Στέφανος Κασσελάκης και Νίκος Ανδρουλάκης. Σαν δύο ξένοι στην ίδια πόλη. Σαν στριμωγμένοι άγνωστοι συνεπιβάτες, αν όχι σε κοινό, σε παραπλήσιο βαγόνι. Παρότι συμμετέχουν στο ίδιο παιχνίδι, είναι ανέπαφοι μεταξύ τους. Οι βίοι τους δεν είναι διόλου παράλληλοι, έστω και αν κάποιες από τις πολιτικές επιλογές τους τέμνονται περιστασιακά. Δεν μοιράζονται, άλλωστε, καν κοινές μνήμες, συμπεριφορές, νοοτροπίες, ιδέες. Εχουν διανύσει ανόμοιες διαδρομές και κινούνται σε ασύμπτωτες τροχιές.
Με συνέπεια οι αποστάσεις τους να μη γεφυρώνονται. Κι αν αμφότερους τους συνεπαίρνουν ταυτόσημοι στόχοι, με τίποτε δεν συμπλέουν. Αντίθετα, ανταγωνίζονται σκληρά για το ποιος θα φτάσει πρώτος στη δεύτερη θέση των προσεχών ευρωεκλογών. Η κατάκτηση του ασημένιου μεταλλίου, μακράν του χρυσού του νικητή, είναι και για τους δύο ένα κρίσιμο έπαθλο. Αποτελεί την ανταμοιβή τους για την εδραίωση εκάστου στην ηγεσία του κόμματός του. Συνιστά οιονεί κατοχύρωση του ρόλου του ως αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Και ταυτόχρονα τοποθετεί το εφαλτήριο επικράτησης στην ανάμεσά τους κούρσα για την ηγεμονία της Κεντροαριστεράς. Ειδικότερα τώρα που η μάχη ανάβει.
Το έφερε έτσι η συγκυρία ώστε οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις να δείχνουν ισοπαλία των ποσοστών ανάμεσα σε ΣΥΡΙΖΑ και ΠΑΣΟΚ. Γεγονός που εν όψει ευρωκάλπης προδικάζει ντέρμπι. Αναπόδραστα, όπως σε κάθε τέτοια αναμέτρηση με αβέβαιο αποτέλεσμα, τα επιτελεία τους βρίσκονται σε αναβρασμό, σκάβοντας επιμελώς βαθύτερα χαρακώματα για τη συγκρουσιακή αντιπαράθεσή τους. Η οποία δεν ξεκίνησε, προφανώς, με την ανάγνωση των τελευταίων δημοσκοπικών ευρημάτων.
Η έναρξη της αντιπαλότητας Κασσελάκη και Ανδρουλάκη έχει τη δική της αφετηρία, μόλις τέσσερις μήνες πριν.
Στις 4 το απόγευμα εκείνης της Δευτέρας 6 Νοεμβρίου 2023, ο νεοεκλεγμένος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ περνούσε κοστουμαρισμένος την πόρτα του γραφείου στη Βουλή του προέεδρου του ΠΑΣΟΚ. Ηταν η πρώτη εθιμοτυπική τους συνάντηση, που θα έγραφε το πρελούδιο μιας ωδής στην ψυχρότητα μεταξύ των δύο πολιτικών αρχηγών. Μέχρι εκείνη τη στιγμή, η Χαριλάου Τρικούπη, αισιόδοξη για το δημοσκοπικό προβάδισμα του ΠΑΣΟΚ έναντι του ΣΥΡΙΖΑ, μετά 11 «πέτρινα» χρόνια από τον μακρινό Μάιο του 2012, έδειχνε άνετη, χαλαρή, καταδεκτική. Με αυτοπεποίθηση που καθρεφτιζόταν στον πρόεδρό της. Ετσι κι αλλιώς, το τετ α τετ με τον Κασσελάκη είχε θεσμικό χαρακτήρα, εξαιτίας του τόπου του ραντεβού στον ναό της Δημοκρατίας.
