Δυο μέτρα και δυο σταθμά για τις ελληνικές τράπεζες έναντι των ευρωπαϊκών
Του Αντώνη Τάντουλου
Μια παράλληλη και αναλόγως σκληρή διαπραγμάτευση με αυτή που εξελίσσεσαι μεταξύ της Κυβέρνηση και της τρόικα, λαμβάνει χώρα το τελευταίο διάστημα από την πλευρά των διοικήσεων των ελληνικών τραπεζών, προκειμένου να προσαρμοστούν οι απαιτήσεις των δανειστών για το χρηματοπιστωτικό σύστημα της χώρας, τουλάχιστον στα Ευρωπαϊκά στάνταρ, χωρίς ωστόσο για την ώρα να υπάρχουν ενδείξεις πως η άλλη πλευρά ακούει τα επιχειρήματα.
Πάντως, οι τραπεζίτες φαίνονται αποφασισμένοι να διεκδικήσουν το δίκιο τους και όσον αφορά την προσαρμογή του δείκτη κεφαλαιακής επάρκειας (Core Tier I) στο 8% που θα ισχύει στην ΕΕ από το 2014 και σχετικά με τις αλλαγές που ζητούν στα warrants. Για τα οποία παρεμπιπτόντως πληθαίνουν οι φωνές που υποστηρίζουν πως ήταν λύση έκτακτης ανάγκης που πρέπει να αλλάξει αν θέλουμε να πάρει μπρος κάποια στιγμή η «μηχανή».
Προφανώς για τους μέχρι τώρα χειρισμούς, μπορούν να ειπωθούν αρκετά, ενώ πολλές φορές ως τώρα έχει ασκηθεί σφοδρή όσο και τεκμηριωμένη κριτική για τις αποφάσεις γύρω από το εγχώριο τραπεζικό σύστημα, ωστόσο αυτή την στιγμή το ζητούμενο δεν είναι το τι θα μπορούσε να έχει γίνει αλλά το τι θα γίνει από δω και πέρα.
Προσθέτοντας την επισήμανση πως κάθε μέρα που περνά ισχυρές μέχρι πρότινος επιχειρήσεις ξεπερνούν το όριο της επιβίωσης μην έχοντας πρόσβαση σε χρηματοδότηση και με ότι αυτό μπορεί να σημαίνει, από μετανάστευση μέχρι λουκέτο.
Αναλυτικότερα αυτό που πρέπει να γίνει κατανοητό είναι πως σε μερικούς μήνες στην Ευρωπαϊκή επικράτεια οι τραπεζικοί όμιλοι θα πρέπει να διατηρούν το Core Tier I στο 8%, ενώ οι Ελληνικοί παραμένουν στην αβεβαιότητα αν θα συμπεριλαμβάνονται στην ευνοϊκή ρύθμιση, ή θα εξαιρεθούν.
Εξαίρεση για την οποία φυσικά θα είχε ενδιαφέρον να ακούσουμε την άποψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ανταγωνισμού, της περίφημη DG Comp, που για τέτοια ζητήματα είναι κατηγορηματικότατη σχετικά με τους ίδιους όρους και κανόνες που πρέπει να ισχύουν στην επικράτειά της.
Και μάλιστα όταν αποτελεί κοινό μυστικό και στους κόλπους της ΕΕ, αλλά και σε όλους τους επενδυτικούς οίκους, πως οι Ευρωπαϊκές τράπεζες μόνο ισορροπημένους ισολογισμούς δεν διαθέτουν, με την πιο πρόσφατη εκτίμηση του οίκου S&P πως οι τράπεζες της ζώνης του ευρώ έχουν κεφαλαιακές ανάγκες (τρύπες με άλλα λόγια) της τάξεως των 95 δισ. ευρώ. Συν του ότι η συγκεκριμένη πρόβλεψη αφορά μόνο τις συστημικές.
Το έτερο «αγκάθι» από το οποίο προσπαθούν να απαλλαγούν οι Ελληνικές τράπεζες ονομάζεται «warrants» δεδομένου ότι πλησιάζει η ώρα της ωρίμανσης τους με τους διεθνείς άλλα και εγχώριους επενδυτές να εκφράζουν τις επιφυλάξεις τους και βάση της χρηματιστηριακής λογικής (αν τους συμφέρει η εξάσκηση) και όσον αφορά την δομή τους.
Εδώ βέβαια τα πράγματα περιπλέκονται μια και οι εναλλακτικές λύσεις που είναι διαθέσιμες, θα προκαλέσουν ανάγκες επιπλέον κεφαλικής στήριξης από το Ταμείο Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας και τούτο είναι αμφίβολο αν θα εγκριθεί τόσο εύκολα από την τρόικα.
Το πώς θα εξελιχτεί η συζήτηση είναι προφανώς νωρίς να το προδικάσουμε την ώρα μάλιστα που εκκρεμούν ουκ ολίγα θέματα μεταξύ Κυβέρνησης και δανειστών, χωρίς πάντως αυτό να σημαίνει πως το τραπεζικό ζήτημα δεν είναι εκ των κορυφαίων και σε όρους αγοράς αυτό που έχει προτεραιότητα.