Είναι σκοπίμως ασαφής και… θολός ο πολιτικός λόγος του Σταύρου Θεοδωράκη ή αποτελεί πραγματική ένδειξη πολιτικής απειρίας και έλλειψης πολιτικού στίγματος;
Το βέβαιο είναι ότι το «Ποτάμι» του Σταύρου Θεοδωράκη έχει, από τα πρώτα του… μέτρα, να καταφέρει να τραβήξει την προσοχή, να προκαλέσει συζητήσεις, να κάνει ντόρο. Θετικό και αρνητικό, αλλά ντόρο. Οι επικοινωνιολόγοι λένε ότι αυτή είναι απαραίτητη προϋπόθεση για να υπάρξει συνέχεια. Χωρίς … ντόρο στα πρώτα βήματα, το εγχείρημα δε θα είχε προοπτικές. «Δηλαδή τώρα έχει;» είναι η εύλογη ερώτηση. Αυτό είναι μεγάλη συζήτηση. Κακώς όμως διακινδυνεύουν οι διάφοροι αναλυτές και δημοσιολογούντες να προβλέπουν ότι το «Ποτάμι» είτε θα… κυριαρχήσει, είτε θα στερέψει πρόωρα. Ποια είναι τα ως τώρα θετικά δεδομένα για το «Ποτάμι» και τον Σταύρο Θεοδωράκη;
Πρώτον, έχουν ακροατήριο. Μπορεί να το απογοητεύσουν, μπορεί να το … ξενερώσουν, αλλά η πορεία τους θα κριθεί από το πως θα διαχειριστούν ο Σταύρος Θεοδωράκης και το κόμμα του τη σχέση με το ακροατήριό τους και αν καταφέρουν να αποκτήσει πολλαπλασιαστές το μήνυμά τους.
Δεύτερον, έχουν ήδη αντιπάλους και μάλιστα ισχυρούς. Τους απέκτησαν αρκετά νωρίς και ανήκουν κυρίως στον κομματικό αλλά και στον δημοσιογραφικό χώρο.
Τρίτον, η πρώτη δοκιμασία θα είναι οι ευρωεκλογές και όχι οι εθνικές εκλογές. Η χαλαρή ψήφος των ευρωεκλογών, που σε αυτήν την περίπτωση δεν είναι τόσο χαλαρή όσο σε άλλες ευρωεκλογές του παρελθόντος, αλλά ευνοεί τέτοιες προσπάθειες.
Τέταρτον, ο ίδιος ο Σταύρος Θεοδωράκης, αν και χρόνια εργαζόμενος στα λεγόμενα συστημικά μέσα, διατηρεί ένα αντισυστημικό προφίλ. Προσωπικά δε γνωρίζω πόσο αυθεντικό είναι. Πρόκειται όμως για αντισυστημικό προφίλ που δεν τρομάζει όπως αυτό της Χρυσής Αυγής, δεν απειλεί με βίαιες ανατροπές όπως αυτό της άκρας Αριστεράς, αλλά δίνει την αίσθηση πως αν του ανατεθεί κάποιος ρόλος, μπορεί όχι να αλλάξει, αλλά να βελτιώσει τα πράγματα.
Υπάρχουν βεβαίως και αρνητικά δεδομένα:
Ο πολιτικός λόγος που εκπέμπει, μέχρι τώρα, ο κ. Θεοδωράκης είναι θολός, αντιφατικός σε κάποια σημεία και ασαφής σε ότι αφορά το πολιτικό του στίγμα. Εκτός επιθυμητών και πιθανών συνομιλητών του Σταύρου Θεοδωράκη, με βάση τα όσα έχει πει και έχει γράψει ο ίδιος μέχρι τώρα, είναι μόνο η Χρυσή Αυγή. Όλοι οι άλλοι, δεξιοί, κεντρώοι αριστεροί, κατεστημένο και μη αποτελούν εν δυνάμει συνομιλητές του. Ο μόνος διαχωρισμός που αποδέχεται ο πολιτικός λόγος του κ. Θεοδωράκη είναι αυτός ανάμεσα στο χθες, από τη μία πλευρά και το σήμερα και το αύριο από την άλλη. Το ερώτημα ωστόσο που προκύπτει είναι αν σε αυτήν την πρώτη φάση ο κ. Θεοδωράκης είναι σκοπίμως θολός και αόριστος ή όντως δεν έχει πολιτικό στίγμα και προσπαθεί να «ψαρέψει» σε θολά νερά.
