Το μεγαλείο της Δημοκρατίας είναι αυτό ακριβώς: όχι απλώς εκλέγονται οι κυβερνώντες, αλλά επίσης οι πολίτες μπορούν μετά να τους ακούν, να καταλαβαίνουν, να κρίνουν. Και την επόμενη φορά να ξαναψηφίζουν – ή όχι…
Γράφει η Νεφέλη Ουρανού
Εδώ και μήνες, η κα Ζωή Κωνσταντοπούλου έχει γίνει η αρνητική πρωταγωνίστρια της καθημερινότητάς μας. Μαζί με τον τέως Υπουργό Οικονομικών, κ.Γιάννη Βαρουφάκη, δεν περνούσε ούτε μέρα που να μην προκαλέσουν – για διαφορετικό λόγο και με διαφορετικό τρόπο ο καθένας – να μην συγκεντρώσουν μία τεράστια δημοσιότητα στο πρόσωπό τους, συχνά διεθνούς εμβέλειας. Αναδεικνύοντας το τεράστιο, απροσμέτρητο βάθος του «εγώ» τους, την ατελείωτη ματαιοδοξία τους, αλλά και το ατελείωτο φάσμα του παραλογισμού τους, κατάφεραν όχι απλώς να επισκιάσουν την – αδιαμφισβήτητη – προσωπική τους ευφυΐα, αλλά και να αμαυρώσουν, κυριολεκτικά, την εικόνα των θεσμών τους οποίους εξελέγησαν να εκπροσωπούν, του κόμματος το οποίο ακόμη τώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές τους προσφέρει πολιτική στέγη, της χώρας την οποία διεκδίκησαν να κυβερνήσουν.
Η αλληλουχία των δηλώσεων, πράξεων, παραστρατημάτων – πολιτικών, συνταγματικών, οικονομικών, ηθικών, κοινωνικών, αισθητικών – δεν έχει τέλος. Είναι τόσο μεγάλη, που φαντάζει απίστευτη. Ο ιστορικός του μέλλοντος θα δυσκολευτεί να ασχοληθεί – αν ασχοληθεί – με τα πεπραγμένα των δύο σκοτεινών αστέρων του σημερινού πολιτικού μας συστήματος. Ο πολίτης του παρόντος έχει χάσει το λογαριασμό.
Ο πολίτης. Ο μεγάλος υπεύθυνος. Ο μεγάλος ανεύθυνος. Που ψήφισε. Τους εξέλεξε. Τους παρακολουθεί. Και θα κληθεί να τους ξαναψηφίσει.
Για να είμαστε ειλικρινείς, κανένας από τους δύο δεν αποτέλεσε έκπληξη. Και οι δύο – και πολλοί άλλοι, εδώ που τα λέμε, απλώς αυτοί αποτελούν τις πλέον χαρακτηριστικές περιπτώσεις – ήταν γνωστοί από παλαιότερα. Όμως εξελέγησαν, και μάλιστα με τεράστιο αριθμό ψήφων. Γιατί; Μα, ακριβώς επειδή έχουμε συνηθίσει να ψηφίζουμε με επώνυμα, παραπολιτικά, τηλεπαράθυρα, στημένες φωτογραφίσεις σε περιοδικά ποικίλης ύλης. Δεν πιστεύουμε στ’αυτιά και στο μυαλό μας, λέμε “δεν μπορεί, η κόρη του τάδε, ο γιος του δείνα, εκείνος ο ωραίος, να είναι φασίστες, ανόητοι, παρανοϊκοί!”. Ε, να που μπορεί.
Γι’αυτό το λόγο αξίζει να τους ακούμε με προσοχή. Και ψυχραιμία. Αποβάλλοντας κάθε διάθεση χιούμορ ή σαρκασμού, που θα ελαφρύνει τη βαριά ασέλγειά τους σε βάρος της πολιτικής και της οικονομίας. Δεν είναι αστείο πια. Είναι τραγικό. Και ευτυχώς που έχουμε Δημοκρατία. Γιατί μόνο η Δημοκρατία μας επιτρέπει να καταλάβουμε το μέγεθος του λάθους μας και των δικών τους εγκλημάτων.
Εκλογές θα’ρθουν και θα ξανάρθουν. Ίσως μάλιστα οι επόμενες να έρθουν πολύ σύντομα, γιατί οι δύο μοιραίοι πρωταγωνιστές της Αριστεράς θα τις έχουν προκαλέσει. Και ο λαός, όπως είπε κι ένας σοφός, ψηφίζει τους ηγέτες που του αξίζουν. Ο λαός μας δεν αξίζει να παρακολουθεί μοιρολατρικά τους δύο κόκκινους Καβαλάρηδες τις Αποκάλυψης να σπέρνουν τον εμφύλιο γύρω τους. Την επόμενη φορά θα ξέρουμε. Σε τελική ανάλυση, δική μας είναι η απόφαση. Αυτό ακριβώς είναι το μεγαλείο της Δημοκρατίας.