Το είχε ονειρευτεί από τότε που ήταν παιδί… Όταν πουλούσε γάλα για να αγοράσει τα ποδοσφαιρικά του παπούτσια…
Ο Ενερ Βαλένσια, ήρωας του σήμερα για την Εθνική ομάδα του Ισημερινού, ήταν ειλικρινής σε όσα είπε.
Παράλληλα, μέσα από την αλήθεια των λόγων του, έδινε μια άλλη διάσταση στο «φαινόμενο» ποδόσφαιρο και τι –αυτό- το άθλημα μπορεί να καταφέρει…
Στην πραγματικότητα; Τι μπορεί κανείς να πετύχει μέσα από το πιο δημοκρατικό άθλημα του κόσμου…
Ο Βαλένσια ήταν ένας τυχαίος άνθρωπος. Ένας από τους πολλούς στην χώρα του Ισημερινού, που αποφάσισε να παίξει ποδόσφαιρο και να αλλάξει τη ζωή του. Ο ίδιος δεν το ήξερε πως, κάτι τέτοιο, ήταν δυνατό να συμβεί. Το πάλεψε όμως…
Δεν θα μπορούσε βέβαια να φανταστεί αυτό που θα συνέβαινε στην πορεία -πως, σήμερα, δηλαδή, θα αναδεικνυόταν σε έναν από τους «ήρωες» της χώρας του. Και, για ποιο λόγο; Για το ότι είναι πρώτος σκόρερ στην Εθνική ομάδα του Εκουαδόρ… Απίστευτο έτσι;
«Ευτυχώς για εμένα, έγινε…» είπε αναφερόμενος στον αγώνα με την Ονδούρα όπου σημείωσε και τα δύο γκολ της νίκης του Εκουαδόρ που εδώ στην Ελλάδα –οι πιο πολλοί- το γνωρίζουμε από τις μπανάνες εισαγωγής (χωρίς ίχνος παρεξήγησης παρακαλώ!).
Το Εκουαδόρ όμως, παράγει και αθλητισμό –φυσικά, και πολιτισμό, όπως κάθε χώρα του κόσμου.
Ο Βαλένσια ανήκει στους ανθρώπους του ποδοσφαίρου που δεν καταφέρνουν , απλά, να κρατούν ζωντανό το όνειρο του Μουντιάλ στο Εκουαδόρ. Αλλά να δίνουν ζωή στην ίδια τη χώρα!
Αυτή είναι η μαγεία του Μουντιάλ. Κι αυτή, η δημοκρατικότητα του ποδοσφαίρου που δημιουργεί ήρωες. Κάποιες στιγμές αναλώσιμους. Τις περισσότερες φορές όμως, ήρωες διαχρονικούς όπως ο Ενερ Βαλένσια, αυτό το φτωχόπαιδο που παράτησε τα γάλατα για να ασχοληθεί με το «άθλημα του κόσμου» και να δικαιωθεί, στον μέγιστο βαθμό…
Β.Μελέκογλου