Μία Κυβέρνηση που παίζει με την αντοχή των πολιτών.
Ένα κόμμα που παίζει με την τύχη της χώρας.
Μία εσωκομματική αντιπολίτευση που παίζει με την υπομονή του Πρωθυπουργού.
Θεσμικοί παράγοντες που παίζουν με τη Δημοκρατία.
Ένας λαός που παίζει την κολοκυθιά με το ευρώ.
Μία αντιπολίτευση που παίζει πεντόβολα, στην προσπάθειά της να ανασυνταχθεί.
Κι όλα αυτά, εν ου παικτοίς.
Γράφει η Νεφέλη Ουρανού
Όλοι αυτοί, περιμένουν πως οι άλλοι, οι εταίροι, οι δανειστές, οι τοκογλύφοι, οι Ευρωπαίοι, οι ξένοι – οι κακοί, βρε αδερφέ, ή οι σωτήρες μας, πείτε τους όπως θέλετε! – θα τους πάρουν στα σοβαρά. Όλοι εμείς, απαιτούμε από τους άλλους 27 λαούς της Ευρωπαϊκής Ένωσης, την αξιοπιστία, την αλληλεγγύη, τη φερεγγυότητα, τη σοβαρότητα που ΕΜΕΙΣ δεν επιδείξαμε. Είπαμε «όχι», εννοώντας «ναι». Ψηφίσαμε «ναι», υπαινισσόμενοι «όχι». Η αντιπολίτευση συμπολιτεύεται και η κοινοβουλευτική πλειοψηφία αντιπολιτεύεται.
Είμαστε όλοι τρελοί σε αυτή τη χώρα; Μπα, όχι. Απλώς, μας αρέσει να μιλάμε για ρήξεις, να απειλούμε με συγκρούσεις, να διακηρύσσουμε επαναστάσεις, αλλά ως εκεί. Μετά, σπίτι, παντόφλες, τηλεόραση.
Ο κ.Τσίπρας είναι πολύ έξυπνος. Έχει αντιληφθεί τι μας αρέσει. Γι’αυτό και τους τελευταίους μήνες, προσφέρει άφθονο θέαμα: (μη) γραβάτες, αστειάκια με Ευρωπαίους αξιωματούχους, Βαρουφάκηδες, Ζωές, Λαφαζάνηδες, το δράμα ενός Πρωθυπουργού που εκβιάζεται, το δράμα ενός αρχηγού κόμματος που αμφισβητείται, το δράμα ενός αριστερού οικογενειάρχη που η γυναίκα του τον κατακρίνει…
Στο μεταξύ, στις τάξεις του ΣΥΡΙΖΑ, γίνεται μεγάλο πανηγύρι:
Ο κ.Βαρουφάκης είναι εκτός, αλλά δηλώνει εντός: «αν πάω Ειδικό Δικαστήριο, θα σας πάρω όλους μαζί μου».
Η κα Κωνσταντοπούλου παραμένει εντός, αλλά δηλώνει εκτός: «Καταψηφίζω, αλλά παραμένω Πρόεδρος της Βουλής με την ψήφο σας. Χρησιμοποιώ την ψήφο σας για να σας σαμποτάρω. Και διατηρώ ισόβια προνόμια, για να μην με ξεχάσετε ποτέ».
Ο κ.Λαφαζάνης, εντός-εκτός, δηλώνει έτοιμος να μείνει ή να φύγει: «Είμαι η ψυχή του ΣΥΡΙΖΑ, έχω και καμιά σαρανταριά βουλευτές, όποτε θέλω σας ρίχνω. Αλλά η εξουσία είναι εξουσία, είτε είσαι αριστερός είτε πολύ αριστερός».
Ο κ.Διαμαντόπουλος, ο κ.Μιχελογιαννάκης και λοιπές δυνάμεις της επανάστασης, εντός: «μισθός, γραφείο, αυτοκίνητο, ποιος υπάλληλος φεύγει οικειοθελώς σε τέτοιους καιρούς;».
Οι ΑΝΕΛ, εντός. Φυσικά. Εξοπλιστικά, ο Χαϊκάλης υπουργός, τε-λει-ό-τη-τα!
Η αντιπολίτευση εκτός. Αλλά υποχρεωτικά εντός, γιατί αλλιώς η χώρα παίζει να βρεθεί εκτός.
Αν ο κ.Τσίπρας τα έχει σχεδιάσει όλα αυτά, είναι ένας πολύ έξυπνος άνθρωπος. Αυτή τη στιγμή, σταθμίζει αν θα διασπάσει το κόμμα του, απορροφώντας ο ίδιος το χώρο της κεντροαριστεράς, και κρατώντας το «δίπορτο» όσον αφορά μελλοντικές κυβερνητικές συνεργασίες: είτε με το άλλο μισό κόμμα του, είτε – αν εκείνο δεν φτάνει – με την «ορίτζιναλ» κεντροαριστερά ή την κεντροδεξιά. Οι ψηφοφορίες στη Βουλή αυτές τις μέρες είναι μία καλή προπόνηση για τους Βουλευτές του, να ψηφίζουν μαζί με τους «σαμαροβενιζέλους».
Όλοι αυτοί, είναι λόγοι αρκετοί για την αντιπολίτευση να κινηθεί άμεσα. Να ανασυνταχθεί. Να αποφασίσει εξαρχής: ποιοι είναι, πού τοποθετούνται, πώς αυτοπροσδιορίζονται. Οι γενικότητες δεν επαρκούν. Χρειάζονται τολμηρές αποφάσεις. Γενναίες υπερβάσεις. Και νέες προσεγγίσεις. Το εντός-εκτός και επί τα αυτά, έχει κουράσει. Δεν αφορά πλέον κανέναν.
Αλλιώς θα πιαστούν στον ύπνο, από κάποιον πολύ έξυπνο. Ή πολύ τυχερό. Το θέμα είναι πως καθεύδουν, ενώ τη τύχη της χώρας παίζεται με όρους φοιτητικών εκλογών. Όποιος έζησε τις φοιτητικές εκλογές των 90s, ξέρει. Και ανησυχεί.