΣΟΚ, για το τότε και τώρα, την κόρη του Μάνου Λοίζου που απαγόρευσε να παίζεται το τραγούδι του πατέρα της στις κομματικές εκδηλώσεις, αλλά και πως η τέχνη μπορεί να βοηθήσει τη χώρα.
Ο κ. Σμοκοβίτης σχολίασε και το δρόμο που έχει πάρει η σύγχρονη μουσική. «Το τραγούδι πια δεν διδάσκει. Χρησιμοποιείται για τη διασκέδαση της μιας νύχτας». Αυτή ήταν η απάντηση του, η οποία ίσως χαρακτηρίζει την εποχή που ζούμε πλέον. “Ολα για μία νύχτα, όλα για το τώρα, όλα χωρίς πραγματικά να έχουν αξία…
Διαβάστε όλη τη συνέντευξη:
«Θα τον μεθύσουμε τον ήλιο»…. Όλοι γνωρίζουμε τη δύναμη αυτού του τραγουδιού και πως λειτούργησε τότε. Σήμερα, ποια είναι η θέση του πολιτικού τραγουδιού;
Σήμερα, αυτό το λαμπερό και αισιόδοξο τραγούδι του αείμνηστου Μάνου Λοΐζου πως να έχει θέση σε μια πολιτεία, σε μια κοινωνία που η απάθεια έχει τον πρώτο λόγο. Σε μια κοινωνία που οι πολιτικοί δεν φέρουν όραμα πια πως θα μπορούσε κανείς να σκεφτεί να “μεθύσει τον ήλιο”… Αυτό θέλει όνειρο και μάλιστα μαζικό.
Ακόμα και ο μεγάλος Μίκης Θεοδωράκης, σε αυτή την ηλικία μπήκε μπροστά, με το έργο του και με τις πράξεις του. Θέλησε να δώσει πάλι το βηματισμό για ένα καλύτερο αύριο. Δυστυχώς όμως, κανείς δεν κατάφερε να ακολουθήσει. Γιατί; Μα γιατί όταν η ευμάρεια εκφράζεται μόνο από την ασυδωσία και όχι από την παιδεία και τον πολιτισμό, που να βρεθούν οι πολίτες που θα ακολουθήσουν.
Πιστεύω βαθιά πως τα τραγούδια είναι του κόσμου, του λαού. Το ΠΑΣΟΚ, ήταν το κόμμα που εξέφραζε το λαό και του έδινε την ελπίδα σε ένα καλύτερο μέλλον και του έδινε την πολυτέλεια να ονειρευτεί. Τώρα;..
Πως βιώνετε εσείς ως καλλιτέχνης τις εποχές που αλλάζουν. Το τραγούδι γενικότερα έχει την ίδια δύναμη σήμερα; Και με ποιούς εκφραστές τελικά;
Το τραγούδι πια δεν διδάσκει. Χρησιμοποιείται για τη διασκέδαση της μιας νύχτας. Ο καθένας μπορεί να το αντιληφθεί αυτό. Όταν λοιπόν η δύναμη της “τέχνης” εξαντλείται σε μια νύχτα είναι σίγουρο πως αυτή η “τέχνη” δεν έχει τίποτα να δώσει και σε κανέναν. Αφήστε που χωρίς ποτό δεν θα είχε ούτε και αυτή τη δύναμη της μιας νύχτας.
Ακούμε στα ραδιόφωνα τραγούδια άλλου ύφους και άλλου ήθους; Που νομίζετε ότι οφείλεται αυτό;
Όταν η κοινωνικοπολιτική κατάσταση ξεπέφτει, όταν η κρίση δεν αφορά μόνο την οικονομία αλλά όλες τις συνιστώσες της ζωής είναι λογικό και το τραγούδι να ακολουθεί αυτόν το δρόμο. Το δρόμο της κρίσης και του ξεπεσμού. Το τραγούδι είναι το αποτέλεσμα της έμπνευσης των δημιουργών αλλά και των ακροατών. Η έμπνευση δημιουργεί τέχνη. Δηλαδή πρέπει κανείς να εμπνευστεί για να δημιουργήσει αλλά και για να αναπαράξει. Η κρίση δημιούργησε ζωτικές ανάγκες. Η ανάγκη (όπως έλεγε και ο Αισχύλος) είναι πολύ πιο δυνατή από την τέχνη. Συνεπώς, τα ελαφρύτερο ήθος και ύφος των τραγουδιών είναι απόρροια του μηχανισμού της επιβίωσης.
Οι συντελεστές των τραγουδιών (τραγουδιστές, στιχουργοί, συνθέτες) πόσο περήφανοι νοιώθουν όταν ακούν ένα τραγούδι τους να παίζεται σε κάποια κομματική συγκέντρωση
Για μένα πάντα αποτελούσε μεγάλη τιμή να ακούγεται η φωνή μου πριν και μετά από τις ομιλίες τριών πρωθυπουργών. Του Ανδρέα Παπανδρέου, του Κώστα Σημίτη και του Γιώργου Παπανδρέου. Από την άλλη μεριά όταν ακούς Λοϊζο και “θα τον μεθύσουμε τον ήλιο” στην εποχή μας θα πρέπει να είσαι αφελής για να μην καταλάβεις πως αυτό το αριστούργημα του Μάνου γίνεται απλά άλλοθι σε κάτι το οποίο δεν υπάρχει. Την πραγματική πολιτική δηλαδή και στο όραμα που τροφοδοτεί τους πολίτες.
Με αυτή την έννοια συμφωνώ απόλυτα με την κόρη του Μάνου Λοΐζου, τη Μυρσίνη που απαγόρευσε να παίζεται το τραγούδι του πατέρα της στις κομματικές εκδηλώσεις του ΠΑΣΟΚ. Όπως και να έχει όμως ο Μάνος ποτέ δεν επισκιάστηκε σαν καλλιτέχνης και σαν δημιουργός από κανένα χρώμα και καμία σημαία.
Βλέπουμε κυρίως μέσω των social media πως είστε ενεργός καλλιτέχνης. Πως πιστεύτε οτι μπορεί ένας καλλιτέχνης σαν και εσάς να βοηθήσει στην αποκατάσταση του λαϊκού μας πολιτισμού που κατά γενική ομολογία πλήττεται από το «εύπεπτο» της εποχής μας;
Η τεχνολογία μου αρέσει πολύ. Μου έδωσε την ευκαιρία να επικοινωνήσω με ανθρώπους μέσω των τραγουδιών μου που δεν αρκούνται στα έτοιμα playlists των ραδιοφώνων.
Από την άλλη (ζώντας και πολύ σκληρές εποχές στο παρελθόν) δεν είμαι άνθρωπος που θα «παραδοθεί» επειδή απλά άλλαξαν τα γούστα των εταιριών ή των παραγωγών. Έτσι, θα συνεχίσω να επικοινωνώ μέσα από τα νέα μέσα, τις ανησυχίες, το μεράκι και τις δημιουργίες που εγώ πιστεύω. Εξακολουθώ να νοιώθω χρήσιμος και συνεχίζω! Χρειάζεται όμως και η συμμετοχή και η δράση του πνευματικού κόσμου συνολικά για να καταργηθεί η αποθέωση του εύπεπτου.
Σας ευχαριστούμε κ. Σμοκοβίτη![space size=»8″]
[video_embed][/video_embed]