Τη γνωρίσαμε μέσα από τη φωνή της και τη συνδυάσαμε με την εικόνα της Τίνκερμπελ.
Η Αφροδίτη Αντωνάκη όμως δεν έχει σταθεί μόνο στη μεταγλώττιση. Αν και νέα ηθοποιός έχει ήδη ένα βιογραφικό, με θεατρικές επιτυχίες. Το καλοκαίρι συμμετείχε στον Οιδίποδα Τύραννο, που ανέβηκε στην Επίδαυρο και περιόδευσε στα μεγαλύτερα θέατρα της Ρωσίας. Αυτή την περίοδο πρωταγωνιστεί στην πρωτότυπη κωμωδία «Τσάικα: Δύο παράλληλες ιστορίες. Ένα κοινό σημείο στίξης.»
*Συνέντευξη στον Άκη Λιούμη
Πιστεύει στην τύχη αλλά αγαπάει τη σκληρή δουλειά και την εξέλιξη. Θεωρεί πως μια καλή παράσταση βασίζεται στη συνεργασία των συντελεστών. Όσο για την «Τσάικα» (σ.σ. η παράσταση που συμμετέχει αυτή την περίοδο) αρκεί ν’ απομονωθεί μια λέξη απ΄όσες είπε η ίδια και μια φράση του Άντων Τσέχωφ: Μαγική, «Μέγαν έργον».
– Αφροδίτη, αν και είσαι πολύ μικρή σε ηλικία έχεις ήδη χαρίσει τη φωνή σου σε πολλά κινούμενα σχέδια, έχεις κάνει τηλεόραση και θέατρο. Πιστεύεις πως βοήθησε η τύχη ή πως απλώς το κυνήγησες όσο έπρεπε και δούλεψες σκληρά για να τα καταφέρεις αυτά.
Σίγουρα χρειάζεται και η τύχη, να βρεθείς στο κατάλληλο μέρος την κατάλληλη στιγμή, αλλά χωρίς να δουλέψεις σκληρά δεν θα μπορέσεις να προχωρήσεις πολύ. Πρέπει συνεχώς να δουλεύεις την ψυχή σου, την προσωπικότητά σου, τα εκφραστικά σου μέσα –για να μπορείς να ελίσσεσαι και να εξελίσσεσαι, για να είσαι έτοιμος όταν η τύχη θα σου χτυπήσει την πόρτα. Ένας ηθοποιός πρέπει να είναι συνεχώς σε ετοιμότητα και διαθεσιμότητα είτε στη σκηνή είτε στη ζωή!
– Ας σταθούμε στο Θέατρο. Αν διαβάσει κάποιος το βιογραφικό σου, θα παρατηρήσει πως έχεις παίξει από παιδικό ως δράμα. Τι σε ωθεί να δεχτείς την πρόταση για έναν ρόλο;
Το σημαντικότερο για μένα είναι η συνεργασία. Πρώτα πρώτα με ποιούς ανθρώπους θα συνεργαστώ κι ύστερα ποιό είναι το όραμα, ο στόχος, το έργο, ο ρόλος, οι συνθήκες. Αυτό που έχει προτεραιότητα για μένα είναι η σύμπραξη με ανθρώπους που εκτιμώ και θαυμάζω τη δουλειά τους. Θέλω να μαθαίνω και να εξελίσσομαι, να βγαίνω δυνατότερη και ωριμότερη από τα ταξίδια μου γιατί το θέατρο για μένα είναι ταξίδια και χρειάζομαι καλούς συνοδοιπόρους σε αυτά.
– Το καλοκαίρι συμμετείχες στον Οιδίποδα Τύραννο που ανέβηκε στην Επίδαυρο. Περιέγραψε μου τα συναισθήματα που ένιωσες.