Την ίδια στιγμή, ο Ανδρουλάκης ήταν ο οικοδεσπότης που υποδεχόταν έναν εξωκοινοβουλευτικό πολιτικό ηγέτη στη Βουλή. Οσο να “ναι, περιβεβλημένος με το κύρος του εκλεγμένου βουλευτή, ο αρχηγός του ΠΑΣΟΚ απέπνεε έναν αέρα αίγλης απέναντι στον φιλοξενούμενό του. Ξεχνώντας ίσως ότι και ο ίδιος παρέμεινε ως πρόεδρος του κόμματός του επί περίπου 1,5 χρόνο μακριά από το Κοινοβούλιο, διατηρώντας τη θέση του στην Ευρωβουλή, καθώς και τον εκεί διόλου ευκαταφρόνητο μισθό του.
Κι όταν εκλεγμένος πια βουλευτής, πριν κάνει την πρώτη του εμφάνιση στην αίθουσα της Ολομέλειας, φρόντισε να την επισκεφθεί νωρίτερα, όταν ήταν άδεια, για να εξοικειωθεί με τον χώρο. Μεθοδικός μεν, αλλά με το τρακ του πρωτάρη. Πράγμα που αναμένεται να κάνει και ο Κασσελάκης, αν και εφόσον εκλεγεί βουλευτής στις επόμενες, οπόταν διενεργηθούν, εθνικές εκλογές.
Σημειολογία
Οπως, πάντως, και αν είχε, ελάχιστοι αντιλήφθηκαν σε εκείνη τη συνάντηση ότι ο Κασσελάκης προσήλθε ξεκάλτσωτος. Στυλιστικό χούι ίσως, αλλά για τους λάτρεις της σημειολογίας φανέρωνε ότι μάλλον θα έγραφε στα παλιά του μοκασίνια όσα θα συζητούνταν. Στη συζήτησή τους δεν χτίστηκε τίποτε τελεσφόρο πέρα από τα τυπικά. Συμφώνησαν να καταδικάσουν την κυβέρνηση, εξαπολύοντας πυρά από κοινού στη Ν.Δ. για τους χειρισμούς της στο σκάνδαλο των υποκλοπών και τις ενέργειές της στη διαλεύκανση της τραγωδίας των Τεμπών.
Επειτα από μία ώρα κουβέντας, μπροστά από τις κάμερες ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ-ΚΙΝΑΛ περιχαρής υπογράμμιζε ότι «πρέπει να υπάρχουν δίαυλοι επικοινωνίας για να οικοδομούμε σε ένα πολιτικό πεδίο σχέσεις εμπιστοσύνης και συναινέσεων όπου είναι δυνατόν». Δύο μόλις ώρες αργότερα, το ίδιο βράδυ κιόλας, αυτά τα λόγια-πετιμέζια είχαν μεταστραφεί σε ξίδια, αν όχι σε διαβρωτική καυστική ποτάσα. Η υποτιθέμενη συνεννόησή τους είχε γίνει φτερά και πούπουλα.
Εκείνη τη δευτεριάτικη βραδιά διοργανωνόταν στο Ιδρυμα Μείζονος Ελληνισμού τιμητική εκδήλωση για τον Κώστα Σημίτη. Ο προσκεκλημένος Στέφανος Κασσελάκης είχε ενημερώσει προκαταβολικά πως δεν θα παρευρεθεί. Την ίδια νύχτα, ο Παύλος Πολάκης πανηγύρισε την απουσία του αρχηγού του, αναρτώντας αμιγώς προσβλητικό σχόλιο για τον πρώην πρωθυπουργό. Τα πράγματα χειροτέρεψαν την επομένη, όταν ο ίδιος ο Κασσελάκης εξηγούσε στους δημοσιογράφους ότι δεν παραβρέθηκε στην εκδήλωση, διερωτώμενος εριστικά «τι δουλειά έχω εγώ με όλους εκείνους που έχουν σπαταλήσει τόσα δισεκατομμύρια του ελληνικού λαού;».
