Πέμπτη, 28 Μαρτίου, 2024

Άδωνι καλέ μου φίλε…

 

Παναγιώτης Φωτεινός

Παναγιώτης Φωτεινός

Η εικόνα που μου δημιουργείται ως παρατηρητής σε αυτές τις εσωκομματικές εκλογές της Νέας Δημοκρατίας, είναι πως ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης θέλει άλλη μία ευκαιρία. Θέλει να απολαύσει λίγο ακόμα τη παραμονή του στο προεδρικό θώκο της Νέας Δημοκρατίας, ώστε να κρατήσει και το κόμμα του την επαφή του με τη βάση, της οποίας ο Βαγγέλης είναι η ψυχή της.

Γράφει ο Παναγιώτης Φωτεινός

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης το θέλει όσο κανείς, αλλά περισσότερο μου δίνει την εντύπωση πως τρέχει για να φτιάξει ένα μηχανισμό και να τον παραδώσει στον ανιψιό του, παρά ότι πιστεύει πως θα κερδίσει. Ο Κυριάκος παράγει λόγο, έχει προτάσεις, ίσως έχει και τις λύσεις, όμως στο τέλος όσο κι αν προσπαθεί, θα εγκλωβιστεί στο μύθο και το νεποτισμό, που φέρει το βαρύ όνομα του.

Ο δε Απόστολος Τζιτζικώστας, με το απόλυτο υπέρσυντηρητικό προφίλ, τα πάρε δώσε με τη Χρυσή Αυγή στις παρελάσεις και το ατσαλάκωτο look, μυρίζει καμαρίλα πριν ακόμη βγει στο πολιτικό «αφρό». Περισσότερο κρύβεται παρά μιλάει. Κέρδισε τη περιφέρεια με κόντρα το κόμμα του, έχει καλές σχέσεις με την εκκλησία, αλλά αυτά δεν αρκούν για να κερδίσεις, αν δεν ξέρεις τις γειτονιές της Β΄Αθηνών. Ο Απόστολος Τζιτζικώστας δείχνει όμως και ότι βιάστηκε, ότι παρασύρθηκε. Παρασύρθηκε από τους αξιωματούχους της ΟΝΝΕΔ που του έδωσαν στήριξη, πριν ακόμη ανακοινώσει την υποψηφιότητα του, αλλά και από το φόβο του, πως κάποια μέρα το κόμμα, θα πάει σε κάποιον άλλον περιφερειάρχη της γενιάς του, τον Κώστα Μπακογιάννη, και πως αυτός τότε θα είναι το νούμερο δύο.

Ο Αδωνις Γεωργιάδης όμως δεν έχει καμία σχέση με τους παραπάνω, που πάντα έπαιζαν στο στίβο της πολιτικής με μοιρασμένα κουκιά και συντηρούσαν πολιτική πελατεία. Ο Άδωνις μου δείχνει πως κατεβαίνει για τη χαρά του παιχνιδιού, όπως θα έλεγε και ο Ντοστογιέφσκι στο Παίχτη. Κατεβαίνει για πρόεδρος γιατί βλέπει από πού ξεκίνησε και που θέλει να πάει. Πιστεύει παραπάνω στις ιδέες του από το ότι οι υπόλοιποι τρεις και είναι πιο προσιτός, πιο γήινος, πιο ανθρώπινος.

Προσωπικά με χωρίζει ιδεολογικό χάσμα με τον Άδωνι Γεωργιάδη, όμως εκτιμώ τους ανθρώπους που έχουν δουλέψει και δε τους έχει χαριστεί τίποτα στη ζωή τους. Εκτιμώ βαθύτατα ότι βγαίνει, μιλάει,  τσαλακώνεται, για αυτά που πιστεύει και επ΄ ουδενί δε θα ήθελε να «δοξαστεί κρυπτόμενος».  Εκτιμώ ότι έχει υποστεί στο παρελθόν ένα αδυσώπητο πολιτικό μπούλινγκ, πως του έχουν κάψει το μαγαζί του 16 φορές και συνεχίζει να στέκεται όρθιος, να κάνει τη δουλεία που έμαθε και τον έφτασε στο σημείο να διεκδικεί τη προεδρεία της Νέας Δημοκρατίας. Σέβομαι τον Άδωνι γιατί είναι αθεράπευτα ρομαντικός με τη πολιτική. Γιατί έχει περάσει όλες τις εξετάσεις που του έβαλε η ζωή, με επιτυχία και διεκδικεί το δικαίωμα στο όνειρο, όχι όμως μόνο για αυτόν, αλλά και για όλους όσους ξεκινάν από χαμηλά και έχουν ανάγκη να πιστέψουν στον εαυτό τους και στους στόχους τους.

(Visited 1 times, 1 visits today)