Ο Ο Μίλτος Τεντόγλου το έκανε ξανά! Και το έκανε με τον τρόπο του, αυτόν τον τόσο… κουλ τρόπο, που πολύ μας αρέσει και που μας κάνει να τον χειροκροτούμε θερμά για όσα έχει πετύχει ως αθλητής και για όσα είναι ως άνθρωπος.
Ο Τεντόγλου κατέκτησε τον τίτλο του πρωταθλητή Ευρώπης στο άλμα μήκος, για τρίτη διαδοχική διοργάνωση κάτι που κανείς αθλητής δεν είχε πετύχει στο παρελθόν. Και το έκανε με τρόπο εμφατικό, με πέντε έγκυρα άλματα που το κάθε ένα μόνο του και ήταν η καλύτερη επίδοση στον κόσμο φέτος, αλλά και θα μπορούσε να του έχει δώσει το χρυσό μετάλλιο, αλλά και φυσικά με αυτόν τον τελείως… κουλ τρόπο με τον οποίο έχει συνηθίσει να αγωνίζεται και να εμφανίζεται δημόσια.
Το έκανε, επίσης, με έναν τρόπο που «ανάγκασε» την Στέφκα Κονσταντίνοβα, μια θρύλο στην ιστορία του στίβου, να σηκωθεί από την θέση της, ανάμεσα στους θεατές, και να τον πλησιάσει ακόμα και πριν τελειώσει ο αγώνας στο μήκος και να τον φιλήσει.
Και το έκανε «υποχρεώνοντας» τον Ρόμπερτ Εμιγιάν, τον κάτοχο του ρεκόρ Ευρώπγς, που έχει κάνει το «αραχνιασμένο» 8.85μ το 1987, να πάει, επίσης, κοντά του για να τον συγχαρεί.
Τελικά το έκανε όπως είχε… υποσχεθεί μετά τον προκριματικό αγώνα. Ο Ελβετός Σιμόν Εχάμερ πήδηξε 8.41μ, ο Έλληνας πρωταθλητής έκανε στο ρελαντί 8.14μ. ίσα με ένα άλμα να πιάσει το όριο και να προκριθεί και όταν ρωτήθηκε μιλώντας στην ΕΡΤ κατόπιν έδειξε για άλλη μια φορά όλη την… σοφία του λέγοντας ότι η μεγάλη επίδοση ουδεμία σημασία έχει στον προκριματικό και προβλέποντας ότι θα γίνει ο καλύτερος τελικός στην ιστορία των Ευρωπαϊκών Πρωταθλημάτων. Απλά κρατούσε για έκπληξη ότι θα κάνει μόνος του τον καλύτερο τελικό στην ιστορία της διοργάνωσης…
Στον τελικό ο Τεντόγλου έκανε πέντε μεγάλες επιδόσεις, ο Εχάμερ δεν έφτασε την επίδοσή του στον προκριματικό και βγήκε τρίτος, ενώ στη δεύτερη θέση ήταν ο νεαρός Ιταλός Ματία Φουρλάνι. «Τα πήγες πολύ καλά σήμερα» είπε ο Τεντόγλου στον Ιταλό μετά το τέλος του τελικού για να πάρει την απάντηση από τον Φουρλάνι: «Εσύ ακόμα καλύτερα».
Εννοείται, φυσικά, επειδή Έλληνες είμαστε και μας αρέσουν αυτές οι συζητήσεις, ότι μετά από τόσο τρομερό αγώνα «άνοιξε» ξανά η κουβέντα για το αν θα είναι Έλληνας πρωταθλητής αυτός που θα καταρρίψει το «στοιχειωμένο» παγκόσμιο ρεκόρ του Μάικ Πάουελ.
Το έχει πει κατά καιρούς και ο ίδιος, όπως μετά τη νίκη του στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα του 2022 ότι στο μυαλό του είναι τα εννέα μέτρα. Και στον Μόναχο είχε κάνει έναν αγώνα με άλματα πολύ μεγαλύτερα από κάθε αντίπαλό του, πήρε το χρυσό μετάλλιο και (μας) άφησε υποσχέσεις για το μέλλον.
Όχι ότι έχει σε μας κάποια υποχρέωση. Ούτε ο Τεντόγλου ούτε κανένας άλλος αθλητής μας έχουν κάποια υποχρέωση. Για τους εαυτούς τους, για τους δικούς τους ανθρώπους είναι η προσπάθειά τους.
«Θεωρώ ότι κάθε άλτης του μήκους πρέπει να έχει στο μυαλό του τα εννέα μέτρα, εννοείται ότι το έχω κι εγώ στο δικό μου. Πολύ δύσκολο, θέλω μισό μέτρο ακόμα, θα προσπαθώ πάντα να το πλησιάσω» είε πει πριν από δύο χρόνια ο Τεντόγλου, ο οποίος όταν λέει εννέα μέτρα, εννοεί φυσικά την κατάρριψη του τρομερού παγκόσμιου ρεκόρ που έχει ο Πάουλ. Εννοεί άλμα πάνω από τα 8.95 μ.
Είναι τριάντα εκατοστά, δεν είναι λίγο. Αλλά τρεις δεκαετίες μετά αυτή η επίδοση μοιάζει και είναι ακόμα απλησίαστη.
Το 1991 το Τόκιο φιλοξένησε το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα στίβου και όσοι παρακολούθησαν τους αγώνες θυμούνται την κόντρα ανάμεσα στον Καρλ Λιούις και τον Πάουελ.
