Παρασκευή, 29 Μαρτίου, 2024

Και τώρα τι κάνουμε;

«Κάποια μίνιμουμ κοινά σημεία σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση όσο και αν μας ακούγεται απίθανο»

vouli

του Μάνου Επιτροπάκη

Κανένα αφήγημα ή ερμηνεία από όσες διαβάζω δεν με έχει πείσει για το ποιος φταίει που φτάσαμε εδώ.

Η Χώρα έχει μπλοκάρει μετά από 5 χρόνια μνημονίων τα οποία μπορεί μεν να κράτησαν τη χώρα στη ζωή με πολλές και αιματηρές θυσίες, αλλά δυστυχώς δαιμονοποιήθηκαν από την αντιπολίτευση σε βαθμό που και σχετικά ανώδυνες μεταρρυθμίσεις να μην γίνονται πλέον αποδεκτές στην κοινωνία. Η στροφή της Κυβέρνησης μετά τις ευρωεκλογές, η μεταρρυθμιστική κόπωση που παρουσιάζει, είναι και προϊόν όλου αυτού του κλίματος άρνησης, κορεσμού της κοινωνίας από παρεμβάσεις, μέτρα, αλλαγές. Η χώρα πράγματι δικαιούται να πάρει μια ανάσα. Και καθώς το μνημόνιο εκ των πραγμάτων τελειώνει και πρέπει να δούμε πως θα πάμε στην επόμενη μέρα, με ποιους εθνικούς όρους κυρίως, με τι κράτος και τι παραγωγικό μοντέλο, το πολιτικό σύστημα δεν μπορεί να βρει μια χρυσή τομή που θα το κάνει και αξιόπιστο προς τους δανειστές και φορέα εμπιστοσύνης προς το εσωτερικό.

Έχει δίκιο η κυβέρνηση πως η τρόικα έχει πέσει έξω στις προβλέψεις της. Και δεν χρειάζονται νέα υφεσιακά μέτρα που θα ανακόψουν την ισχνή και εύθραυστη ανάπτυξη.

Και όσοι κάνουν κριτική από μεταρρυθμιστική σκοπιά, σωστά λένε πως πράγματι η κυβέρνηση αδράνησε τους τελευταίους μήνες και δεν προχώρησε σε θεσμικές αλλαγές, όπως στη Δικαιοσύνη, την Παιδεία, το Φορολογικό σύστημα, το πολιτικό σύστημα, το παραγωγικό μοντέλο. Αυτό όμως που δεν λένε είναι πως δεν είναι αυτές οι μεταρρυθμίσεις που βάζει στα 19 σημεία της η τρόικα, ούτε και πως αυτές οι απολύτως απαραίτητες αλλαγές αφορούν την μετά το μνημόνιο εποχή κυρίως και την είσοδο της χώρας στην νέα μεταπολίτευση.

Οι μεταρρυθμίσεις αυτές έπρεπε πράγματι να έχουν ξεκινήσει για να μην γυρίσουμε στο παλιό μοντέλο ποτέ ξανά. Αλλά αυτές αποδίδουν σχετικά μακροχρόνια, όχι άμεσα και δεν καλύπτουν το δημοσιονομικό κενό που προβλέπουν οι δανειστές μας. Δεν θεωρώ επίσης πως οι μαζικές απολύσεις είναι μεταρρύθμιση σε μια χώρα που έχουν κλείσει κυρίως μικρομεσαίες επιχειρήσεις. Και ναι, το ασφαλιστικό έχει πρόβλημα, αλλά όχι επειδή δεν έγιναν αρκετές παρεμβάσεις στην δομή του, αλλά κυρίως λόγω του ότι μεγάλο μέρος του εργατικού δυναμικού είναι στην ανεργία και δεν αποδίδει τους ασφαλιστικούς πόρους που χρειάζονται ακόμα. Η μείωση των συντάξεων των 700 ευρώ κατά 30% τι προσφέρει; Αντίθετα, θα έπρεπε να μπει άμεσα φραγμός στις πρόωρες συνταξιοδοτήσεις.

Παρόλα αυτά υπάρχει λύση για την χώρα. Λύση που όμως πρέπει να συμφωνηθεί πρώτα Εθνικά και μετά με την Ευρώπη. Λύση που ούτε θα «βουλγαροποιήσει» την Ελλάδα ούτε όμως θα την αφήσει πάνω στις παλιές δομές της μεταπολίτευσης.

