Στις σελίδες του βιβλίου του Θαπατέρο οι απαντήσεις και ο ασφυκτικός κλοιός απέναντι στην Ελλάδα
Συγκλονιστικές λεπτομέρειες από το παρασκήνιο της κρίσιμης Συνόδου στις Κάννες τον Νοέμβριο του 2011 φέρνει στο φως «Το Δίλημμα», το βιβλίο του πρώην πρωθυπουργού της Ισπανίας Χοσέ Ροντρίγκες Θαπατέρο, στο οποίο περιγράφεται η πίεση που υπέστησαν ηγέτες του ευρωπαϊκού Νότου.
Στις σελίδες του, όπως αναφέρει ο «Ελεύθερος Τύπος», ο πρώην ηγέτης των Ισπανών Σοσιαλιστών –που παραιτήθηκε λίγο πριν από τις εκλογές του 2011- μιλάει μεταξύ άλλων για το μεγάλο του «όχι» στις πιέσεις της Άνγκελα Μέρκελ για να μπει η Ισπανία στο Μνημόνιο, αλλά και για τη σωτήρια παρέμβαση του πρώην πρωθυπουργού της Ελλάδας Γιώργου Παπανδρέου, ο οποίος έκλεψε την παράσταση με την πρότασή για δημοψήφισμα.
Οι στιγμές κύλησαν με τον Έλληνα πρωθυπουργό, Γιώργο Παπανδρέου να δέχεται ασφυκτική πίεση και προειδοποιήσεις αναφορικά με τη διενέργεια του δημοψηφίσματος, το οποίο και είχε προτείνει. Ακόμη περισσότερο, ο γάλλος Πρόεδρος, Νικολά Σαρκοζί φαίνεται να απέδωσε στον κ. Παπανδρέου σειρά απαξιωτικών χαρακτηρισμών («τρελός», «καταθλιπτικός» «μ…», «γ…ψυχοπαθής» ) σε συζητήσεις του με τον Αμερικανό ομόλογό του, Μπάρακ Ομπάμα, καθώς αμφότεροι ήταν κατηγορηματικά αντίθετοι με το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος.
Παπανδρέου: Αυτή είναι και η μεγάλη μας διαφορά
Τη δική του απάντηση δίνει ο πρώην πρωθυπουργός στα γεγονότα των Καννών, αναφέροντας σε ανακοίνωση που εξεδόθη από το περιβάλλον του:
«Ο Χοσέ Λουίς Θαπατέρο, ορθά επισημαίνει ότι, η Ευρώπη αντέδρασε αργά, νοθρά και κυρίως, συντηρητικά, στην κρίση που ταλανίζει χώρες και λαούς της Ευρώπης.
Και επίσης, ορθά επισημαίνει ότι, αυτή η στάση είναι ασυγχώρητη, καθώς υπήρξαν ηγέτες που κατέθεσαν από την πρώτη στιγμή σοβαρές και συγκροτημένες προτάσεις, οι οποίες δεν έγιναν αποδεκτές – μεταξύ των οποίων η έκδοση ευρωομολόγων, όπως αναφέρει και ο Χ. Θαπατέρο. Και βεβαίως, η αλήθεια είναι ότι, η συντηρητική Ευρώπη, με αυτή της τη στάση, δεν έδωσε τη δυνατότητα να αντιμετωπιστεί η κρίση με τον τρόπο που έπρεπε, δηλαδή, να προκρίνει την αντιμετώπιση των αιτιών της κρίσης, κάτι που θα έδινε ουσιαστικές και μόνιμες απαντήσεις στα προβλήματα και θα καθιστούσε βιώσιμες τις οικονομίες, αλλά επέλεξε την πολιτική της αυστηρής λιτότητας έναντι των μεταρρυθμίσεων. Έτσι όμως, επέλεξε και την βίαιη προσαρμογή έναντι της ανάπτυξης.
Όλα αυτά έχουν επισημανθεί από την πρώτη στιγμή της κρίσης και ας κάνουν κάποιοι ότι ανακαλύπτουν σήμερα την πυρίτιδα. Μια ματιά στις δηλώσεις του Γιώργου Παπανδρέου από τα τέλη του 2009, αρκεί για να επιβεβαιωθεί του λόγου το αληθές.
Όσον αφορά τον κ. Σαρκοζί και τις όποιες τοποθετήσεις του, αν και δεν γνωρίζουμε κατά πόσον αυτές ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα, ένα μόνο σχόλιο:
Είναι πραγματικά κρίμα να μην κατανοούν ορισμένοι, ότι τα όποια «γαλλικά», από όπου και αν προέρχονται, απευθύνονται στους λαούς της Ευρώπης. Γιατί αυτούς υποτιμούν όταν δεν θέλουν οι πολίτες να έχουν αποφασιστικό λόγο.
Αυτή είναι και η μεγάλη μας διαφορά.
Τέλος, αν και δεν είναι αναγκαίο, αλλά χρειάζεται για την ιστορία, καλό θα ήταν οι εγχώριοι αναλυτές και σχολιαστές να αποφασίσουν επιτέλους κάτι απλό:
Όταν ομιλούν και υπερασπίζονται δήθεν τον Ελληνικό λαό το πράττουν επειδή τον εμπιστεύονται ή για να του ρίξουν στάχτη στα μάτια;
Έχει σημασία η απάντηση, γιατί από αυτήν εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό, αν όταν ομιλούν για διαπραγμάτευση το κάνουν με επίγνωση ή για να προκαλέσουν εντυπώσεις. Γιατί κάποιοι άλλοι, το έχουν απαντήσει. Και όχι μόνον δεν ήταν εντολοδόχοι, όπως αποδεικνύεται περίτρανα, αλλά και έκαναν σκληρές διαπραγματεύσεις και δεν υπολόγισαν κόστος».