Σιγομουρμουρίζοντας αυτό το τραγουδάκι, ο θρυλικός Λούκυ Λουκ χανόταν στη σκιά του δειλινού μετά από κάθε περιπέτεια, αφού είχε κυνηγήσει τους ληστές Ντάλτον, παρέα με τη Ντόλυ, «το εξυπνότερο άλογο του κόσμου» και τον Ρανταπλάν, «το χαζότερο σκυλί του κόσμου».
Γράφει η Νεφέλη Ουρανού
Μακριά, πολύ μακριά απ’την πατρίδα, ο Αλέξης Τσίπρας πέρασε ένα δραματικά δύσκολο διήμερο σκληρής διαπραγμάτευσης. Μοναχικός Πρωθυπουργός μιας φτωχής πια χώρας – στην πτώχευση της οποίας συνέβαλε τα μέγιστα και ο ίδιος – χάθηκε στη σκιά του τρίτου μνημονίου, για το οποίο φέρει το βάρος της επιλογής και της ευθύνης.
Για πέντε ολόκληρους μήνες, ο Πρωθυπουργός και η Κυβέρνησή του επιδόθηκαν σε μία ατέρμονη και άσκοπη μετεκλογική εκστρατεία, παραπλανώντας, γοητεύοντας, αποκοιμίζοντας την κοινή γνώμη, σπαταλώντας πολύτιμο χρόνο και πολιτικό κεφάλαιο. Για πέντε ολόκληρους μήνες, πυροβολούσαν στον αέρα γρηγορότερα από τη σκιά τους επιζητώντας απλώς το χειροκρότημα του κοινού. Και όταν ήρθε η ώρα της πραγματικής μάχης, είχαν ξεμείνει από πυρομαχικά. Τα ξόδεψαν όλα στις μπαλωθιές, χορεύοντας πεντοζάληδες και τσάμικα. Και μετά, παρέα με τους «Ρανταπλάν» τους, κίνησαν απέναντι στη συμμορία των Ντάλτον άσφαιροι.
Η συνέχεια γνωστή: οι «Ντάλτον» πήραν τις τράπεζες, και ο ήρωάς μας δεν κατάφερε να διώξει τους κακούς. Μοναχικός έφυγε, ακόμη πιο μοναχικός επιστρέφει. Φτωχός ξεκίνησε, φτωχότερος γυρίζει. Μακριά, πολύ μακριά από την πατρίδα, έκανε έναν συμβιβασμό πολύ χειρότερο από αυτόν που απέρριπτε για μήνες. Σήμερα γυρίζει στη βάση του, έχοντας ξεμακρύνει τελείως από την ιδεολογική του πατρίδα, τη ριζοσπαστική αριστερά.
Οι ιστορίες του Λούκυ Λουκ τελείωναν με το γνωστό τραγουδάκι. Η ιστορία του Αλέξη Τσίπρα συνεχίζεται εδώ, πίσω στην Ελλάδα. Τα ερωτήματα που του θέτει η ζωή και η ιστορία είναι αμείλικτα και απαιτούν άμεσες και κατηγορηματικές απαντήσεις: θα υλοποιήσει τη συμφωνία που υπέγραψε, τιμώντας αυτή τη φορά την υπογραφή του; Θα διαχωρίσει τη θέση του από τους ακραίους της πολιτικής σκηνής μαζί με τους οποίους εγκλωβίστηκε οδηγώντας παρ’ολίγον τη χώρα στη χρεωκοπία; Θα δημιουργήσει τις προϋποθέσεις μίας ευρύτερης συναίνεσης στην πολιτική ζωή της χώρας; Θα ξεφύγει από το σύνδρομο του καουμπόη, για να αποφασίσει να γίνει επιτέλους Πρωθυπουργός;
Η ζωή δεν είναι σκίτσα σε χαρτί. Και η πολιτική μάχη αυτή τη στιγμή δεν φαίνεται να σηκώνει χάπι έντ. Χρειάζεται ηγεσία, αποφασιστικότητα, αλλά και ιδιοκτησία ενός πραγματικού σχεδίου για τη χώρα. Τα διαθέτει ο κύριος Τσίπρας; Αντέχει να συνεχίσει ή θα είναι απλώς ένας περαστικός της πολιτικής; Οι επόμενες ώρες και ημέρες θα το δείξουν. Εξάλλου, όπως λέει και ο ίδιος, η δημοκρατία δεν έχει αδιέξοδα.