Είναι δημοφιλής τόσο στα «αριστερά» όσο και στα «δεξιά».
Ο εκτροχιασμός του ιταλικού χρέους οδήγησε το 2011 σε παραίτηση τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι. Την πρωθυπουργία κλήθηκε να αναλάβει τότε η τεχνοκρατική κυβέρνηση με επικεφαλής τον Μάριο Μόντι, η οποία αποτέλεσε σύντομο κεφάλαιο, που οδήγησε τελικά στον σχηματισμό κυβέρνησης από τον Ματέο Ρέντσι, μετά την παραίτηση του πρώην πρωθυπουργού Ενρίκο Λέτα τον Φεβρουάριο του 2014.
Ο πρώην δήμαρχος της Φλωρεντίας αναρριχήθηκε στην κορυφή της ιεραρχίας του Δημοκρατικού Κόμματος (PD), ασκώντας εν συνεχεία πιέσεις στον τότε πρωθυπουργό Ενρίκο Λέτα και αναλαμβάνοντας εν τέλει τα κυβερνητικά ηνία.
Παρότι το πολιτικό όραμα του Ματέο Ρέντσι δεν περιλάμβανε καινοτόμα στοιχεία, ο δυναμισμός με τον οποίο προώθησε το πρόγραμμά του ήταν πρωτόγνωρος για τα δεδομένα του κεντροαριστερού κυβερνώντος κόμματος. Σε ένα πολιτικό πεδίο όπου κυριαρχούσαν γηραιότερα στελέχη, σχημάτισε ένα από τα πιο νεανικά υπουργικά συμβούλια στην Ευρώπη, τα μισά μέλη του οποίου ήταν γυναίκες. Μάλιστα κατόρθωσε να συνεννοηθεί τόσο αποτελεσματικά με τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι -τη μοναδική ισχυρή αντιπολιτευτική δύναμη στην Ιταλία- ώστε του επετράπη να λάβει την έγκριση της Γερουσίας για την ψήφιση ενός νέου εκλογικού νόμου, που θα διασφάλιζε περισσότερη πολιτική σταθερότητα. Οι επιτυχείς συνεννοήσεις με το κόμμα του Μπερλουσκόνι γέννησαν μάλιστα υποψίες εναντίον του Ρέντσι εντός του Δημοκρατικού Κόμματος.
Δεδομένης της σοβαρής αμοιβαίας δυσπιστίας ανάμεσα στα πολιτικά κόμματα, που ήταν χαρακτηριστική στην ιταλική δημοκρατία μετά τον πόλεμο, ο Ρέντσι τα κατάφερε εξαιρετικά, με αποτέλεσμα να παραμείνει στην εξουσία και να αυξήσει τη δημοτικότητά του τόσο στο δεξιό όσο και στο αριστερό πολιτικό στρατόπεδο, σχολίασε στην DW ο Λεονάρντο Μορλίνο, πολιτικός επιστήμονας στο Πανεπιστήμιο Luiss στη Ρώμη.
Ο επικοινωνιολόγος και αρθρογράφος Μασιμιλιάνο Παναράρι εκτιμά ότι ο ιταλός πρωθυπουργός απέχει πολύ από την υλοποίηση των προεκλογικών του υποσχέσεων, παρόλα αυτά όμως εκπροσωπεί «μία πραγματική επανάσταση στην ιταλική πολιτική». Ο Παναράρι υπογραμμίζει μεταξύ άλλων την παραδειγματική εφαρμογή του «following leadership», δηλαδή την ικανότητα να αντιλαμβάνεται ταχύτατα τις διαθέσεις και τις επιθυμίες των Ιταλών -τόσο των πολιτών όσο και των πολιτικών. Πάντως, πολλοί Ιταλοί -ειδικά όσοι ανήκουν στην παραδοσιακή αριστερά- στηρίζουν στην καλύτερη περίπτωση «χλιαρά» τον Ρέντσι. Άλλωστε, ο ρυθμός ανάπτυξης της ιταλικής οικονομίας κινείται γύρω από το 0%, η ανεργία αυξήθηκε τη χρονιά που πέρασε, ενώ πολλοί ερμηνεύουν τη χαλάρωση ορισμένων διατάξεων του εργατικού κώδικα ως επίθεση κατά των εργατικών δικαιωμάτων.
Σε κάθε περίπτωση, ο Μασιμιλιανό Παναράρι εκτιμά ότι η κατάρρευση που υπέστη το δεξιό κόμμα Forza Italia του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, μοναδική πηγή κινδύνου για την εξουσία του Ρέντσι, είναι οι θεωρούμενοι σύμμαχοί του. «Η αντιπαράθεση βρίσκεται εντός του Δημοκρατικού Κόμματος, που είναι το μόνο οργανωμένο κόμμα στην Ιταλία αυτή τη στιγμή. Πρόκειται όμως για μία αντιπαράθεση κατά βάση σιωπηρή, υπόγεια, η οποία θα μπορούσε να εξελιχθεί σε σοβαρή πηγή αστάθειας», επισημαίνει ο ιταλός αναλυτής.
Πηγή:Deutsche Welle