Οι δύο Αμερικανοί διεκδικούσαν την πρώτη θέση στο άλμα εις μήκος και η αγωνία είχε χτυπήσει… κόκκινο. Φαβορί ήταν ο πρώτος, αφού είχε κατακτήσει προηγουμένως το χρυσό στους Ολυμπιακούς Αγώνες του 1984 στο Λος Άντζελες και του 1988 στη Σεούλ, ενώ ήταν και δύο φορές παγκόσμιος πρωταθλητής (1983, 1987). Ωστόσο, αν κάποιος μπορούσε να του στερήσει τη νίκη, αυτός δεν ήταν άλλος από τον Πάουελ.
Στα 28 του χρόνια «πέταξε» στα 8,95 μ. και ανέβηκε στο ψηλότερο σκαλί του βάθρου, καταγράφοντας την καλύτερη όλων των εποχών, ξεπερνώντας τον Μπομπ Μπίμον που είχε 8,90μ.
Μέχρι τις 30 Αυγούστου του 1991, ο κόσμος είχε δει μόλις δύο αλματα πάνω από τα 8.80μ. Πλην εκείνου του Μπίμον, o Σοβιετικός Εμιγιάν πήδηξε 8.86μ. μπροστά στους συμπατριώτες του, στο Τσαχματζόρ. Αλλά εκείνη την ημέρα, στο Τόκιο, ο Καρλ Λιούις και ο Μάικ Πάουελ πήδηξαν τέσσερις φορές πάνω από αυτό το όριο!
Τριάντα χρόνια μετά αυτή η επίδοση παραμένει… ανέγγιχτη. Όνειρο για κάθε αθλητή του μήκους, να είναι αυτός που θα «γκρεμίσει» το ρεκόρ και θα γράψει το δικό του όνομα στα βιβλία της ιστορίας του στίβου.
Το ονειρεύεται και ο Τεντόγλου. Το είχε πει και μιλώντας στο SDNA. Ίσως όχι απλά ως ουτοπία, αλλά ως κάτι εφικτό. Όχι τώρα. Όχι αύριο, Όχι στο επόμενο Diamond League. Όχι στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού ή στο επόμενο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Αλλά κάποια στιγμή μπορεί να έρθει.
Xωρίς το άγχος ότι «πρέπει» να το κάνει. Απλά έχοντας στο μυαλό ότι δουλεύει σκληρά, ότι ήδη έχει πετύχει πολλά, ότι δεν χρειάζεται να αποδείξει τίποτα σε κανέναν. Ίσως μόνο για να ικανοποιήσει τον εαυτό του, που ξέρει ότι το όριό του δεν το έχει φτάσει ακόμα…
Κι αν ξεσαλώσαμε για άλλη μια φορά στα social media αποθεώνοντας τον, είναι διότι είδαμε για άλλη μια φορά να διαπρέπει ένας αθλητής και ένας άνθρωπος που πολύ θα θέλαμε να του μοιάζουμε εμείς ή τα παιδιά μας.
«Σέβομαι όλα τα επαγγέλματα γενικά. Δεν θεωρώ ότι αυτό που κάνω είναι πιο δύσκολο συγκριτικά με κάποιον που δουλεύει οκτάωρο στην οικοδομή. Αυτό που κάνει ένας οικοδόμος ίσως είναι πιο δύσκολο από αυτό που κάνω εγώ, άρα γιατί να το παίξω κάποιος; Ο κολλητός μου δουλεύει σε φούρνο, στα Γρεβενά. Ξέρω ότι είναι δύσκολη δουλειά, όλες οι δουλειές είναι δύσκολες. Σέβομαι όποιον προσπαθεί και δεν θέλω να το παίξω ιστορία» έχει πει.
Ένας άνθρωπος με ευνσυναίσθηση, που διόλου επιτηδευμένα, αλλά κάθε φορά που βρίσκει την ευκαιρία σκορπίζει λίγη… χρυσόσκονη υπεργαματοσύνης (όπως διάβασα σε ένα σχόλιο στο Χ), που αυθόρμητα μας σηκώνει από τους καναπέδες για να τον χειροκροτήσουμε όταν τον βλέπουμε στην τηλεόραση, που τα παιδιά μας τον θαυμάζουν γιατί είναι τόσο απλός και τόσο σπουδαίος συνάμα, που ακολουθεί πιστά την οδηγία του εξίσου σπουδαίου προπονητή του, του Γιώργου Πομάσκι, ότι αν είσαι αληθινός, αν αγωνίζεσαι με μυαλό και πίστη, αν ο στόχος που έχεις μπροστά σου είναι σωστός, τότε κανένας αντίπαλος δεν είναι ανίκητος.
Ε και πώς γίνεται κάθε φορά, μέσα σε αυτόν τον ζόφο που έχουμε συνηθίσει να ζούμε σε αυτή την χώρα, αυτός ο αθλητής με την προσπάθειά του να είναι σαν ένα δροσερό αεράκι που προσφέρει ανάσα.
Για τον Τεντόγλου, βέβαια, είναι απλά άλματα. Όσο μπορεί πιο ψηλά, όσο μπορεί πιο μακριά…
Κι όσο κι αν κάποιοι περιμένουν αθλητικές επιδόσεις για να ψηλώσουν εθνικά με τον κόπο και την προσπάθεια των άλλων, στην πραγματικότητα μόνο ένα «μπράβο» μπορούμε να πούμε στον Τεντόγλου για το νέα επιτυχία όπως και ότι τον θαυμάζουμε απεριόριστα για αυτό που είναι ως άνθρωπος και για όσα καταφέρνει. Δικά του τα μπράβο, δική του η τιμή, όπως δικός του είναι και ο αγώνας.