Ιστορίες της πόλης, γραμμένες μονομιάς… χωρίς διόρθωση και «χτένισμα»
Γράφει η Τζέλα Τζίνα Τζένη Δελαφράγκα
Μμμμμ… Σιγά! Θίχτηκε ο Αντωνάκης που τα είπα χύμα και σταράτα την προηγούμενη φορά για τον Αστέρα! Με πήρε τηλέφωνο και μου λέει: «Τζελο-τζινο-τζενάκι μου δεν μου αρέσουν αυτά που γράφεις…» «Εεεελα!» του λέω κι εγώ. «Γιατί Αντωνάκη μου;».
Και μου άρχισε πάλι το γνωστό τροπάριο: ότι είναι τόσοι γνωστοί του εκεί, και επιχειρηματίες, και πολιτικοί, και ότι του παραχωρούν δωρεάν τις σουίτες… γεγονός που επιβάλλεται για να διατηρεί την lifestyle εικόνα του, και άλλα τέτοια που τα βρίσκω εντελώς πεζά και γελοία. Δεν κοιτάζει να πουλήσει την Πόρσε λέω εγώ μπας και δει μια άσπρη μέρα! Όχι σαν αυτές του Βίκτορα… Κανονική.
Α! τώρα που είπα Βίκτορα θυμήθηκα την τελευταία μας βραδιά. Μεγάλη αποτυχία. “Ημασταν μια παρέα έξι ατόμων κι είχαμε πάει στο Ακρωτήρι. Οταν καθίσαμε στο τραπέζι ο Βίκτορας μου πέταγε κάτι ακαταλαβίστικα.
«Το εμπόριο του καφέ έχει ενδιαφέρον».
«Ναι; Για πες!» λέω εγώ.
«Ξέρεις, Τζέλα Τζίνα Τζένη τι έμαθα;»
«Τι;»
«Πως για να γίνει το σωστό καϊμάκι στον espresso πρέπει το φλιτζάνι να είναι ζεστό και πάντα στεγνό»
(Τι λες ρε παιδί μου…! Για φαντάσου! Τώρα ο Βίκτορας να κατακτήσει και τον κόσμο του Arabica! Σαν να βλέπω τους τίτλους στις εφημερίδες: The Golden Espresso Enterprise! Κι από κάτω η κλασική φωτογραφία του. Αυτό κι αν θα ήταν ταραχή στα business stories! Όταν ο Βίκτορας Κατακτά το Coffee trading, Η Οικονομική Πρόοδος ενός Μίδα και άλλα τέτοια…)
Κι όσο άκουγα τις ασυναρτησίες του, κοίταζα την πισίνα που απλωνόταν μπροστά μας, μίζερη. Χωρίς να πάλλεται, χωρίς να φωτίζεται. Γιατί έτσι; Τι σόι Ακρωτήρι Lounge(!) είναι αυτό;
Ηρθε ο σερβιτόρος να πάρει παραγγελία. Ανέκφραστος, δυσκοίλιος, χωρίς χαμόγελο. (Διαβάζει μάλλον πολύ Καρυωτάκη).
Είκοσι λεπτά αργότερα…
«Ελα Αντώνη!», έλεγε ο Βίκτορας στο κινητό, χαλαρώνοντας τη γραβάτα του.
«Όλα καλά. Όλα καλά». «Με το σκάφος σου;» «Θα είναι κι ο Δημήτρης;» «Α, εντάξει».
Ο Βίκτορας και ο Αντωνάκης είναι ένα ξεχωριστό δίδυμο. Θα σας πω άλλη φορά για αυτή την ιστορία.
Ο σολομός ήταν αρκετά νόστιμος. Το προσωπικό ωστόσο συμπεριφερόταν σαν να μην ήθελε καν να προωθήσει τα πιάτα της κουζίνας και τις δημιουργίες του σεφ.
Ούτε το κρασί. Όταν είπαμε στον υπεύθυνο (άλλος αυτόχειρας του Καρυωτάκη) που μας έφερε τη λίστα να μας προτείνει κάποια ετικέτα, μας κοίταξε με ένα μοναδικά απλανές βλέμμα και είπε τα εξής ανεπανάληπτα:
Φράση πρώτη- φανταστείτε τον αγκυλωμένο σε μια απάθεια βαριά κι ασήκωτη:
«Δεν ξέρω, ό, τι θέλετε».
Φράση δεύτερη- τώρα φανταστείτε τον να καταβάλλει και λίγη προσπάθεια για εξυπηρέτηση:
«Ο, τι σας αρέσει».
Φράση τρίτη– το λευκό μπριγιάν μου τον ξυπνάει για λίγο και η διάθεσή του τρέχει με γκάζια:
«Συνήθως τι πίνετε;»
Αχ, τα νεύρα μου! Ο σομελιέ (αν είναι αυθεντικός δεν ξέρω) να ρωτάει «συνήθως τι πίνετε;;;!!!» Μα είναι δυνατόν;! ΕΣΕΙΣ ΤΙ ΠΙΝΕΤΕ;!
Πάει θα φουντάρω στην πισίνα… (Να ζωηρέψει και λίγο αυτό το Ακρωτήρι του Καρυωτάκη, της Γουλφ, της Κατερίνας Γώγου και δεν ξέρω κι εγώ ποιανού άλλου! Και του Χέμινγουεϊ).