Ο Ανδρουλάκης, θιγμένος από την έλλειψη σεβασμού, ενεργοποίησε άμεσα τα αντι-ΣΥΡΙΖΑ αντανακλαστικά του κόμματός του. Εδωσε εντολή να εκδοθεί μια σκληρή απάντηση. Μεμιάς, η Χαριλάου Τρικούπη κατηγόρησε τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ πως «επαναλαμβάνοντας τον χυδαίο λαϊκισμό κατά του ΠΑΣΟΚ, ο Κασσελάκης αποδεικνύει ότι μέντοράς του είναι ο Πολάκης». Η κόντρα των δύο πολιτικών είχε πλέον φουντώσει. Το μεταξύ τους κλίμα όχι μόνο δεν είχε στραβώσει ανεπανόρθωτα, αλλά ολοκληρωτικά πυρποληθεί.
Στα αποκαΐδια και τις στάχτες του, είκοσι ημέρες αργότερα, οι δυο τους συναντήθηκαν ως καλεσμένοι στην 7η απονομή των βραβείων «Επιχειρηματικότητας» στο Ιδρυμα «Σταύρος Νιάρχος». Αντάλλαξαν τυπική χειραψία, κάθισαν πλάι-πλάι παγωμένοι και αμίλητοι, κοιτάζοντας απλανώς ο ένας δεξιά και ο άλλος αριστερά. Ο Κασσελάκης ήταν ήδη αποπροσανατολισμένος, καθώς τρεις μέρες πριν είχε αποχωρήσει από το κόμμα του σημαντική μερίδα ιστορικών στελεχών του και είχαν ανεξαρτητοποιηθεί 11 βουλευτές της Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ. Από τη μεριά του το ΠΑΣΟΚ, ευπρεπώς, τσιγκουνεύτηκε να ρίξει σχολιαστικά «καρφιά» στις εξελίξεις αποδρομής του διασπασμένου πλέον κόμματος της αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Η επόμενη συνάντηση έγινε στο Φανάρι για τα Θεοφάνια, το Σάββατο 6 Ιανουαρίου. Σε εκείνο το εορταστικό διήμερο στην Κωνσταντινούπολη, επιβεβαίωσαν ως απόμακροι ο ένας από τον άλλο τον τίτλο «Δύο Ξένοι στην Πόλη». Αντικατοπτρίζοντας κυριολεκτικά την τεράστια, από όλες τις πλευρές, απόστασή τους που ήδη προϋπήρχε. Ούτως ή άλλως, δεν τους συνέδεε κανένα ιστορικό, πολιτικό ή γεωγραφικό ίχνος. Η αναφορά του Κασσελάκη στην κοινή κρητική καταγωγή τους ήταν απλώς κάτι μεταξύ κληρονομημένης φαντασίωσης και περίπλοκου παραμυθιού.
Το ότι συμπορεύτηκαν ευκαιριακά από το ίδιο πολιτικό μετερίζι στη Βουλή αντανακλά την αμηχανία τους εντός ενός ακινητοποιημένου διαγκωνισμού αναχρονιστικής ισχύος απέναντι στις προωθούμενες μεταρρυθμίσεις και τη ρεαλιστική δρομολόγηση πολιτικών καινοτομιών.
Συντονίστηκαν, άλλωστε, στη ρότα της μονολιθικής αντίστασης στην επιστολική ψήφο και στο νομοσχέδιο για τα ΑΕΙ. Παρότι η πλειονότητα των ψηφοφόρων που έχουν επίγνωση των αναγκών της κοινωνίας συντάσσεται με εκσυγχρονιστικές λύσεις, σχεδόν συντονισμένα επικαλούνται μια δήθεν αγανακτισμένη λαϊκή βούληση που απαιτεί κυβερνητική αλλαγή.
Δεν είναι αθέμιτο αντιπολιτευτικά, αλλά δεν προσφέρει φροντίδα, ανακούφιση και λύσεις εμπιστοσύνης στις επιτακτικές κοινωνικές ανάγκες. Συνηθίζεται, άλλωστε, από κόμματα που δεν βρίσκονται προ των θυρών της εξουσίας να επενδύουν σε φληναφήματα. Με αυτό το αναπαυτικό ονειρικό μαξιλάρι αντάμωσαν και στο Πατριαρχικό γεύμα μετά τον Αγιασμό των υδάτων, καθισμένοι μακριά ο ένας από τον άλλον.
