Το σχέδιο είναι απλό και μελετημένο
1. Δεν λέμε ποτέ κατευθείαν ναι στις απαιτήσεις των Ευρωπαίων. Αφήνουμε τα πράγματα να φτάσουν στο αμήν για να δείξουμε ότι διαπραγματευόμαστε σκληρά και τότε υποχωρούμε σε όλα όσα μας ζητάνε αλλάζοντάς τους όνομα.
2. Λίγο προτού υποχωρήσουμε κάνουμε κάποια επίδειξη εθνικής ισχύος («θα σας στείλουμε τζιχαντιστές») ή ανακαλύπτουμε κάποια συνωμοσία κατά του ελληνισμού (business as usual) : («οι προηγούμενοι μας έστησαν παγίδα θανάτου), («μας υπονομεύουν Ισπανοί και Πορτογάλοι») κλπ. Γελάει το σύμπαν διεθνώς βέβαια, αλλά μην ξεχνάμε ότι οι Έλληνες ψηφίζουν.
3. Ακόμα κι όταν έχουμε υποχωρήσει και υπογράψει και μπαίνουμε στη διαδικασία υλοποίησης των συμφωνηθέντων εφευρίσκουμε προσκόμματα προκειμένου να τρενάρουμε όσο το δυνατόν περισσότερο την έναρξη της εφαρμογής, ώστε η εντύπωση της αντίστασης στο εσωτερικό κοινό να συνεχιστεί κατά το δυνατόν περισσότερο. Μας ζητάνε μεταρρυθμίσεις κι εμείς παρουσιάζουμε μέτρα για την ανθρωπιστική κρίση, λέμε ότι η συμφωνία ήταν σκόπιμα ασαφής, δεν δεχόμαστε επίσκεψη της τροϊκα στην Αθήνα μέχρι να τελειώσουν τα «δελτία των 8». Ακολούθως υπαναχωρούμε οριστικά ελπίζοντας να το μάθουν όσο το δυνατόν λιγότεροι και κυρίως ο Λαφαζάνης.
4. Παράλληλα και ταυτόχρονα με αυτές τις διαδικασίες καίμε όλο το κάρβουνο του εθνολαϊκισμού σε δράσεις συμβολισμού για να κρατάμε καυλωμένη την πλατεία που όσο να “ναι έχουν αρχίσει να τη ζώνουν τα φίδια ότι «κι αυτοί τα ίδια είναι». Εξεταστική για το μνημόνιο («φιλολογικού ενδιαφέροντος», όπως την χαρακτήρισε ο «συριζαίος» Βουλευτής Αλ. Μητρόπουλος μιας και έχουν παραγραφεί τα πάντα), επιτροπή διεκδίκησης γερμανικών αποζημιώσεων, επιτροπή λογιστικού ελέγχου του χρέους, ενώ έχουμε υπογράψει ρητώς ότι θα το αποπληρώσουμε όλο.
Που οδηγείται όλο αυτό; Μα σε αυτό που είχε πει ο σοφός Λίνκολν: «μπορείς να κοροϊδεύεις τους πάντες για λίγο, τους λίγους για πάντα, αλλά ποτέ τους πάντες για πάντα».
[pullquote]Ο Παναγιώτης Κωστούλας είναι δικηγόρος, κάτοχος master στο εμπορικό δίκαιο από το City University του Λονδίνου[/pullquote]