H ασφαλιστική «μεταρρύθμιση» της Κυβέρνησης οδηγεί σε ανασφάλεια και απορρύθμιση του συστήματος:
Η πραγματικότητα είναι ότι το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης δεν είναι μακροπρόθεσμα βιώσιμο, ικανό να διασφαλίσει στους ασφαλισμένους ικανοποιητικές παροχές, εφόσον δεν αναστραφούν οι αρνητικοί ρυθμοί ανάπτυξης, η ανεργία άνω του 25%, τα υψηλά ποσοστά αδήλωτης απασχόλησης και τα ζοφερά δημογραφικά δεδομένα.
Οφείλουμε, λοιπόν, να θέσουμε το Ασφαλιστικό στις πραγματικές του διαστάσεις, ως αλληλένδετο με την πορεία της οικονομίας, της απασχόλησης, των δημογραφικών εξελίξεων αλλά και των δυνατοτήτων της κοινωνίας μας.
Η Κυβέρνηση επέλεξε να επεξεργαστεί «δήθεν» μεταρρυθμιστικά σενάρια υπό μια αποσπασματική- μη μακρόπνοη, λογιστική θεώρηση του προβλήματος, μη θέλοντας να θίξει ευνοούμενες- μέχρι σήμερα- κατηγορίες πολιτών, επιβαρύνοντας ακόμη περισσότερο τους ελεύθερους επαγγελματίες και δη τις νεώτερες ηλικίες, αγνοώντας παράλληλα την υπαρκτή αδυναμία πολλών νέων ασφαλισμένων να καταβάλλουν τις ήδη μεγάλες ασφαλιστικές εισφορές.
Η αλήθεια είναι ότι η ανεργία και η μείωση των μισθών συρρίκνωσαν τα έσοδα από εισφορές και αύξησαν τις κοινωνικές δαπάνες, η δημοσιονομική δυσπραγία οδήγησε σε μείωση της κρατικής χρηματοδότησης.
Από την άλλη μεριά, η «υποκρυπτόμενη» αλήθεια είναι ότι όλες οι απελθούσες Κυβερνήσεις– αν εξαιρέσουμε την προσπάθεια Σημίτη- Γιαννίτση το 2001- υπονόμευσαν το σύστημα κοινωνικής ασφάλισης, καθυστερώντας την αντιμετώπιση των ελλειμμάτων του ασφαλιστικού αλλά και η προηγούμενη γενιά δημιούργησε ένα σύστημα στα «μέτρα» της- με χαμηλές ασφαλιστικές εισφορές, υψηλό ποσοστό αναπλήρωσης στις συντάξεις, μη υγιή επικουρικά ταμεία με ποσοστά αναπλήρωσης που πολλές φορές υπερέβαιναν το 100%, διπλές ή τριπλές συντάξεις και αλόγιστη χρήση της δυνατότητας πρόωρης συνταξιοδότησης.
Ως επίλυση των ανωτέρω δεν μπορεί να θεωρηθούν επαναλαμβανόμενες δυσμενείς παραμετρικές μεταβολές, χωρίς επαρκή προετοιμασία και διάλογο, αγνοώντας τις κοινωνικές συνθήκες και τις ανάγκες της νεώτερης γενιάς, στην οποία βασίζεται και η συνέχεια του συστήματος.
Αυτή η λογική οδηγεί μαθηματικά στην αποδόμηση του ασφαλιστικού συστήματος και στην αθρόα προσφυγή σε ιδιωτικά συστήματα ασφάλισης, ελλοχεύοντας κινδύνους δημιουργίας πυραμίδας ή κακοδιαχείρισης, όπως συνέβη πρόσφατα στην περίπτωση της «ΑΣΠΙΔΟΣ»….
Γι’ αυτό θα πρέπει να αντιμετωπισθεί με την δέουσα προσοχή και σοβαρότητα, με κοινωνικό διάλογο και προτάσεις- ιδέες από όλα τις πολιτικές και συνδικαλιστικές παρατάξεις στα πλαίσια ενός ΕΝΙΑΙΟΥ- ΑΝΑΔΙΑΝΕΜΗΤΙΚΟΥ ΜΕ ΚΛΙΜΑΚΟΥΜΕΝΕΣ, ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΕΣ ΠΑΡΟΧΕΣ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ:
1) ΑΠΟΚΛΙΜΑΚΩΣΗ- ΜΕΙΩΣΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ με κατάργηση της υποχρεωτικής ανά 3τίας μετάταξη σε επόμενη ασφαλιστική κατηγορία των ασφαλισμένων από 01/01/1993, προκειμένου να μην διαρραγεί η αλληλεγγύη των γενεών και η νεώτερη γενιά να καταλάβει ότι οι καταβαλλόμενες εισφορές της θα έχουν αντίκρισμα.
2) ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ 2084/ 1992, ΣΙΟΥΦΑ, ΓΙΑ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟ ΣΕ ΠΑΛΑΙΟΥΣ ΚΑΙ ΝΕΟΥΣ ΑΣΦΑΛΙΣΜΕΝΟΥΣ, ως υπαγόμενοι στην Ασφάλιση πριν ή μετά της 01/01/1993, που οδηγεί πολλές φορές οι νεότεροι ασφαλισμένοι να πληρώνουν μεγαλύτερες εισφορές από τους παλαιότερους με την ταυτόχρονη περικοπή- με επιλογή της μεγαλύτερης από τους δικαιούχους και βάσει εισοδηματικών κριτηρίων- της δεύτερης σύνταξης για τους παλαιότερους ασφαλισμένους.
3) ΕΠΙΔΟΤΗΣΗ ΑΣΦΑΛΙΣΤΙΚΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ– μέσω του πολυδιαφημισμένου και πολλάκις εξαγγελθέντα αναπτυξιακού νόμου- σε ειδικές κατηγορίες ασφαλισμένων ( λ.χ. σε νεοεισερχόμενους ή σε όσους δημιουργήσουν μεγαλύτερα επαγγελματικά σχήματα- ομάδες)
4) ΑΜΕΣΗ ΕΝΕΡΓΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΚΕΑΟ ΓΙΑ ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ ΤΩΝ ΟΦΕΙΛΟΜΕΝΩΝ ΕΙΣΦΟΡΩΝ ΓΙΑ ΟΦΕΙΛΕΣ ΑΝΩ ΤΩΝ 20.000 € και με την πρόσθετη προϋπόθεση ότι αυτές έχουν προκύψει μέχρι το 2008 και δεν έχουν υπαχθεί σε ρύθμιση.
5) ΔΥΝΑΤΟΤΗΤΑ ΚΑΤΑΒΟΛΗΣ ΕΙΣΦΟΡΩΝ ΚΑΙ ΑΠΟ ΟΣΟΥΣ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΟΥΣ ΣΥΝΕΧΙΖΟΥΝ ΝΑ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ, προκειμένου να περικοπεί η αδήλωτη- μαύρη εργασία σε αυτές τις περιπτώσεις.
Όλες, όμως, οι παραπάνω μεταρρυθμίσεις και πολιτικές προϋποθέτουν ένα Εθνικό Σχέδιο για την χώρα, ένα «Εθνικό Μνημόνιο» μα κυριότερα απαιτούν ΑΛΛΑΓΗ ΓΕΝΙΑΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ και προσώπων, ικανών, που πιστεύουν σε αυτές τις αλλαγές και μπορούν να εκφράσουν και να προστατεύσουν τους νέους ΜΗ ΠΡΟΝΟΜΙΟΥΧΟΥΣ της εποχής μας, τους νέους ανέργους, ανασφάλιστους, τους ελεύθερους επαγγελματίες με μπλοκάκια, τις νέες μητέρες, οι οποίες απουσιάζουν από τα παιδιά τους ή τους νέους αγρότες χωρίς επιδοτήσεις και κοινοτικές ενισχύσεις του παρελθόντος.
Μα πάνω από όλα όλες οι παραπάνω αλλαγές απαιτούν πρωτίστως κοινωνική ΕΝΟΤΗΤΑ, σταθερή ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ, με μπροστάρη τη νέα γενιά της παραγωγής κ της δημιουργίας, η οποία θα ανασυγκροτήσει την κοινωνία, θα επανεκκινήσει την οικονομία, θα εκσυγχρονίσει το κράτος και θα δημιουργήσει το ΝΕΟ ΕΘΝΙΚΟ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΟ ΠΕΡΙΒΑΛΛΟΝ για την ΕΛΛΑΔΑ του 2030…
Χάρης Θ. Κονδύλης
Δικηγόρος- Μέλος του Δ.Σ. Δ.Σ.Α.
Μέλος της Κ.Π.Ε. ΠΑΣΟΚ