Εμελλε μία εβδομάδα ακριβώς μετά, να παραχωρήσει ο Κασσελάκης συνέντευξη στο δελτίο ειδήσεων του καναλιού STAR. Εκεί φρόντισε, γλιστρώντας στην αμετροέπεια, να κλείσει από την πλευρά του κάθε περιθώριο για το ενδεχόμενο συζήτησης με τις άλλες «προοδευτικές» δυνάμεις. Μιλώντας εκείνη την Παρασκευή στη Μάρα Ζαχαρέα, την «έπεσε» δύο φορές στον Ανδρουλάκη. Αρχικά, διερωτώμενος, τάχα αθώα: «Πώς ο ΣΥΡΙΖΑ, θεωρητικά, θα συνδιαλλασσόταν με ένα κόμμα το οποίο είναι υπερχρεωμένο στις τράπεζες και με έναν πρόεδρο ο οποίος είναι εκβιαζόμενος;».
Δόλια υπονοούμενα
Παρενέβη, δηλαδή, με δόλια υπονοούμενα, στα εσωτερικά ενός άλλου κόμματος και παρέπεμψε ευθέως σε κατηγορίες για τις τηλεφωνικές παρακολουθήσεις του αρχηγού του από την ΕΥΠ. Καπάκι, όμως, ως άμεσα ενδιαφερόμενος στο θέμα του νομοσχεδίου για τα ομόφυλα ζευγάρια, καταφέρθηκε κατά του προέδρου του ΠΑΣΟΚ αναφορικά με το θέμα της μη επιβολής εκ μέρους του κομματικής πειθαρχίας, χαρακτηρίζοντας τη στάση του ως πράξη πολιτικής εκμετάλλευσης.
Η αλήθεια είναι ότι μερικώς δικαιώθηκε στο δεύτερο ζήτημα, καθώς το μεγαλύτερο ρήγμα καταγράφηκε στην Κ.Ο. του θεωρητικά μεταρρυθμιστικού ΠΑΣΟΚ, στην οποία 11 από τους 32 βουλευτές της δεν ψήφισαν το νομοσχέδιο. Εκ των υστέρων, ούτε ψίθυρος ούτε τσιμουδιά ακούστηκε από τα χείλη του για την απουσία και αποχή του προσφιλούς του Πολάκη από την ψηφοφορία για το συγκεκριμένο νομοσχέδιο ενόσω ο ίδιος είχε επιβάλει κομματική πειθαρχία.
kasselakis
Προηγουμένως, το ΠΑΣΟΚ αποκρίθηκε φουριόζο στις αιτιάσεις του Κασσελάκη, χτυπώντας στην αχίλλειο πτέρνα του. Εκείνης της παρ’ ολίγον υπουργοποίησής του από τον Κυριάκο Μητσοτάκη. Του ευχήθηκε, επίσης ειρωνικά, «καλό τριήμερο στις Σπέτσες και του χρόνου στο Μαϊάμι»! Παράλληλα, ζήτησε δημοσιοποίηση της δανειακής σύμβασης προς το ταμείο του κόμματός του, εκφράζοντας σαρκαστικά την ελπίδα ότι αυτή θα συνοδεύεται από αναλυτικό «πόθεν έσχες» του. Το τελευταίο έχει ήδη επισύρει εισαγγελική έρευνα για την εμφανιζόμενη offshore εταιρεία του «Osios LLC» με έδρα το Μαϊάμι.
Γίνεται πλήρως διαφανές πως έπειτα από όλα αυτά δεν χρειάζονται ξενερώματα, ξεκαρφώματα και μπερδέματα. Ο Κασσελάκης και ο Ανδρουλάκης βρίσκονται ευκρινώς σε αβυσσαλέα κόντρα με έρεισμα τη διεκδίκηση εκείνου του δημόσιου χώρου που συνιστά φορέα μνήμης της Κεντροαριστεράς. Δεν γίνεται αλλιώς, αφού δεν συνταιριάζουν ούτε σαν τα απλούστερα προς σύνδεση κομμάτια επιτραπέζιου παιδικού παζλ.
