Η Σιγκαπούρη ακμάζει, ενώ οι Φιλιππίνες αγωνίζονται. Πλέον η εικόνα είναι αντιστρόφως ανάλογη με εκείνη την εποχή που οι Φιλιππίνες άκμαζαν και η Σιγκαπούρη πάλευε να αναπτυχθεί.
Αυτό συνέβαινε όταν, κατά τις δεκαετίες του 1950 και 1960, στη Σιγκαπούρη κυβερνούσε η διαφθορά, η οποία εμπόδιζε τη χώρα να εκσυγχρονιστεί και να συμβαδίσει με τον αναπτυγμένο κόσμο.
«Όταν η Σιγκαπούρη κέρδισε την αυτονομία μέσα στη Βρετανική Αυτοκρατορία το 1959, δεν φημιζόταν για τον αδιάφθορο χαρακτήρα της, αλλά περισσότερο για την ανισότητα που κυριαρχούσε στους κόλπους της χώρας», είχε γράψει ο Jonathan Tepperman, στο The Fix: How Nations Survive And Thrive In A World Of Decline (New York: the Duggan Books, 2016 σελ.106).
Την ίδια περίοδο, οι Φιλιππίνες ήταν η ανερχόμενη υπό ανάπτυξη χώρα της Ασίας, στον δρόμο για τις ένδοξες ημέρες της δεκαετίας του 1960.
Μετά, όμως, ανήλθε στην εξουσία της Σιγκαπούρης ένας νέος ηγέτης, ο Lee Kuan Yew, που δεν ήταν διεφθαρμένος και παρέμεινε έτσι σε όλη τη θητεία του. Ένας πολιτικός που είχε τη διορατικότητα και την ικανότητα να περιορίσει τη διαφθορά και τη συμπεριφορά-νοοτροπία που πηγάζει από αυτήν. Μια προσωπικότητα που δεν δίστασε να συστήσει επιτροπή αντι-διαφθοράς, η οποία μάλιστα στράφηκε κατά «φίλων» του. Επρόκειτο για έναν πολιτικό άνδρα που δεν καταπολέμησε τη διαφθορά με τελείως δημοκρατικά μέσα, αλλά ούτε χρησιμοποίησε ομάδες δολοφονίας.
Με αυτόν τον τρόπο, λοιπόν, ο Yew απελευθέρωσε τη Σιγκαπούρη από τη διαφθορά, μετατρέποντας τη χώρα σε ανερχόμενο αστέρι της Ασίας. Με το κατά κεφαλήν ΑΕΠ να αγγίζει τα 51.855 δολ., η Σιγκαπούρη είναι μεταξύ των πλουσιότερων χωρών του κόσμου. Εκτός αυτών, η Σιγκαπούρη κατατάσσεται στην έβδομη θέση του Δείκτη Διαφάνειας, ενώ οι Φιλιππίνες στην 101η.
Οι Φιλιππίνες, από την άλλη πλευρά, με κατά κεφαλήν ΑΕΠ στα 2.640 δολ. αποτελούν αναπτυσσόμενη οικονομία, η οποία όμως υστερεί των περισσότερων ασιατικών χωρών. Η χώρα αναζητεί τον ηγέτη που θα την απελευθερώσει από τη διαφθορά μετατρέποντάς τη στην αναπτυγμένη ασιατική χώρα που ήταν κάποτε