Χαζεύω μες στη μαύρη νύχτα (α λα Πηνελόπη Δέλτα μιας και πιάσαμε όλους τους αυτοκαταστροφικούς καταθλιπτικούς) και βλέπω μια μικρή παραλία στο βάθος. Κάτι είναι εκεί. Βλέπω κόσμο. Παρέες που κάθονται εκεί που σκάει το νερό. Αυτοί περνάνε καλύτερα. Ρωτάω τον Βίκτορα «τι είναι εκεί στο βάθος;». «Ενας όμιλος. Νομίζω είναι ο Ναυτικός Ομιλος των Αιγυπτιωτών». Και χαζέψαμε όλοι για λίγα δευτερόλεπτα… δραπετεύοντας ο καθένας από τα προβλήματά του.
Λοιπόν, υψηλής ποιότητας φαγητό στο Ακρωτήρι, ναι. Υψηλής ποιότητας εξυπηρέτηση; Οχι. Και περνάμε στο διπλανό επίπεδο όπου βρίσκεται το club του Ακρωτηρίου.
Ούτε η πιο λαϊκή ντισκοτέκ της επαρχίας δεν παίζει τέτοια μουσική…
Με μια φράση, η ατμόσφαιρα ήταν σαν να έχει πάει το γκλάμουρ σε πάρτι μασκέ και ντυμένο basse classe χωριάτα με λεφτά!
Αυτό ήταν. Πάμε να φύγουμε τώρα!
Εκείνη τη στιγμή γύρισε ο Βίκτορας, σήκωσε το κεφάλι του για να με κοιτάξει (δεν το ‘ξερα να μη φοράω τακούνια για να μην του χαλάω το image) και μου λέει: «χορεύεις latin;»
(Ωχ Θεέ μου που θα με σύρουν τώρα…), σκέφτομαι.
Μπαίνω σε ένα πράγμα – ας το πούμε κέντρο, club, δεν με ενδιαφέρει -και το θέαμα που αντίκρισα ήταν χειρότερο του Ακρωτηρίου!
Ιμιτασιόν Βραζιλιάνοι και Λατίνοι, φορώντας αμάνικα μπλουζάκια, κουνούσαν τα ιδρωμένα τους κορμιά κάνοντας τις ίδιες κινήσεις και τα ίδια καρναβαλίστικα βήματα (λέγεται και χορογραφία μιας χρήσης) με τα χαζοβιόλικα τρομπόνια να μου τρυπάνε το κεφάλι! Εύρυθμη κοινωνική ζωή εν έτει 2013.
Τουλάχιστον αυτή τη φορά, η πισίνα ήταν πολύ ωραία φωτισμένη. Αν μπορούσα να απομονώσω τον ήχο και το από εκεί θέαμα, κάτι γινόταν. Δύσκολο βέβαια γιατί είχαμε και τον Βίκτορα στην παρέα ο οποίος ήθελε να πιάσει «φιλίες» με τις καλλίγραμμες κοπελίτσες που λικνίζονταν στον χορό της καραμούζας. Αμάν βρε Βίκτορα… είσαι και γνωστός βρε παιδάκι μου! Λίγη αυτοσυγκράτηση!
Α, για μισό λεπτό γιατί χτυπάει το κινητό. Ο Αντωνάκης θα είναι πάλι. Μου βάζει τραγούδια για να με καλοπιάσει που τα έσουρα στον Αστέρα.
Σοφία Βόσου μου ΄χει βάλει. «Μια μετακόμιση θα κάνω απ’ το σπίτι το παλιό! Παμ πα-ραμ! Πα-ραμ, πα-ραμ! Μια μετακόμιση για πλάκα ή με σοβαρό σκοπό! Παμ πα-ραμ! Πα-ραμ, πα-ραμ! Μια μετακόμιση που θα βοηθήσουν φίλοι και γνωστοί! Παμ πα-ραμ! Πα-ραμ, πα-ραμ! Μια μετακόμιση που θα’ χει τρελαθεί!»
Που το ξέθαψες βρε Αντωνάκη μου;!
Υ.Γ.1 Η πινακίδα στο club με την latino-παράκρουση έγραφε Ibiza Pool Day & Night.
Υ.Γ.2 Είχε δίκιο ο Βίκτορας. Για να γίνει το σωστό καϊμάκι στον espresso πράγματι πρέπει το φλιτζάνι να είναι ζεστό και πάντα στεγνό. Επιπλέον, καλό θα είναι όπως τρέχει ο καφές από το κλείστρο, να ακουμπά στα πλάγια του φλιτζανιού. Βγαίνει ακόμη πιο πλούσια η κρέμα. Και όσο πιο πολύ πατάμε στην αρχή τον καφέ με το tamper, τόσο καλύτερα βγαίνουν τα αρώματα… Είναι σαν την κατάκτηση της αλήθειας, της ηθικής συνείδησης και της αυτογνωσίας.
Υ.Γ.3 Μήπως καλύτερα να παίξουμε κάτι από Τζιμάκο; Π.χ. «Κάγκελα παντού»;
Υ.Γ. 4 Ο Βίκτορας και ο Αντωνάκης είναι υπαρκτά πρόσωπα. Γνωστών οικογενειών