Ως οντότητες έχουν διακριτά αξιακά πρότυπα, διαφορετική διαμόρφωση χαρακτήρων, εντελώς άλλες πεποιθήσεις, ξεχωριστό στυλ, φιζίκ και προσωπικά οράματα. Δεν κολλάνε με τίποτε. Ο «ουρανοκατέβατος» 36χρονος Κασσελάκης έχει εγγράψει στο προφίλ του ευκατάστατη οικογένεια, Εκάλη, Κολλέγιο Ψυχικού, ξεχωριστά αμερικανικά πανεπιστήμια, παραστάσεις από Βοστώνη, Φιλαδέλφεια, Νέα Υόρκη, Μαϊάμι, αναφορές στο Δημοκρατικό Κόμμα των ΗΠΑ ίσως και με ένα πόστερ του Κλίντον στο παιδικό του δωμάτιο.
Φέρει επίσης τον μικρής διάρκειας στερεοτυπικό τίτλο του «χρυσού αγοριού» της Goldman Sachs, πλασάρεται ως «αυτοδημιούργητος» εφοπλιστής, ενώ ως αρθρογράφος του «Εθνικού Κήρυκα» διακρίθηκε ως ανθυποσελέμπριτι στα κοσμικά γκαλά της Ομογένειας. Είναι ακόμη ανοιχτά γκέι, παντρεμένος με τον νοσηλευτή Τάιλερ Μακμπέθ, πολύγλωσσος, γυμνασμένος, με στενά μακό, φαν των χαλαρών γουικέντ εξορμήσεων σε επτάστερα καταλύματα. Και, βέβαια, ζωηρά επικοινωνιακός. Α, ναι, διατείνεται ότι είναι τόσο «κονομημένος» ώστε δεν χρειάζεται να ξαναδουλέψει.
Διαφορετική πορεία
Από τη μεριά του, ο 45χρονος Ανδρουλάκης διαθέτει το περίγραμμα άλλων, πιο vintage προδιαγραφών. Με την ταμπέλα του δημιουργήματος του κομματικού σωλήνα, που αποτελούσε προθάλαμο μιας λαμπρής πολιτικής καριέρας, προς τιμήν του, έκανε μεγάλο άλμα σε αυτόν τον δύσκολο στίβο των οικογενειοκρατούμενων τζακιών. Γόνος μιας οικογένειας δημοσίων υπαλλήλων και παιδί της παραδοσιακής δημόσιας εκπαίδευσης, περπάτησε στο Ηράκλειο της Κρήτης, στην Ξάνθη, στην Αθήνα, στις Βρυξέλλες και ως ταξιδιώτης σε καμιά 50αριά άλλες χώρες του κόσμου. Αλλά, όπως του καταλογίζουν, ο αποκαλούμενος «βοσκός», στα φοιτητικά του χρόνια μια ξένη γλώσσα δεν έμαθε καλά.
Διαζευγμένος, με έναν γιο κοντά στην εφηβεία, βαφτισμένο με το όνομα του πατέρα του, ζει μια νορμάλ ζωή. Μόνο διάφοροι κακόβουλοι με αξίνιστες μαρτυρίες τού έχουν επιρρίψει κουτσομπολίστικα μια αψάδα στις προσωπικές του σχέσεις. Τίποτε, όμως δεν μειώνει το ψυχωμένο φρόνημά του να αποτρέψει κάθε προσπάθεια υφαρπαγής της «δημοκρατικής παράταξης» από αλαζονικούς ψεκασμένους με φούμαρα Βορειοαμερικανούς τουρίστες της ανατολικής ακτής των ΗΠΑ. Σε αυτή την προσπάθειάα του, ωστόσο, δείχνει να του λείπει η συνεργατική πειθώ και ο ξεσηκωτικός απαγγελτικός ρυθμός.
Το έλλειμμα επιδραστικότητάς του επιχειρεί να το διορθώσει με την προσγειωμένη σιγουράτζα. Βήμα-βήμα, αργά, σταθερά και προσεκτικά, προσμένει μια υπολογίσιμη άνοδο του κόμματός του παρά μια οποιαδήποτε εκλογική «εκτόξευση», που θα τον κάνει να πάρουν τα μυαλά του αέρα, υπερεκτιμώντας τις δυνατότητές του. Αυτή την εξωστρεφή συστολή του τη βαφτίζουν οι επικριτές του δειλία. Του αποδίδουν, όχι και τόσο άδικα, ότι η στάση του θυμίζει κάπως το «κάνει την ανάγκη φιλοτιμία».
