Με αφορμή το ασφαλιστικό, και με αιτία την ιδεοληψία του κυβερνητικού γκρουπούσκουλου να επιτίθεται στοχευμένα προς τους συγκεκριμένους ανθρώπους, η Ελλάδα απέκτησε επιτέλους αστική τάξη.
Η ελληνική κοινωνία δεν είχε ποτέ πραγματική αστική τάξη. Ιστορικά, πολιτικά, κοινωνικά, οικονομικά, οι συνθήκες δεν ευνόησαν τη δημιουργία της ή την άνθισή της, όπως σε άλλα ευρωπαϊκά κράτη. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, σε πολύ λίγες περιπτώσεις και περιοχές (κυρίως βιομηχανικές περιοχές), οι πολίτες με μεσαία εισοδήματα χαρακτηρίζονταν συνεκδοχικά «μεσαία τάξη». Αγρότες, εργαζόμενοι, ιδιωτικοί και δημόσιοι υπάλληλοι, επαγγελματίες, μικρομεσαίοι επιχειρηματίες, εισοδηματίες, συνταξιούχοι, νοικοκυρές, όλοι «μεσαία τάξη». Ένα απροσδιόριστο σύνολο, χωρίς χαρακτηριστικά, με αντιφατικά «θέλω» και αντικρουόμενα «πρέπει», που αρέσκεται να διχάζεται. Ομάδες κοινωνικές που ανταγωνίζονταν μεταξύ τους για την εύνοια των κυβερνώντων και μοίραζαν τις ψήφους τους αριστερά και δεξιά με καθαρά συγκυριακά κριτήρια.
Γράφει η Νεφέλη Ουρανού
Αστική τάξη όμως, ποτέ. Μέχρι την προηγούμενη Πέμπτη. Ξαφνικά, κάτι έγινε την περασμένη εβδομάδα. Δεν θα το έλεγες «σεισμό» – αντιθέτως. Ήρεμα και σχεδόν αθόρυβα, γιατροί, δικηγόροι, μηχανικοί, οικονομολόγοι, επιστήμονες, βγήκαν ένας-ένας και μία-μία από τα γραφεία τους. Κατέβηκαν στη Σταδίου, και έγιναν πολλοί. Από μονάδες, έγιναν σύνολο. Για πρώτη φορά, όχι ανταγωνιστικές ομάδες, αλλά μία ενιαία, αγωνιστική, αστική τάξη. Που διεκδικεί «μαζί», και όχι «απέναντι». Με αφορμή το ασφαλιστικό, και με αιτία την ιδεοληψία του κυβερνητικού γκρουπούσκουλου να επιτίθεται στοχευμένα προς τους συγκεκριμένους ανθρώπους, η Ελλάδα απέκτησε επιτέλους αστική τάξη.
Είναι οι 30-60 ετών επαγγελματίες και εργαζόμενοι, ανώτερης και ανώτατης εκπαίδευσης. Είναι αυτοί που παράγουν – ή θέλουν να παράγουν – που δημιουργούν, που χτίζουν, που μιλούν. Που ζουν για το παρόν και ελπίζουν για το μέλλον. Που νοιάζονται για τη χώρα τους, αλλά έχουν και φίλους ή συναδέλφους που ευημερούν στο εξωτερικό. Που κάνουν οικογένειες με επιφύλαξη. Που έχουν αναμνήσεις κυρίως από την εποχή της δημοκρατίας και της Ευρώπης, και λιγότερες – ή καμία – από χούντες και εθνικές μοναξιές. Που σχεδιάζουν και πετυχαίνουν στόχους. Που διαβάζουν. Που δουλεύουν για να ζήσουν καλύτερα. Ενεργοί πολίτες, όχι όμως απαραίτητα κομματικά ή συνδικαλιστικά ενταγμένοι. Ελεύθερα πνεύματα. Είναι να τους φοβάσαι κάτι τέτοιους…
Μία παλιά παραδοσιακή υπερσυντηρητική δεξιά, θα τους φοβόταν κάτι τέτοιους, όντως. Έλα όμως που τώρα κυβερνάει η Αριστερά! Παράξενο, αλλά είναι ακριβώς μία Κυβέρνηση ενός σαραντάρη Πρωθυπουργού, με πτυχίο πολιτικού μηχανικού και αστική οικογενειακή παράδοση, που στέλνει τα παιδιά του σε ιδιωτικό σχολείο, που επέλεξε να μην παντρευτεί, που η γυναίκα του εργάζεται, μία «αριστερή» Κυβέρνηση ενός «επαναστάτη» φοβήθηκε τους μηχανικούς, τους γιατρούς, τους δικηγόρους. Στράφηκε εναντίον τους. Τους στοχοποίησε. Προσπάθησε να τους αποδομήσει, να τους γελοιοποιήσει – πρώτα το περασμένο καλοκαίρι, με το «Μένουμε Ευρώπη», και τώρα με τις «γραβάτες». Η Κυβέρνηση των «ανοιχτών κολλάρων», επιτέθηκε στους «γραβατωμένους».
Και κατάφερε να τους ενώσει. Να αποκτήσουν ταξική συνείδηση για πρώτη φορά. Όχι πια τρικλοποδιές και κόλπα, ανάμεσα στο ΤΕΕ, το ΔΣΑ, τον ΙΣΑ. Φόρεσαν τις γραβάτες τους, και βγήκαν στους δρόμους. Σε εκείνη την πορεία, δεν έσπασε καμία τζαμαρία, δεν κάηκε κανένα αυτοκίνητο, δεν αναποδογύρισε κανένας κάδος, δεν επενέβησαν τα ΜΑΤ, δεν έπεσαν δακρυγόνα. Τυχαίο;
Ο κ.Τσίπρας κατάφερε λοιπόν κάτι που κανείς άλλος, ούτε η Χούντα, δεν είχε επιτύχει. Έστησε στα πόδια της την αστική τάξη, έστω και άθελά του. Της έδωσε σύμβολα, λόγο ύπαρξης, κουλτούρα διαδήλωσης, ταξική συνείδηση. Πριν από μερικούς μήνες, ο «Πρωθυπουργός χωρίς γραβάτα» είχε δηλώσει: «Η ψήφος του Σεπτεμβρίου ήταν ταξική». Κύριε Τσίπρα, και η ψήφος του 2016, ταξική θα είναι. Ευχαριστούμε πολύ που μας δώσατε υπόσταση. Θα είναι το μεγαλύτερό σας κατόρθωμα πριν εγκαταλείψετε το Μέγαρο Μαξίμου.