H Ιωάννα Μαλέσκου μίλησε για την απόφασή της να αφήσει πίσω την Κρήτη και να αναζητήσει την τύχη της στην Αθήνα, ενώ αναφέρθηκε και σε όσα έχει αφήσει πίσω της.
Η παρουσιάστρια βρέθηκε καλεσμένη στην εκπομπή «Status» κι αρχικά, αναφέρθηκε στις πρώτες της στιγμές στην Αθήνα.
«Ήταν δύσκολες μέρες. Αυτή τη μετάβαση αλλιώς την είχα φανταστεί, αλλιώς έβλεπα να εξελίσσεται και κάπου ένιωθα λίγο έξω από τα νερά μου. Ξεκινάς κάτι καινούργιο, σε ένα πολύ περιορισμένο χρόνο, έχοντας στη διάθεσή σου ελάχιστες μέρες. Μεγάλο κεφάλαιο αυτό», είπε χαρακτηριστικά.
Στη συνέχεια, πρόσθεσε: «Τέλος Ιουλίου τελείωσε η εκπομπή στην Κρήτη, έπρεπε να φύγω και 31 Αυγούστου έκανα πρεμιέρα στον ΣΚΑΪ. Οι μέρες που είχα στη διάθεση μου ήταν μετρημένες στα δάχτυλα. Να βρω σπίτι, να αλλάξω γενικώς τη ζωή μου και ταυτόχρονα, να ξεκινήσω κάτι καινούργιο με νέους ανθρώπους, συνεργάτες που σε μεγάλο βαθμό και εκείνοι ξεκινούσαν με αυτή την ευθύνη που είχαν τότε σε άλλα πόστα. Όλοι μαζί ξεκινήσαμε με πολύ καλή διάθεση».
Ιωάννα Μαλέσκου: «Αυτή την μετάβαση αλλιώς την είχα φανταστεί και αλλιώς την έβλεπα να εξελίσσεται»
Εξήγησε ωστόσο, πως τα πράγματα δεν ήρθαν ακριβώς όπως τα περίμενε. «Αντίκρυσα και συνάντησα κάτι διαφορετικό από αυτό, το οποίο ανέμενα. Γιατί, ναι μεν με κάποιο τρόπο απασχολούσα και συζητήθηκε το όνομα μου σε έναν μεγάλο βαθμό όσο ήμουν ακόμα στην Κρήτη, χωρίς όμως να το επιδιώξω ή να φανταστώ πώς θα εξελισσόταν όλο αυτό. Ερχόμενη εδώ αντικρύζω κάτι καινούργιο, το οποίο προφανώς ήταν σε άλλο μέγεθος και άλλες ήταν οι διαστάσεις που λάμβανε, γιατί δεν είχα προετοιμαστεί πως πρέπει να απαντήσεις δημόσια για πράγματα τόσο άμεσα».
Όσο για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε, είπε: «Επειδή έχω περάσει πολύ δύσκολες στιγμές, όταν έκλεινε η πόρτα του σπιτιού μου σκεφτόμουν πάρα πολλά πράγματα. Δεν τα σκεφτόμουν όμως, δυνατά, γιατί ξέρω ότι ο χαρακτήρας μου είναι τέτοιος που, αν τα αρθρώσω πόσω μάλλον αν τα πω κάπου, πάντα με τρόμαζε ότι μπορεί να με ποτίσει».
Τέλος, συμπλήρωσε: «Ίσως και να υπήρξαν κάποιες στιγμές πολύ έντονες που να είπα μέσα μου, να σκεφτόμουν με τόση νοσταλγία, με τόση συγκίνηση και με τόση αγάπη αυτό το οποίο ήμουν, είχα και άφησα που… ήμουν οριακά να πω «γιατί». Δεν επέτρεψα όμως στον εαυτό μου ούτε μια στιγμή να με ρίξει, να με ρουφήξει, αυτό, γιατί φοβόμουν ότι ξαφνικά θα είχα τον χαρακτηρισμό μέσα μου της ηττοπαθούς. Δεν έχω σε καμία περίπτωση συνηθίσει και δεν θα επέτρεπα στον εαυτό μου, ακόμα και στα δύσκολα, να τα παρατήσω και να φύγω».