Ο φόβος του χρόνου…Του ανύπαρκτου επικίνδυνου χρόνου…Φόβος…
Γράφει η Αγγελική Ανδρίτσου
Ό,τι εχω στο μυαλό μου δεν μπορεί να ειπωθεί…Όχι ακόμα…Μου λένε…
Πάλι με καταπιέζω…Τι μπορώ να πω, τι θέλω και τι δεν θέλω…όλα εδώ…κι όμως σιωπή…
Σώπασε…Μη μιλάς…Άσε τα λόγια να κρυφτούν…ίσως κάνουν κακό…
Σώπασε…ξανακούω…
Σκότωσε τις σκέψεις που φέρνουν τα λόγια…θέλουν να κάνουν κακό…
Μα πως να σωπάσουν τα μάτια μου;…Πως να μη μιλεί το σώμα μου…;;…
Ξορκίζω το κακό με τη σιωπή…Παραίσθηση…
Χρόνος…σκέψη…λόγος…τέλος…Ψευδαίσθηση
Σώπασε….
Η σκιά του εαυτού μου…Μένω…
Ακόμα νομίζουμε ότι ζούμε…με πρέπει…
Είμαστε οι μεταφορικές μας κυριολεξίες…
Με συγχωρώ άραγε που μ΄ αδικώ;;;;…
Και σταματώ…Και πονάει το σώμα…Εξάντληση…
Αγαπάω κι αδιαφορώ…
Και μένω…Κι αν επιμένω;…Θολούρα…Ατέλεια…Έρωτας…Φόβος…
Τρομαζουμε από τις γρήγορες ταχύτητες…Ξυπνούν μνήμες…Ξυπνούν συναισθήματα…
Τίποτα δεν είναι ίδιο…Τίποτα δεν μοιάζει…
Φοβάμαι τον φόβο…
Κι αν Υπάρχει κάτι που ακομα δν εχει χαθεί;…Συνήθως φεύγω…
Άρνηση…Κόκκινα μάτια έτοιμα να ξεσπάσουν…Πόσα δάκρυα περιμένουν τη σειρά τους…Ευλογία να κλαις…
Ξέσπασμα…Όταν δεν μπορώ να κλάψω…φοβάμαι…
Θέλαμε να κλάψουμε…Και μας καταπιέσαμε…Να το κάνει ο καθένας μόνος του…Και τα δάκρυα πείσμωσαν…ήθελαν παρέα…
Πόσα φρένα ακομα;;…
Τα εν βρασμω πως τα σκοτώνουν;;…
Πόνος και ηρεμία…Η αντίθεση σ΄ όλο της το μεγαλείο…
Καμία συνοχή…Πουθενά και σε τίποτα…
Θέλουμε τις συνέχειες μας…Μαζί…ίσως…
Ειμαι περιεργη να δω ποσο ακομα…θ΄ αντέχουμε το μισό…
Πόσο ακόμα θ΄ αντέχουμε το μέτριο…Για πόσο ακόμα θα διώχνουμε τα θέλω μας…
Για πόσο ακόμα θ΄ αρνούμαστε να αντικρύσουμε τις αλήθειες μας…Συνηθίσαμε στα ρούχα που μας φόρεσαν…