Ο Γ. Παπανδρέου συντηρεί τα σενάρια επιστροφής του στην πολιτική σκηνή, αλλά δε θα τολμήσει να ανατρέψει την κυβέρνηση. Στοχεύει ωστόσο στην αποδυνάμωσή της στις ευρωεκλογές και κυρίως στην αποτυχία της Ελιάς, για να ξαναβρεί πεδίο δράσης
Μετά από δύο εικοσιτετράωρα έχει γίνει πλέον σαφές ότι καταψηφίζοντας το άρθρο 2 του πολυνομοσχεδίου για τις τράπεζες, ο Γιώργος Παπανδρέου δεν ήθελε να ανατρέψει την κυβέρνηση Σαμαρά- Βενιζέλου. Αλλιώς δε θα ψήφιζε στον δεύτερο κύκλο ανάγνωσης των ονομάτων, δε θα έλειπε σκοπίμως στον πρώτο και δε θα είχε δώσει εντολή στους συνεργάτες του (στην κ. Βάρτζελη εν προκειμένω) να τον ενημερώσει ότι το συγκεκριμένο άρθρο έλαβε ή δεν έλαβε τους 151 ψήφους στην πρώτη ανάγνωση, για να πάει μετά να ψηφίσει «όχι» εκ του ασφαλούς.
Ήταν όμως, σε συνδυασμό με το «παρών» του Απόστολου Κακλαμάνη, μία κίνηση υπονομευτική εναντίον του Ευάγγελου Βενιζέλου και της κυβέρνησης του Α. Σαμαρά. Δεν έγινε ούτε εν θερμώ, ούτε εν κενώ, ενώ είχε συνυπολογίσει και το ρίσκο της διαγραφής του από το ΠΑΣΟΚ, κίνηση στην οποία τελικά δεν προχώρησε ο Ευ. Βενιζέλος όχι μόνο λόγω ισχνής πλειοψηφίας της κυβέρνησης, αλλά και λόγω ΠΑΣΟΚ.
Ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ και οι συνεργάτες του επιχειρούν με μεθοδικότητα αφενός να ανιχνεύσουν τις διαθέσεις της κοινής γνώμης για το ενδεχόμενο επιστροφής του στην πολιτική σκηνή και αφετέρου να αναδείξουν μία συγκεκριμένη αφήγηση για να δικαιολογήσουν το αποτυχημένο και σύντομο πέρασμά του από την πρωθυπουργία. Το στόρι στηρίζεται σε δύο βασικούς πυλώνες.
Πρώτον, ότι η ανατροπή της κυβέρνησης Παπανδρέου προέκυψε από τη συνεργασία μεγάλων οικονομικών, εκδοτικών και πολιτικών συμφερόντων. Όπου οικονομικά οι τράπεζες, όπου πολιτικά ο Α. Σαμαράς και ο Ευ. Βενιζέλος, όπου εκδοτικά οι μεγαλομέτοχοι του Μega, ο ΔΟΛ, ο Μπόμπολας κλπ. Είναι ελκυστικό και εύπεπτο, ειδικά στην περίοδο σύγχυσης, καχυποψίας και άκρατου λαϊκισμού την οποία διανύουμε, υποτιμά όμως την κοινή γνώμη η οποία είχε ταχθεί μαζικά εναντίον του το 2011 – όχι μόνο του πολέμου που δεχόταν από μερίδα του Τύπου – και σήμερα τάσσεται με συντριπτικά ποσοστά κατά της επιστροφής του. Γνωρίζει ωστόσο ο κ. Παπανδρέου και οι επιτελείς του ότι εντός του σημερινού ΠΑΣΟΚ του 5% υπάρχουν νοσταλγοί και υποστηρικτές του και αυτούς προσπαθεί να διατηρεί σε εγρήγορση. Πολλούς από αυτούς μάλιστα σε επίπεδο στελεχικού δυναμικού τους συναντά πλέον ανά τακτά χρονικά διαστήματα, συζητά μαζί τους και ζητά τη γνώμη τους. Είναι εκείνοι που μιλώντας μετά με δημοσιογράφους αφήνουν να διαρρεύσει ότι «ο Γιώργος ετοιμάζεται», αν και είναι γνωστό ότι ο ίδιος ο Παπανδρέου όταν θέλει κάτι να πει, το λέει μόνος του…
Δεύτερον, οι όποιες επιτυχίες της κυβέρνησης Σαμαρά οφείλονται στο δρόμο που χάραξε η κυβέρνηση Παπανδρέου. Ότι επί της ουσίας η κυβέρνηση Σαμαρά δεν άλλαξε πολιτική, δεν άλλαξε ρότα αλλά και ότι τόσο ο πρωθυπουργός όσο και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης έχουν αποδυθεί σε έναν αγώνα δυσφήμισης και απαξίωσής του, προκειμένου να λάβουν εκείνοι τα εύσημα της εξόδου από την κρίση, όποτε αυτή έλθει.
