Μελέτη της «Eurobank» που μόλις διάβασα, αποδεικνύει πως το κράτος έχει λεφτά μέχρι τον Μάιο… τα ταμειακά διαθέσιμα φτάνουν μέχρι εκεί. Μετά αν θέλουμε λεφτά πρέπει να κλείσει η αξιολόγηση. Η αξιολόγηση όπως όλοι γνωρίζουν δεν κλείνει….
Την ίδια στιγμή η κυβέρνηση με την προσφιλή τακτική των non paper χαιρετίζει την απομάκρυνση του ΔΝΤ. Το ΔΝΤ, για όποιον έχει υπάρξει «ψεκασμένος» ή «αγανακτισμένος», τον ενημερώνω πως κάποτε, τότε που μιλούσε για μείωση του ελληνικού χρέους, ήταν φίλος και σύμμαχος, όπως επίσης τον ενημερώνω, πως βάζει λεφτά στο πρόγραμμα. Αν φύγει, όπως θέλει «σήμερα Παρασκευή και 13» η κυβέρνηση, κάποιος πρέπει να βάλει τα λεφτά που εκείνο έβαζε στο ελληνικό πρόγραμμα
Σε αυτή την περίπτωση το πιο πιθανό σενάριο είναι πως αυτό το δημοσιονομικό κενό που θα προκύψει θα καλυφθεί για μία ακόμα φορά με τον ιδρώτα του ο Έλληνας φορολογούμενος πολίτης. Είτε με την υπογραφή νέου μνημονίου, είτε απλά με κάποιο μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα. Δηλαδή αγαπητέ «αγανακτισμένε» ή «ψεκασμένε» η κυβέρνηση χαιρετίζει την εν δυνάμει ψήφιση και ύπαρξη νέων φόρων… παράλληλα με την αποτυχία της πολιτικής της και ενός προγράμματος το οποίο εκείνη έφερε και ήταν ότι χειρότερο γνώρισε αυτός ο τόπος…
Και δεν σταματάμε εδώ, έχει κι άλλο ακόμα…
Όλο αυτό το σκηνικό που μόλις περιέγραψα ίσως αποτελεί προανάκρουσμα νέας ρήξης και σύγκρουσης.
Για να γίνω πιο σαφής, ΑΝ τελικά φύγει το κακό ΔΝΤ από το πρόγραμμα, η διαπραγμάτευση θα γίνεται πλέον με την ελληνική κυβέρνηση και τους Ευρωπαίους, δηλαδή τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος έχει στοχοποιηθεί από όλο το κονκλάβιο του Μαξίμου ουκ ολίγες φορές. Πόσες φορές ακούσαμε μέσα στη Βουλή τη φράση από πολιτικούς μανδαρίνους της Κουμουνδούρου:
-Εσείς με ποιόν είστε…? Με την κυβέρνηση ή με τους δανειστές…? Με την Ελλάδα ή με τον Σόιμπλε…?
Ο Σόιμπλε λοιπόν αποτελεί έναν βολικό εχθρό, όπως και όποιος Έλληνας τολμάει να διαφωνεί με το καθεστώς Τσίπρα-Καμμένου.
Ένα καθεστώς που όπως καταλαβαίνουμε δεν έχει κανένα σχέδιο όχι μόνο για τη διαπραγμάτευση, αλλά ούτε και για την επανίδρυση της χώρας.
Το καθεστώς αυτό ήθελε μόνο την εξουσία και από τότε που την πήρε ακολουθεί, εδώ και 2 χρόνια, το σύστημα «βλέποντας και κάνοντας». Ένα σύστημα το οποίο έχει αδυνατίσει την διαπραγματευτική θέση της χώρας, έχει δημιουργήσει παντού εχθρούς και το μόνο που έχει κερδίσει είναι το χρυσό μετάλλιο της πολιτικής αναξιοπιστίας.
Τα γράφω αυτά γιατί πολύ φοβάμαι πως όπως πάει η κατάσταση θα ζήσουμε ξανά τις μέρες του διχασμού και της εθνικής διαίρεσης του καλοκαιριού του 2015, καθώς ο μόνος δρόμος που θα έχει απομείνει στη κυβέρνηση τον Μάιο που τελειώνουν τα λεφτά με βάση τη μελέτη της Eurobank θα είναι πάλι αυτός της κάλπης, με έναν εχθρό που ήδη τον πλάθουν τόσο στο εσωτερικό όσο και στο εξωτερικό της χώρας.