Μπορώ να εντοπίσω κάποια μίνιμουμ κοινά σημεία σε κυβέρνηση και αντιπολίτευση όσο και αν μας ακούγεται απίθανο.

1. Πρέπει να γίνει πλέον μια ΠΟΛΙΤΙΚΗ διαπραγμάτευση που θα αφορά και τις δεσμεύσεις της Ελλάδας, αλλά και τις δεσμεύσεις της Ευρώπης στα χρηματοδοτικά εργαλεία, τις Επενδύσεις και το χρέος. Και αυτή η διαπραγμάτευση δεν θα γίνει με την Τρόικα αλλά στα Ευρωπαϊκά όργανα. Να οργανωθεί λοιπόν η εθνική ομάδα διαπραγμάτευσης. Πολιτική διαπραγμάτευση με την Ευρώπη ζητάει και ο Σύριζα.

2. Ζητάμε χρόνο για να δείξουμε πως δημοσιονομικό κενό δεν υπάρχει, και πως η Τρόικα κάνει λάθος. Ας εκτελεστεί και αυτός ο Προϋπολογισμός χωρίς άλλα μέτρα .Γιατί να διαφωνήσει η αντιπολίτευση σε αυτό; Ούτε νέα μέτρα θέλει και προτιμά να κλειστεί μια συμφωνία τώρα από την παρούσα βουλή πάρα να σκάσει το πρόβλημα σε λίγους μήνες στα χέρια της. Το παραδέχτηκαν και στις συνομιλίες τους με τα ξένα funds.Δεν αναιρείται όμως κανένας μνημονιακός νόμος. Πισωγυρίσματα δεν κάνουμε. Το κράτος έχει συνέχεια.

3. Να καταρτίσουμε ένα εθνικό σχέδιο ανάταξης με δομικές μεταρρυθμίσεις, διατηρώντας πλεονάσματα μεν, αλλά ανακουφίζοντας και τις πιο αδύναμες ομάδες, και όχι τις πελατειακά προνομιούχες. Εκεί μπορεί να συμβάλλει η αντιπολίτευση.

4 .Να συμφωνήσουμε σε μια προληπτική γραμμή πίστωσης η οποία θα δίνει ασφάλεια στην χώρα από την μία, αλλά να βγούμε και στις αγορές ώστε να τελειώσει η «διασωλήνωση» και να αποκτήσουμε ξανά μια φυσική σχέση εμπιστοσύνης μαζί τους. Θα υπάρχει μια πολιτική σταθερότητα που θα αποκλιμακώσει τα επιτόκια και θα προσελκύσει ξένες επενδύσεις.

5. Το χρέος δεν γίνεται να κουρευτεί, αλλά μπορεί να αναδιαρθρωθεί με μετακύλιση και μείωση επιτοκίων. Αυτό πρέπει να το αποδεχτεί και ο Σύριζα ως τη μόνη ρεαλιστική λύση. Η Συμφωνία για το χρέος δεν χρειάζεται να υπογραφεί άμεσα. Αρκεί να συμφωνηθεί πολιτικά από κυβέρνηση και αντιπολίτευση ότι το πλαίσιο θα είναι αυτό. Εφόσον το πρόγραμμα μας κυλήσει και αποδώσει όπως προβλέπουμε, σε δεύτερο χρόνο έρχεται και με επίσημη υπογεγραμμένη συμφωνία.

6. Ένα πρόγραμμα δημοσίων και ευρωπαϊκών επενδύσεων, σε συνδυασμό με την αύξηση ρευστότητας από τις Ελληνικές τράπεζες και διευκολύνσεις από την ΕΚΤ.

Υπάρχει λοιπόν έδαφος για μια λύση εθνική. Λύση για κόμματα δεν υπάρχει. Ελπίζω το πολιτικό σύστημα να δείξει ωριμότητα και ευθύνη ώστε να βγούμε σύντομα και ανώδυνα από την πολιτική αστάθεια και να εργαστούμε για την επόμενη μέρα της χώρας.

[pullquote]Ο Μάνος Επιτροπάκης είναι μέλος της Συντονιστικής Γραμματείας για την Δημοκρατική Παράταξη και υποψήφιος ευρωβουλευτής της Ελιάς.[/pullquote]

πηγή: Action24.gr

(Visited 1 times, 1 visits today)
By