Σε αδιέξοδο οδηγούνται οι δισεκατομμυριούχοι ανά τον κόσμο, μετά τις ευρωπαϊκές αποφάσεις για περιορισμό του «μαύρου» χρήματος.
Λιχνεσταιν, Σιγκαπούρη, Λουξεμβούργο, Κύπρος και Ζέρσεϊ κατεβάζουν ρολά κάνοντας δύσκολη τη ζωή για έναν δισεκατομμυριούχο που αναζητά φορολογικό «καταφύγιο».
Σύμφωνα με το Bloomberg News, ορισμένοι από τους πλουσιότερους ανθρώπους στον κόσμο αγωνίζονται να ρυθμίσουν διαφορετικά τις οικονομικές τους υποθέσεις, αφού τα διεθνή φορολογικά καταφύγια γίνονται ολοένα και λιγότερο φιλόξενα. Το μήνυμα ληφθεί και οι κυβερνήσεις των κρατών αλλάζουν τη φορολογική τους δομή.
Το Λιχτενστάιν ξεκίνησε το 2009 να απαιτεί από τα χρηματοπιστωτικά του ιδρύματα να συγκεντρώνουν πληροφορίες σχετικά με τους πραγματικούς δικαιούχους των λογαριασμών που διατηρούνταν σε αυτά. Ακολούθησε αντίστοιχη παραχώρηση από την Ανδόρα και την Ελβετία αμέσως μετά . Η Σιγκαπούρη θα ορίσει τη νομιμοποίηση των κερδών από φοροδιαφυγή ως εγκληματική πράξη με νόμο που θα τεθεί σε ισχύ από την 1η Ιουλίου. Το Λουξεμβούργο ανακοίνωσε στις 10 Απριλίου ότι θα δώσει τέλος στην πολιτική του τραπεζικού απορρήτου το 2015. Η Κύπρος έχει υποχρεωθεί από την Ευρωπαϊκή Ένωση να επιβάλει φόρο στις τραπεζικές καταθέσεις άνω των 100.000 ευρώ. Το Τζέρσεϊ στο στενό της Μάγχης που αποτελεί μέρος της Βρετανικής Κοινοπολιτείας δέχεται πιέσεις για να αλλάξει τους νόμους περί φορολογικού απορρήτου. Ως απάντηση, έχει απειλήσει να διαρρήξει τους δεσμούς του με τη Βρετανία.
Οι φιλελεύθεροι θεωρούν ότι τα διεθνή φορολογικά καταφύγια είναι ωφέλιμα για την οικονομική ανάπτυξη σε παγκόσμια κλίμακα, διότι αποθαρρύνουν την καταστροφική για την ανάπτυξη υπερφορολόγηση. «Με απλά λόγια, είναι πολύ δύσκολο για τις κυβερνήσεις να επιβάλλουν και να νομιμοποιούν πολύ υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, όταν οι επενδυτές και οι επιχειρηματίες μπορούν να μεταφέρουν την οικονομική τους δραστηριότητα σε χώρες με πιο ευνοϊκή φορολογική πολιτική», έγραψε ο Dan Mitchell, οικονομολόγος και συνεργάτης του Ινστιτούτου Cato, στη στήλη Room for Debate του nytimes.com.
Άλλοι οικονομολόγοι τάσσονται υπέρ της αναχαίτισης του φαινομένου: μικρά κράτη να προσελκύουν πλούσιους ιδιώτες και εταιρείες με τους χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές τους και το τραπεζικό τους απόρρητο. Χαρακτηρίζουν τις χώρες που παραχωρούν φορολογικό καταφύγιο «παράσιτα».
«Η πλήρης ή μερική κατάργηση των φορολογικών παραδείσων θα βελτιώσει την ευημερία στις χώρες που δεν προσφέρουν τέτοιου είδους καταφύγια, εν μέρει επειδή θα μπορέσουν να αυξήσουν τους φορολογικούς συντελεστές τους, τους οποίους έχουν μειώσει σε αναποτελεσματικά χαμηλά επίπεδα σε μια προσπάθεια να προσελκύσουν κινούμενα κεφάλαια», έγραφαν ο οικονομολόγος του Πανεπιστημίου του Μίσιγκαν Joel Slemrod και ο οικονομολόγος του Πανεπιστημίου της Πολιτείας του Μίσιγκαν John Wilson σε μελέτη τους το 2006.
Ο Mario Gassner, επικεφαλής της Αρχής Χρηματοπιστωτικών Αγορών του Λιχτενστάιν, απαρίθμησε στο Bloomberg διάφορους λόγους για τους οποίους οι πλούσιοι κυνηγούν τη μυστικότητα, πέρα από την εξοικονόμηση φόρων. «Αν είστε παντρεμένος και έχετε μία εξωσυζυγική σχέση σε μια άλλη χώρα, μπορεί να έχετε πολλά περιουσιακά στοιχεία τα οποία ίσως να θέλετε να αποκρύψετε από τη γυναίκα σας», είπε ο χρηματιστής και συμπλήρωσε ότι « ίσως ψάχνετε να βρείτε μια λύση για το πώς θα χρηματοδοτήσετε τις σπουδές των παιδιών σας ή μπορεί να μην έχετε καλές σχέσεις μαζί τους και να μην ξέρετε τι πρόκειται να συμβεί στην περιουσία σας στο μέλλον». Ότι όμως και να ισχυριστεί η πολιτική απόφαση έχει τον τίτλο διαφάνεια και αυτό συνεπάγεται πως οι δισεκατομμυριούχοι θα βρεθούν σύντομα σε ακόμα δυσκολότερη θέση.