Ωστόσο, το προσωρινά θεαματικό γκελ του Κασσελάκη, που εμφανίστηκε στο πρόσφατο συνέδριο του κόμματός του ως ατακαδόρος διασκεδαστής παλιού συνοικιακού αναψυκτηρίου, δεν του ταιριάζει. Ή δεν μπορεί στο φινάλε να το μιμηθεί. Παίζει κι αυτό.
Από την άλλη, έχει ανοίξει τα πολιτικά χαρτιά του ως προς τη στρατηγική του κόμματός του. Δεν γουστάρει συγκολλήσεις κομμάτων που πιθανόν θα υποσκάψουν την αυτοτέλεια του δικού του. Επιθυμεί ένα μοντέλο αλά Χάρη Δούκα, τύπου πανηγυρικές αγκαλιές του εκλεγμένου δημάρχου Αθηναίων με τον Συριζαίο συνυποψήφιό του Κώστα Ζαχαριάδη, υπό τις ευλογίες του συγκινημένου Γιώργου Παπανδρέου. Με αυτή τη φόρμουλα εικάζεται ότι προτίθεται να δρομολογήσει ευρύ κάλεσμα προς όλες τις προοδευτικές δυνάμεις υπό τη σκέπη του ΠΑΣΟΚ.
Το πόσο τώρα μπορεί αυτό το σχέδιο να υπηρετήσει ένα ρεαλιστικό αφήγημα πειστικής πρότασης εξουσίας, που θα διαμορφώσει την ευκαιρία αλλαγής των πολιτικών συσχετισμών, είναι συζητήσιμο. Υπό την ίδια αμφιβολία που τέθηκε η αιφνίδια μεταστροφή του από την προγραμματική θέση του κόμματος υπέρ των μη κρατικών, μη κερδοσκοπικών πανεπιστημίων.
Για σημαντική μερίδα της ευρύτερης κοινής γνώμης, ο συγκρατημένος Ανδρουλάκης εμφανίζεται ανεπαρκής για να ηγηθεί ως πρωταγωνιστής ενός αντικυβερνητικού πολιτικού και κοινωνικού κύματος. Ακόμη χειρότερα η ίδια κρίνει ότι ο ναρκισσιστής Κασσελάκης δεν έχει το υπόβαθρο, την ιδεολογικοπολιτική συγκρότηση ούτε το εκτόπισμα για να ηγηθεί ενός κόμματος της σύγχρονης Αριστεράς.
Ο Κασσελάκης, άλλωστε, είναι η μόνη περίπτωση αρχηγού που η εκλογή του δεν συνοδεύτηκε με, προσωρινή έστω, άνοδο των ποσοστών του κόμματός του.
Στις δημοσκοπικές ερωτήσεις για τη δημοφιλία τους, τόσο ο ένας όσο και ο άλλος καταγράφουν παρόμοια χαμηλά μονοψήφια ποσοστά, χαμηλότερα από εκείνα των κομμάτων που ηγούνται. Ο μεν Ανδρουλάκης, πάλι καλά για τον ίδιο, έρχεται τρίτος στη λίστα μετά τον Μητσοτάκη και τον Κουτσούμπα. Ο δε Κασσελάκης, άστα να πάνε, πολύ χαμηλότερα, μετά την Κωνσταντοπούλου, τον Βελόπουλο και σχεδόν καταϊδρωμένος ισόπαλος με τον Χαρίτση.
Αβέβαιη έκβαση
Για την ώρα, πάντως, η δεύτερη θέση στις ευρωεκλογές, που δημοσκοπικά φαινόταν πως κλείδωνε προς το ΠΑΣΟΚ, παραμένει προς το παρόν ανοιχτή και υπό προϋποθέσεις Το 4ο Συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ στο Τάε κβον ντο, παρ’ όλα τα ευτράπελα που διημείφθησαν στις εργασίες του, έδωσε μια ανάσα στον ΣΥΡΙΖΑ, ενδυναμώνοντας τη μέχρι τώρα προβληματική συσπείρωσή του. Αντίθετα, το ΠΑΣΟΚ παραμένει στάσιμο, καθώς φαίνεται να εισπράττει το κόστος της αντιπολιτευτικής του στάσης σε ένα σύνολο θεμάτων, αλλά και στη συνολική εκσυγχρονιστικά άτολμη εικόνα που εκπέμπει στον δημόσιο χώρο.