Με μια λέξη ευτυχία. Ήμουν ευτυχισμένη που βρισκόμουν σε μια διεθνή συμπαραγωγή του Εθνικού μας Θεάτρου και του Θεάτρου Βαχτάνγκοφ της Μόσχας, που τη σκηνοθεσία την είχε αναλάβει ο Ρίμας Τούμινας, και που βρισκόμουν στον ιερό χώρο της Επιδαύρου κάτι που για μένα ήταν όνειρο ζωής. Ένιωσα δέος, ευγνωμοσύνη και μια ανεξήγητη δύναμη, σαν να γινόταν κάτι μαγικό, σαν να ξεχύθηκε από μέσα μου ό,τι πιο όμορφο είχα. Ένιωσα την ενέργεια του χώρου, σαν μια τεράστια αγκαλιά όπως λένε οι πιο έμπειροι. Ακολούθησαν το Ηρώδειο, το Βαχτάνγκοφ και το Αλεξαντρίνσκι σε Αθήνα, Μόσχα και Αγία Πετρούπολη αντίστοιχα –δυνατές συγκινήσεις και σ’ αυτούς τους σταθμούς– οπότε όπως καταλαβαίνεις η ευτυχία μου ήταν απεριόριστη. Είναι μια συνεργασία για την οποία είμαι πολύ περήφανη και θα τολμήσω να πω ότι ήταν από τις ωραιότερες και συγκλονιστικότερες εμπειρίες της ζωή μου που μόνο στα πιο τρελά μου όνειρα θα μπορούσα να φανταστώ. Είναι ένα δώρο που μου χάρισε η ζωή, η τύχη, το σύμπαν, ο Θεός –όποιος κι αν το έφερε– και το κέρδισα μετά από πολύ προσωπική δουλειά, πίστη, υπομονή, επιμονή… και θα το κουβαλάω μαζί μου μια ζωή.
– Αυτόν το χειμώνα θα σε δούμε σε κάποια θεατρική παράσταση;
Αυτή την περίοδο με βλέπετε στην παράσταση «Τσάικα! Δύο παράλληλες ιστορίες. Ένα σημείο στίξης.» στο θέατρο Beton7 και μόνο για τα Δευτερότριτα του Ιανουαρίου! Είναι μια σκηνική σύνθεση βασισμένη στο διήγημα του Τσέχωφ «Το θαυμαστικό» και όλες τις περιόδους από το θεατρικό του έργο «Ο Γλάρος», που ολοκληρώνονται με αυτό το σημείο στίξης.
– Τι σου αρέσει περισσότερο σ’ αυτόν το ρόλο;
Τη Νίνα τη θαυμάζω γιατί είναι ένας χαρακτήρας που τολμά να κυνηγήσει τα όνειρά της. Τις δυο μεγάλες της αγάπες. Το θέατρο και τον έρωτα. Θυσιάζει τα πάντα και μένει πιστή μέχρι τέλους και στις δύο –παρ’ όλο που την προδίδουν.
– Ποια ήταν η πρώτη σκέψη σου, όταν σου ανακοίνωσαν οι σκηνοθέτες την ιδέα της σύμπραξης;
Μα πώς θα γίνει αυτό;! (γέλια) Πραγματικά είχα μεγάλη περιέργεια να δω πώς θα διαμορφωθεί το κείμενο και πώς τελικά θα το προσεγγίσουμε υποκριτικά και σκηνοθετικά. Βρίσκω μαγικό το πώς έδεσαν αυτά τα δύο κείμενα μεταξύ τους. Ένα διήγημα και ένα θεατρικό, που από μόνα τους έχουν άλλους κανόνες γραφής. Και βλέπω πως ο Τσέχωφ μπορεί να παραμείνει Τσέχωφ όσο κι αν τον πειράξεις. Βέβαια δεν θεωρώ ότι τον πειράξαμε, αφού δεν παραποιήσαμε τα λόγια του, απλώς βάλαμε τους ήρωες του Γλάρου να διηγηθούν το Θαυμαστικό και ακολουθήσαμε έναν κανόνα: Να παίξουμε μόνο τις θαυμαστικές προτάσεις του Γλάρου. Με αποτέλεσμα οι τέσσερις βασικοί χαρακτήρες που υποδυόμαστε, να παραμείνουν ζωντανοί, αναλλοίωτοι και ελεύθεροι να συνεχίσουν να αφηγούνται την ιστορία τους. Κι αυτό επιτυγχάνεται γιατί –πέρα από την προσεγμένη δουλειά των σκηνοθετών και το σεβασμό τους προς τα κείμενα αυτά– ο Τσέχωφ έγραψε αριστουργήματα. «Τώρα αποδεικνύεται ότι έγραψε μέγαν έργον!» όπως ακούγεται και στην παράστασή μας, μια φράση με θαυμαστικό… Βρίσκω ενδιαφέρον το εγχείρημα και ευφυέστατη την ιδέα των σκηνοθετών, Δημήτρη Δημόπουλου και Λίνας Καλπαζίδου, και τους ευχαριστώ που μοιράστηκαν αυτό το ταξίδι μαζί μου και που με εμπιστεύτηκαν για την υλοποίησή του!
– Αφροδίτη σ’ ευχαριστούμε πολύ!
– Κι εγώ σας ευχαριστώ! Σας περιμένουμε εσάς και τους αναγνώστες του paper.gr στην «Τσάικα».
