Την ανάγκη να συνεργαστούν Πολιτεία και Εκκλησία προκειμένου να αξιοποιηθεί η εκκλησιαστική περιουσία, επισήμανε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος κατά την κήρυξη της ημερίδας νομικών συμβούλων της Εκκλησίας της Ελλάδος με θέμα «Εκκλησιαστική Περιουσία – Σχέσεις Κράτους και Εκκλησίας», σήμερα, στο Συνοδικό Μέγαρο, όπως μεταδίδει το ΑΠΕ-ΜΠΕ.
Προ αυτής της ανάγκης, ο Προκαθήμενος της Εκκλησίας της Ελλάδος τόνισε την καλή διάθεση που διακατέχει την Εκκλησία προκειμένου από κοινού με το κράτος να αντιμετωπίσουν τα όποια προβλήματα, ότι «Δεν αποβλέπουμε σε τίποτα άλλο παρά να ωφελήσουμε την κοινωνία και τους ανθρώπους» και κάλεσε την Πολιτεία να προσέλθει στο τραπέζι του διαλόγου με καλή πίστη. Μάλιστα, υπογράμμισε ότι «δεν ερχόμαστε να διεκδικήσουμε περιουσία, αλλά να έρθουμε σε συνεννόηση για το πού βρισκόμαστε».
Σε αυτό το πλαίσιο, ο Αρχιεπίσκοπος διευκρίνισε ότι «όταν λέμε Εκκλησία, δεν εννοούμε τα πρόσωπα, αλλά τον φορέα, και όταν λέμε Πολιτεία, εννοούμε τον λαό. Αυτή η περιουσία είναι του λαού μας», πρόσθεσε.
«Ποια είναι η εκκλησιαστική περιουσία; Τι περιμένουμε και πώς αντιμετωπίζουμε αυτήν την περιουσία η Εκκλησία και το Κράτος», αναρωτήθηκε ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος και συμπλήρωσε πως «κάποτε απαντώντας σε ερώτηση είπα ότι όλο αυτό το θέμα της εκκλησιαστικής περιουσίας είναι ένα παραμύθι. Και πραγματικά, αν την αφήσουμε στη σημερινή της κατάσταση, είναι ένα παραμύθι, ένα κάρβουνο. Αν, όμως, θελήσουμε να συνεργαστούμε Εκκλησία και Πολιτεία πάνω στις σωστές βάσεις και αν λύσουμε τα προβλήματα που υπάρχουν και με τα οποία είναι δεμένη αυτή η περιουσία, τότε μπορεί αυτό το παραμύθι να γίνει ιστορία και να βοηθήσει».
Εν συνεχεία, μετά την ολοκλήρωση των εισηγήσεων της α” ενότητας, επισήμανε ότι «μιλάμε για μια περιουσία που είναι στο όνειρο και τη φαντασία. Μια περιουσία που είναι δεσμευμένη». Έκανε λόγο σχετικά με τον νόμο για τα δάση και ανέφερε ως παράδειγμα τα μοναστήρια στη Βοιωτία, όπου οι υπηρεσίες διαχώρισαν εκκλησιαστικές και εθνικές γαίες, αλλά και για τους δασικούς χάρτες, για τους οποίους είπε ότι στη χειρότερη περίπτωση η Εκκλησία θα πρέπει να αρνηθεί την ιδιοκτησία ή να προχωρήσει στην ένσταση καταβάλλοντας 40 ευρώ ανά στρέμμα. Επιπλέον, αναφέρθηκε στο νόμο του 1952 και περιέγραψε τις δυσχέρειες στην ορθή εφαρμογή του, που σκοπό είχε να βοηθηθούν οι μικρογεωργοί και οι μικροκτηνοτρόφοι και διερωτήθηκε αν τελικά το κράτος έδωσε τις απαλλοτριωμένες γαίες για αυτόν τον σκοπό. Μάλιστα, έφερε ως παράδειγμα έκταση 58 στρεμμάτων που δόθηκε για τακτοποίηση μικροκτηνοτρόφων, αλλά τελικά αποδόθηκε στον τοπικό δήμο και σήμερα έχει γίνει τουριστικό κέντρο.
Ακολούθως, περιέγραψε την εμπειρία των εκκλησιαστικών απαλλοτριώσεων, οι οποίες, όμως, δεν είχαν αποτέλεσμα, όπως στην περίπτωση της δημιουργίας του ΟΔΕΠ, ενώ μίλησε για απαλλοτριώσεις που δεν έχουν αποδοθεί και χαρακτηρίζονται άκυρες.