Αφότου, όμως, η δημοσκοπική διαφορά των δύο κομμάτων εξανεμίστηκε, καταγράφοντας πλέον κατ’ εκτίμηση ένα ποσοστό γύρω στο 14%, ο σκεπτικισμός φουσκώνει. Δεδομένου ότι το άθροισμα των ποσοστών και των δύο μαζί υπολείπεται αισθητά μέχρι έξι μονάδες από τα ποσοστά πρόθεσης ψήφου προς τη συντριπτικά προηγούμενη στην κούρσα Ν.Δ. Σε αυτό το σκηνικό κάθε πρόβλεψη για την εκλογική απόσταση μεταξύ τους στην ευρωκάλπη είναι παρακινδυνευμένη.
Το σίγουρο είναι ότι θα καταγράψουν χαμηλό σκορ. Σενάρια κοινής τους πορείας αποκλείονται έως το μέτρημα των «κουκιών» των ευρωεκλογών τον ερχόμενο Ιούνιο. Παρότι ακόμη υποτίθεται ότι διάφοροι παράγοντες του δημόσιου βίου επιχειρούν να δημιουργήσουν κλίμα προσέγγισης ανάμεσά τους, τα επιτελικά τμήματα κρούσης των δύο κομμάτων αντιμετωπίζουν αυτά τα παρασκηνιακά, άρα αόρατα, εγχειρήματα ως όνειρα θερινής νυκτός.
Ετσι κι αλλιώς, ΠΑΣΟΚ και ΣΥΡΙΖΑ κινούνται με παράδοξα λοξές παραβολικές καμπύλες και αντιδεξιά τροχιά στο πολιτικό στερέωμα. Μια περιφορά που δεν εγγυάται κανένα σουξέ, καθώς επιμένουν σε μια διαδρομή που δεν προσεγγίζει με δυνάμεις βαρύτητας το λεγόμενο πολιτικό Κέντρο.
Ανοιχτοί λογαριασμοί
Παράλληλα, δεν έχουν κλείσει τους ανοιχτούς και αξεκαθάριστους λογαριασμούς τους από το πρόσφατο παρελθόν. Υπό αυτή τη διάσταση προβάλλει ένα δύσβατο τοπίο που εγκυμονεί κινδύνους κατρακύλας ή χασίματος χωρίς πυξίδα. Επί του παρόντος, καθένας μοστράρει τον δικό του μπούσουλα. Ο ματαιόδοξος Κασσελάκης σε στυλ «όλοι σας και μόνος μου», δεν επιθυμεί να γίνει συνομιλητής κανενός στην πολιτική σκηνή.
Ο κατά τ’ άλλα μαζεμένος Ανδρουλάκης, με το πρώην παρατσούκλι «βοσκός», νυν υπό το παρωνύμιο «κραταιός Νικόλας», διαμηνύει πως η ενίσχυση του ποιμνίου των προοδευτικών δυνάμεων προϋποθέτει ως ποιμενάρχη το ΠΑΣΟΚ. Το ενδεχόμενο, ωστόσο, ολικής επαναφοράς σε περασμένες δοξασμένες μέρες, ως ανέφικτος ιδεασμός τείνει στη βαρυγκώμια και των δύο.
Με συνέπεια η δυσφορία για στραβές και ανεμοσκορπίσματα κάθε πιθανής εκλογικής αποτυχίας τους να ερμηνεύεται ποικιλοτρόπως. Υπενθυμίζοντας την εισαγωγή της Αννα Καρένινα. Εκεί που ο Λέων Τολστόι έγραφε: «Ολες οι ευτυχισμένες οικογένειες μοιάζουν μεταξύ τους. Κάθε δυστυχισμένη οικογένεια, όμως, είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο». Πράγμα που ισχύει αυτούσιο ως προς το δεύτερο σκέλος και για τις κομματικές οικογένειες της Κουμουνδούρου και της Χαρ. Τρικούπη.