Η φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη των Reuters: Ο συνταξιούχος που χτυπά την ερμητικά κλειστή πόρτα της τράπεζας.
Οταν έφθασε στο γραφείο αυτή η φωτογραφία του Γιάννη Μπεχράκη των Reuters, μας υποχρέωσε σε μια αντανακλαστική σιωπή. Δευτερολέπτων, αλλά ηχηρή.
Γιατί είναι αφοπλιστικό αυτό που μόνο ένα καρέ μας είπε, διεκδικώντας τα πιο ουσιαστικά δευτερόλεπτα μιας δύσκολης καθημερινότητας που η κοινωνία μας ως επί το πλείστον την πλημμυρίζει με χειμαρρώδεις λέξεις και σπάνιες ουσιαστικές σιωπές.
Το χέρι αυτό, κάπου το έχουμε ξαναδεί. Είναι το χέρι του παππού μας που μας έδινε το χαρτζιλίκι («για το παιδί…»). Μοιάζει με το χέρι του πατέρα μας που τον είδαμε να γερνάει χωρίς την αυτονόητη περηφάνια που του αξίζει. Είναι το χέρι που πάγωσε το βλέμμα μας όταν -σταματημένοι στο φανάρι- το είδαμε να απλώνεται με αξιοπρέπεια και συστολή μπροστά μας. Χέρι γνωστό. Οικείο. Ναι, σίγουρα το έχουμε ξαναδεί.
Και σήμερα το είδαμε πάλι: Απλωμένο στην πόρτα της Εθνικής Τράπεζας να αφήνει το ιδρωμένο ίχνος του στο μέταλλο. Να χτυπά, μήπως και του ανοίξουν.
Σε ποιο πρόσωπο ανήκει; Δεν έχει και τόση σημασία.
Σημασία έχει ότι η φωτογραφία αποτυπώνει το σήμερα τόσο επιτυχημένα όσο περιγράφει και το χθες. Ολα, δηλαδή, όσα οδήγησαν το χέρι αυτό σε μια πόρτα ερμητικά κλειστή. Που τη χτυπά για να κερδίσει πολλά παραπάνω από τη σύνταξή του: Το χαρτζιλίκι «για το παιδί», την περηφάνια του, την αξιοπρέπειά του.
