Ο Κυριάκος Μητσοτάκης τους έπιασε στον ύπνο. Το τι πραγματικά συνέβη, γιατί, πώς, ποιοι ήταν οι εμφανείς και ποιοι οι αφανείς πρωταγωνιστές, μένει να αναλυθεί από τους ειδικούς επί της νεοδημοκρατικής ανθρωπογεωγραφίας, το ρεπορτάζ, τους ίδιους τους νεοδημοκράτες. Αυτοί ψήφισαν, αυτοί ξέρουν και καλύτερα.
Γράφει η Νεφέλη Ουρανού
Το βέβαιο είναι ένα: το σκηνικό σήμερα φαίνεται διαφορετικό. Νεότερη γενιά – άρα πιο ουσιαστική πολιτική και κοινοβουλευτική αντιπαράθεση ΣΥΡΙΖΑ-ΝΔ – νεοφιλελεύθερη στρατηγική στη ΝΔ – και ας εκληφθεί αυτό ως πολιτικός όρος και όχι ως χαρακτηρισμός – και συνάμα ένα ευρύτερο ακροατήριο, πιο πρόθυμο να αφουγκραστεί την αξιωματική αντιπολίτευση. Μέχρι χθες, ο Αλέξης Τσίπρας «έκανε μάνα». Σήμερα, «μοιράζει» ο Κυριάκος Μητσοτάκης.
Θα γίνει Πρωθυπουργός; Θα δείξει. Έχει ακόμη πολύ δρόμο μπροστά του. Η κοινοβουλευτική σύνοδος θα είναι δύσκολη. Η ισορροπίες λεπτές. Θα έχουμε οικουμενική Κυβέρνηση; Είναι ο δεύτερος που πρέπει να απαντήσει στο ερώτημα αυτό. Πρώτα να μιλήσει ο Τσίπρας.
Σε αυτή την παρτίδα, υπάρχουν και άλλοι παίκτες. Μικρότεροι, αλλά όχι αμελητέοι. Η Δημοκρατική Συμπαράταξη, το Ποτάμι, η Ένωση Κεντρώων, που διεκδικούν να εκφράσουν – κάθε κόμμα με το δικό του τρόπο – τον πολιτικό χώρο της σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, του προοδευτικού μεταρρυθμιστικού πόλου.
Ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος, και οι κομματικοί φορείς που τον απαρτίζουν, οφείλει να αυτοπροσδιοριστεί θετικά και συγκεκριμένα. Η σημερινή ημέρα είναι διαφορετική και γι’αυτούς. Ο ετεροκαθορισμός ως «αντι-Τσίπρες» ή «αντι-καραμανλικοί» ή «αντι-μεϊμαράκηδες», δεν αρκεί πια. Ή υπάρχει πολιτική πρόταση για το παρόν και το μέλλον ή δεν υπάρχει. Ή υφίσταται λόγος ύπαρξης ή δεν υφίσταται. Ή θα συγκροτηθεί ιδεολογική ταυτότητα και πολιτικό σχέδιο με αναφορές στο μέλλον – και όχι σε δακρύβρεχτες ιστορίες για το ένδοξο παρελθόν – και μάλιστα κατά προτίμηση στην κατεύθυνση της (“ομοσπονδιακής”, έστω) ενότητας, ή ο πολιτικός χώρος θα συμπιεστεί αφόρητα από τους δύο μεγάλους «παίκτες» και οι κομματικοί φορείς που φιλοδοξούν να τον εκφράσουν θα φυλλορροήσουν κι άλλο προς τα δεξιά ή τα αριστερά.
Η ευθύνη είναι μεγάλη, τόσο για τα κόμματα ως συλλογικά υποκείμενα, όσο και για τα πρόσωπα, τις ηγεσίες, αλλά και τις – νυν ή δυνάμει – ηγετικές φυσιογνωμίες που ανήκουν στο χώρο αυτό. «Άγνοια ευθύνης» δε συγχωρείται…
Σειρά σας, κυρίες και κύριοι της κεντροαριστεράς. Η επανεκλογή Τσίπρα ήταν το πρώτο καμπανάκι. Η νίκη Μητσοτάκη το δεύτερο. Όταν ηχήσει το τρίτο, θα είστε έτοιμοι να βγείτε στη σκηνή ή θα ξεχαστείτε, παίζοντας το «μουντζούρη» στα παρασκήνια;