Οι πληροφορίες του πρακτορείου Anadolu ότι η Άγκυρα θα επιδιώξει να κινητοποιήσει τον μηχανισμό της Interpol προκειμένου να επιτύχει την έκδοση των οκτώ Τούρκων αξιωματικών που έχουν βρει καταφύγιο στην Ελλάδα από την επαύριο του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 2016, φέρνει εκ νέου στο προσκήνιο τις πολύ προβληματικές σχέσεις της γείτονος με την Ευρώπη και σε ό,τι αφορά την καταχρηστική αξιοποίηση των διεθνών «κόκκινων σημάτων» για τη δίωξη αντιφρονούντων. Μάλιστα δεν είναι λίγες οι φωνές που για τον λόγο αυτόν ζητούν την αποβολή της Τουρκίας από την Interpol.
Μεγάλος ήταν ο θόρυβος που προέκυψε τον Αύγουστο του 2017 όταν μετά από ένταλμα της Interpol, που είχε ζητήσει η Τουρκία, συνελήφθη στην Ισπανία ο τουρκικής καταγωγής αλλά γερμανικής υπηκοότητας Ντογάν Ακανλί, με αποτέλεσμα η ίδια η καγκελάριος της Γερμανίας Άγγελα Μέρκελ να δηλώσει ότι «δεν μπορούμε να καταχρώμεθα διεθνείς οργανισμούς όπως την Interpol για τέτοιους σκοπούς». Εντέλει η ισπανική δικαιοσύνη αποφάσισε την αποφυλάκιση του Ακανλί με περιοριστικούς όρους έπειτα από τις διαμαρτυρίες του Βερολίνου.
Τότε ήταν που για πρώτη φορά τέθηκε, αρχικά από τον αντιπρόεδρο της Κοινοβουλευτικής Ομάδας των Γερμανών Χριστιανοδημοκρατών Στέφαν Χάρμπαρτ και κατόπιν από στελέχη σχεδόν όλων των πολιτικών χώρων, ζήτημα αποκλεισμού της Τουρκίας από τις διεθνείς διαδικασίες της Interpol.
Η Κοινοβουλευτική Συνέλευση του Συμβουλίου της Ευρώπης (στο ψήφισμά της 2161 (2017)), επισήμανε ότι το σύστημα κόκκινων σημάτων της Interpol έχει χρησιμοποιηθεί κατά τρόπο καταχρηστικό από ορισμένες χώρες με στόχο τον περιορισμό της ελεύθερης έκφρασης ή τη δίωξη στελεχών της πολιτικής αντιπολίτευσης στο εξωτερικό.
Για το ίδιο θέμα, υποβλήθηκε ερώτηση στο Ευρωκοινοβούλιο τον Σεπτέμβριο 2017 από 10 ευρωβουλευτές των Πρασίνων, οι οποίοι ζητούσαν να πληροφορηθούν εάν υπάρχει μηχανισμός που διασφαλίζει την αυτόματη ανταλλαγή πληροφοριών μεταξύ των κρατών μελών, όταν τουλάχιστον ένα εξ αυτών εκφράζει σοβαρές αμφιβολίες για τη νομιμότητα, την αναγκαιότητα και την αναλογικότητα ενός σήματος της Interpol. Επίσης ζητούσαν από το Συμβούλιο να εναρμονίσει τους κανόνες και τις πρακτικές σε εθνικό επίπεδο, λ.χ. με την εισαγωγή υποχρεωτικού δικαστικού ελέγχου πριν από την εκτέλεση ενός εντάλματος σύλληψης βάσει «κόκκινου σήματος».
Την περασμένη εβδομάδα, απαντώντας σε ερώτηση βουλευτή του κόμματος της Αριστεράς (Linke), η Γερμανίδα υπουργός Δικαιοσύνης έκανε γνωστό ότι από το 2016 η Τουρκία έχει υποβάλει στη Γερμανία μέσω της Interpol 848 εντάλματα για τη σύλληψη 791 ατόμων και τον εντοπισμό του τόπου κατοικίας άλλων 57, χωρίς να διευκρινίζει για πόσα υπήρξε θετική ανταπόκριση της γερμανικής πλευράς.
Η κατηγορία στις περιπτώσεις αυτές είναι σχεδόν στερεοτυπικά αυτή της συμμετοχής στο «τρομοκρατικό δίκτυο του Φετουλάχ Γκιουλέν», του εγκατεστημένο στις ΗΠΑ ιεροκήρυκα που η Τουρκία κατονομάζει ως εγκέφαλο του αποτυχημένου πραξικοπήματος.
Νωρίτερα, το γερμανικό υπουργείο Δικαιοσύνης είχε ανακοινώσει ότι 296 Τούρκοι κάτοχοι διπλωματικών διαβατηρίων και 881 κάτοχοι υπηρεσιακών διαβατηρίων είχαν υποβάλει αίτηση παροχής ασύλου στη Γερμανία από τον Ιούλιο του 2016 έως τον Ιούνιο του 2018. Το αίτημα παροχής ασύλου είχε ήδη γίνει δεκτό για τους μισούς.
Ο εκπρόσωπος του κόμματος της Αριστεράς για θέματα ευρωπαϊκής πολιτικής Αντρέι Χούνκο σε δική του ανακοίνωση έκανε γνωστό ότι 140 εντάλματα έρευνας που έχουν υποβληθεί μέσω Interpol από το 2014 έχουν απορριφθεί, καθώς κρίθηκε ότι αφορούσαν σε πολιτικές διώξεις. Ο ίδιος εκτίμησε ότι η πλειονότητα των καταχρηστικών «κόκκινων σημάτων» προέρχονται από την Τουρκία, την Ουκρανία και την Ισπανία.
Σε κάθε περίπτωση, το σύστημα της διεθνούς αστυνομικής συνεργασίας φθάνει με τον τρόπο αυτόν στα όριά του, όπως δείχνει και η πρακτική των ευρωπαϊκών κρατών άλλοτε να εκτελούν και άλλοτε να αγνοούν τα τουρκικής προελεύσεως εντάλματα.
Και όλα αυτά, χωρίς να μπαίνουν στον λογαριασμό οι πολυάριθμες απαγωγές αντιφρονούντων από δεκάδες τρίτες χώρες (συνήθως τριτοκοσμικές) τις οποίες υπερηφάνως ομολογεί ότι έχει πραγματοποιήσει η Τουρκία – με την ανοχή των τοπικών αρχών.