Η απάντηση πάντως που δίνουν πολιτικοί αναλυτές και επικοινωνιολόγοι είναι ότι η εποχή ευνοεί ακόμα και αυτό. Ότι δηλαδή είναι μεγάλη η ανάγκη του κόσμου και κυρίως των νέων που βιώνουν πιο σκληρά από όλους μας την κρίση και τα αδιέξοδά της, να ξεφύγουν από το σήμερα και ότι το εκπροσωπεί και είναι έτοιμοι να ακούσουν οποιονδήποτε τους προτείνει λύσεις, χωρίς να νοιάζονται ιδιαίτερα από που κρατά η σκούφια του και χωρίς να έχουν ιδιαίτερες απαιτήσεις σε ιδεολογικό επίπεδο. Οι περισσότεροι ίσως δεν ανήκουν σε αυτήν την κατηγορία. Θέλουν σαφή λόγο. Απαιτούν από τον κ. Θεοδωράκη και τους συντελεστές του «Ποταμιού» να ξεκαθαρίσουν τη θέση τους στον πολιτικό χάρτη. Να πουν ποιους θεωρούν συνομιλητές και ποιους όχι. Να πουν ακόμα και με ποιους θα συνεργάζονταν μετά από εθνικές εκλογές και με ποιους όχι. Θα συνεργαζόταν το «Ποτάμι» με τη ΝΔ; Θα συνεργαζόταν με τον ΣΥΡΙΖΑ ή με το ΠΑΣΟΚ; Ο κ. Θεοδωράκης αποφεύγει αυτά τα ερωτήματα, κατά τη γνώμη μου, βάσει σχεδίου και όχι από αδυναμία. Στο δρόμο προς τις ευρωκάλπες όμως θα πιεστεί και άλλο και θα αναγκαστεί να δώσει απαντήσεις. Προς το παρόν, ευφυώς, δεν πρόκειται να μπει στο παιχνίδι της στήριξης υποψηφίων στην αυτοδιοίκηση και ας έχει στενούς φίλους που θα ήθελαν την υποστήριξή του.
Σκοπίμως δεν αναφέρω το δίλημμα μνημόνιο- αντιμνημόνιο. Όχι επειδή δεν το θεωρώ υπαρκτό, ούτε επειδή πιστεύω ότι τον Μάιο το μνημόνιο θα τελειώσει όπως ανερυθρίαστα πολλοί υποστηρίζουν, γνωρίζοντας ότι οι πολιτικές και οι συνθήκες του μνημονίου θα συνοδεύουν για πολλά χρόνια ακόμα την Ελλάδα. Αλλά διότι έχει καταντήσει ένα δίλημμα που μετά από τέσσερα χρόνια κρίσης περισσότερο συγχέει και λιγότερο ξεκαθαρίζει τα πράγματα.
Αυτή, κατά τη γνώμη μου, είναι η μόνη σοβαρή κριτική που ασκείται στο «Ποτάμι» και τον Σταύρο Θεοδωράκη. Το αν συνέτρωγε, φωτογραφιζόταν, έχει φίλους πολιτικούς ή συνομιλούσε με τους «58» και τελικά τους εγκατέλειψε είναι μία συζήτηση επιπέδου κους -κους, που δε θα επηρεάσει ούτε τον ίδιο ούτε το εγχείρημα, με μία και μόνη εξαίρεση. Να μην αντιμετωπίσει κάποια κατηγορία για διαφθορά.
Γιάννης Καμπουράκης