Το ερώτημα είναι γιατί ο Γ. Παπανδρέου αποφάσισε τώρα να αλλάξει περπατησιά και που θέλει να το πάει.
Πρώτον, ο πρώην πρωθυπουργός, διατηρώντας το δίκτυο αξιόπιστης πληροφόρησης σε εθνικό αλλά και διεθνές επίπεδο ήταν απολύτως ενήμερος καθ΄ όλο το προηγούμενο διάστημα για τις προοπτικές της ελληνικής οικονομίας, άρα και τις προοπτικές της δικομματικής κυβέρνησης. Το τελευταίο διάστημα έλαβε μηνύματα ότι κάτι κινείται, τα πράγματα βελτιώνονται και κυρίως ενόψει ευρωεκλογών η διεθνής σκηνή, οι εταίροι και οι δανειστές της χώρας αποφάσισαν να στηρίξουν όσο μπορούν την κυβέρνηση, δημιουργώντας ένα κλίμα που μπορεί να μην ανταποκρίνεται πλήρως στην πραγματικότητα, αλλά μπορεί να επιδράσει στη σύγκρουσή της με την αξιωματική αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ.
Δεύτερον, είδε ότι παρά τις τρικλοποδιές αλλά και τις αντικειμενικές δυσκολίες, παρά τη δικαιολογημένη καχυποψία και το μειωμένο ενδιαφέρον της πλειονότητας της κοινής γνωμης το εγχείρημα της Ελιάς δεν εγκαταλείφθηκε και προχωρά. Υπό προϋποθέσεις, σε συνδυασμό με κάποια αναμενόμενα αποτελέσματα στις αυτοδιοικητικές εκλογές, δε θα εκπλήξει, αλλά μπορεί να γίνει βάση νέου διαλόγου για την ανασυγκρότηση του χώρου της κεντροαριστεράς.
Σε αυτο το πεδίο και υπό αυτές τις προϋποθέσεις, ναι μεν υπάρχουν προβλήματα στη σχέση με τον Ευ. Βενιζέλο, δεν καθορίζουν όμως τη στάση του. Ο Γ. Παπανδρέου είναι τακτικιστής και έχει πάντα μία στρατηγική στο μυαλό του, σωστή ή λάθος. Με βάση αυτήν αποφάσισε ότι πρέπει να δράσει για να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις να υπάρξει πολιτικά και αύριο. Δεν επιθυμεί την ανατροπή της κυβέρνησης πριν από τις εθνικές εκλογές, δε θέλει όμως και την επικράτησή της. Γι΄ αυτό και αποφάσισε να πάει σε τακτική «ροκανίσματος«, με στρατηγικό στόχο να δημιουργήσει και να ενισχύσει τις συνθήκες της δικής του επιστροφής. Διότι, πολύ απλά, αν η κυβέρνηση πετύχει, αν η Ελιά δυναμώσει, τότε ποιος θα υποστηρίξει, ποιος θα αναζητήσει ξανά τον Γ. Παπανδρέου; Ως αυτονόητο σημειώνεται ότι ο πρώην πρωθυπουργός και πρώην πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, δεν επιθυμεί ούτε θρίαμβο του ΣΥΡΙΖΑ. Τι θέλει; Ένα αποτέλεσμα στις ευρωεκλογές και τις αυτοδιοικητικές εκλογές που θα συντηρήσει την υποεκπροσώπηση της κοινωνίας από το πολιτικό σύστημα, θα μικρύνει τη ζωή της κυβέρνησης Σαμαρά, θα τελειώσει απότομα την πορεία της Ελιάς και δε θα δώσει φτερά στον Αλέξη Τσίπρα και τον ΣΥΡΙΖΑ. Ώστε το κενό να συνεχίζει να υπάρχει.
Γιάννης Καμπουράκης